Nog een TV

Dit keer is het echt geen bewuste keuze, maar er is er dus weer eentje bij. De aanleiding is het feit dat de projector die een TV-beeld projecteert in mijn kantoor/speelkamer dat plots vertikte. Je moet die lamp af en toe vervangen en ik was ondertussen gezegend met meer dan 5000 lampuren die gegund werden door een projectorlamp die er volgens Dell maar 2000 in haar mars heeft.

Het probleem is niet om ze te vervangen, maar wel om ze te betalen. Ze kost 340€ en toen dat van de rekening van mijn bedrijfje werd overgeschreven deed dat wat minder pijn dan op dit moment, nu ik een budget heb van de invaliditeitsuitkering. De lamp is er gekomen hoor, want ik kan ze echt niet missen. Maar het deed me nadenken over het nut van die projector die soms bijna een hele dag aanstaat.

En dan kwam ik tot deze vaststelling: meestal kijk ik zelfs helemaal niet naar het beeld, want het wordt geprojecteerd achter de hoek van de L-vormige kamer. Als ik achter de PC zit, zie ik dus geen televisiebeeld. En dat is niet alleen dom, het is blijkbaar ook duur. Een oude PC had inmiddels de geest gegeven en nu heb ik de monitor die dus nog naast de twee grote schermen staat maar enkel een zwarte kleur toonde, omgetoverd tot een televisietoestel. Dat ziet er zo uit:




De truuk is eenvoudig.

Alles wat je nodig hebt is drie stukken HDMI verlengkabel van vijf meter, twee koppelstukken om de kabels aan elkaar te hangen en één koppelstuk om van de vijftien meter draad die nodig is om het beeld van de digibox naar de monitor te brengen, een digitaal DVI-monitoraansluiting te maken.

Snap je iets van de laatste zin? Maakt niks uit, het werkt! Alles dankzij deze wonderlijke verzameling kabels die ik enkele maanden geleden netjes sorteerde.



Nu mis ik dus nog één ding. Ik wil ook nog naar de projector kunnen kijken, en die hangt dus aan dezelfde digicorder. Het is te zeggen, dat is de bedoeling. Helaas heeft ie maar één HDMI aansluiting.


Gelukkig hebben mijn goede vrienden in China deze oplossing. De komende maand of net iets langer moet ik de plug nog versteken elke keer als ik een ander beeldscherm wil bekijken, maar als dit ding geleverd is, kunnen tot vier TV toestellen, monitoren of projectoren aan één digicorder hangen.


Ja, ik weet het. Ik had er maar twee nodig.

Daar vinden we nog wel iets op ;)

Welcome home

Ik moet er echt van profiteren om eens een foto van mijn kantoor te posten. Ik moet ervan profiteren omdat het er de rest van 't jaar helemaal anders uitziet. Het staat namelijk niet mee op de todolijst van de poetsvrouw, en je kan al raden hoe de mancave eruit ziet na een tijdje. Maar dit zag ik toen ik weer thuis kwam van het ziekenhuis:



Er gingen lange discussies aan vooraf omdat het echt zo problematisch is. Ik ben er echt niet goed in, die orde en netheid. En het stoort me normaal niet, maar ik was al lang op het punt gekomen waar ik zelf ook vond dat het niet meer verder kon. Mijn ventje had dan ook het plan opgevat om het zelf te doen als ik weg was. Enkel de voorbereidende werken waren voor mij. Naast de glazen kast staat nu een hoog meubel met enkel schapjes. Dat stond op een andere plaats in het kantoor, maar zoals je ziet past het er gewoon mooi bij. Dit is dus veel beter, maar ik kon dat zelf niet meer verplaatsen. Enkel zorgen dat de rommel die erin zat weg was, en de nieuwe indeling kon worden ingevuld.

Hij heeft dat trouwens prachtig gedaan zonder aan de inhoud van de kasten te morrelen. Je kan ook gewoon alles wat los ligt van papieren in één doos gooien en dan moet ik mijn plan trekken. Meteen is het grote struikelblok weg om op te ruimen. De redenering is immers dat je, nu je toch gaat opruimen, alles best ineens vastpakt, sorteert en weggooit wat overbodig is. Alleen, het was echt te veel geworden. Als daardoor het hele plan om gewoon het kantoor netjes te houden in 't water valt, dan is dat jammer.

Ik ben trouwens enorm blij met mijn eigen ruimte. We kochten dit appartement een tijd geleden om mijn kantoor in Hoboken en ons appartement enkele huisnummers verder te combineren. En dat is behoorlijk goed gelukt! De 5 slaapkamers werden eerlijk verdeeld: 3 voor mij, 1 master bedroom en 1 kantoor voor mijn ventje ;-)

Er zijn dus 3 kamers zoals deze (de anderen zijn wel kleiner natuurlijk). De tweede sluit aan op dit kantoor, we hebben een L-vorm gemaakt van 2 kamers. De projector op de foto schijnt trouwens op de witte achterste muur van de tweede ruimte. Die kamer dient om de servers en printers te huisvesten. Ook alles waar een appel op staat in het logo heeft een aparte bureau. Het derde deel is de kattenkamer die nu werkhuisje werd gedoopt, maar in feite is het één groot kantoor met een aparte ingang en een aparte deurbel en brievenbus.

Het is een droom om hier te kunnen wonen :-)

Alaska

Misschien moest ik wachten tot er een hittegolf kwam vooraleer ik hem echt wou installeren. Er blijft dat probleem van de aan/uit knop die wat hapert. Als ik iets moet doen, is er een duidelijke reden nodig om in gang te schieten. Maar deze keer keer dus niet. Voor de installatie werd er al een gaatje geboord door een meneer die dat goed kon.

De airco is mee verhuisd. Dat is het voordeel als je kant-en-klare toestellen koopt die je zelf kan plaatsen zonder dat er een vakman aan te pas komt. Mijn kantoor in Hoboken had dat nodig, een goede airco. Ik had een firma laten langskomen die een echt professioneel model had geplaatst. De prijs was navenant, maar het zijn onkosten op de firma, je kent dat wel. Helaas was de nieuwe buurman niet akkoord. Hoewel ik ervan overtuigd was dat ik gelijk had, kwam er een advokaat aan te pas om het geschil te beslechten. In mijn nadeel dus, wel te verstaan.

Mijn buitenunit hing bevestigd aan mijn buitengevel van mijn kantoor. Maar genoeg keer het woordje mijn gebruiken in één zin heeft de wet niet veranderd. En die was onduidelijk. Ik had gelijk want het was mijn buitengevel. Hij had gelijk want de buitenunit hing enkele centimeters boven zijn grondgebied. Helaas kon ik er niet tegenop en had geen keuze dan de dure unit af te breken.

En daar zat ik dan in een kantoor dat door servers oververhit werd. Mijn oplossing was niet elegant, wel efficiënt. Ze heette Alaska. Het is een merk van airco toestellen die je zelf kan plaatsen. Ik was net bekomen van de factuur van het andere model, en veel meer kon er niet af. Maar Alaska is belachelijk goedkoop. Voor de prijs van één toestel zoals dat was geplaatst kon ik 12 Alaska's kopen.

Ik heb er "maar" drie gekocht. Eéntje had ik eigenlijk al, dat was zo'n draagbare met wielen. Maar de twee anderen zijn echte units zoals die dure, maar dan een prijskaartje zoals in de Aldi folders. Twee heb ik er geïnstalleerd. Maar het probleem van de buitenunit was niet opgelost natuurlijk, deze toestellen hebben ook zo'n buitenunit die wat lawaai maakt. Ik plaatste ze binnen, één in de keuken en één in een achterkamertje dat ik niet gebruikte. Omdat die kamers dan veel te heet werden, moest de hete lucht weggeblazen worden uit de keuken en de achterkamer. Dat deed ik met twee zware buisventilatoren van industriëel kaliber. De ene kwam dus uit in de tuin van mijn lieve buurman. Die had nu meer lawaai dan vroeger, maar ik deed wettelijk niks fout meer. Ik bleef met de technische installatie binnen mijn grondgebied. Lawaaihinder was er wel, maar die was binnen de wettelijke normen. Dat was trouwens al zo met de originele unit, daar kon hij niks op aanmerken.

En nu staat dus één van de drie modellen in mijn nieuw kantoor. Hij staat nog, voorlopig op een stoel. Hem ophangen aan de muur doen we nog even niet. Maar het is dus terug lekker koel binnen.

Cold feet

Het is opgelost. Geen koude voeten meer! Toch niet als ik aan het werk ben. Het geheim zit onder de mat. Een kleine mat die je in het stopcontact plugt en ze warmt zachtjes de grote mat en de plaats rondom op. Veel beter dan wollen sokken of pantoffels want dat hielp al niet zo veel meer. Dat is altijd ofwel te warm ofwel te koud.

Jammer dat bibi er aan denkt als de winter voorbij is.

Nu nog hetzelfde concept om in je schoenen te steken. Dan kan ik gaan geocachen zonder koude voeten. Oeps, dat bestaat ook al.

Veilig

Hoe ver moet je gaan om je veilig te voelen? Ik weet het niet, het is een moeilijke vraag. In mijn vroegere kantoor in Hoboken ging ik daar ver in. Maar het was een noodzaak. Het was in feite een gelijkvloers appartement waar je dus makkelijk kon binnenkijken. Ik werkte vaak 's avonds en 's nachts en dan kon je de computerschermen goed zien staan. Daarom heb ik kort nadat ik het gekocht had metalen elektrische rolluiken laten plaatsen. Het moest ook elektrisch, want er waren 6 ramen. Ik zag me ook niet elke ochtend alle zes de rolluiken openen met een lint.

Er was ook een alarm aanwezig, dat was al toen ik het kocht. Maar na een tijd bleek dat ook niet voldoende. Ik heb de laatste jaren ook tralies laten plaatsen voor de ramen. In de periode dat ik er zat heb ik drie inbraakpogingen gehad, dus ik deed niet gewoon paniekerig, het was echt wel nodig. De laatste poging was er echt over. Ik zat 's nachts te programmeren. Het was zomer en de raam stond open. Iemand sprak me aan door het open raam en vroeg in gebrekkig Nederlands of ik 20€ kon wisselen. Natuurlijk ging ik er niet op in en ik stuurde de jongeman weg. Hij wandelde verder, en blijkbaar liep iemand hem achterna. Dat bleek zijn compaan te zijn, die had ondertussen geprobeerd om de achterste ruit van het appartement in te slaan met een schroevendraaier. Ik zag kleine putjes in het vensterglas.

Ook de voordeur was niet veilig. Het was een standaard binnendeur voor een appartement. Die liet ik al snel vervangen door een 'echte'. Volgens de verkoper was deze deur sterker dan de muur waar je ze in plaatst:

Ze hing met 16 sluitpunten vast in de muur. Dat zijn metalen pinnen van bijna 2 cm dik. Als je ze op slot draaide ging er een mechanisme in beweging dat doet denken aan een kluisdeur.

Nu zit mijn kantoor mee in het nieuwe appartement. We zitten 10 hoog, dus dat is op zich al een pak veiliger. Toch hebben we ook nu dit soort deuren laten plaatsen. Ik zeg deuren want er zijn er twee nodig. Ja, we hebben een achterdeur in ons appartement ;-)

Anders

Opstaan was anders. De badkamer is best groot, maar nu is er één lavabo. Vroeger twee. Ik kon mijn rommel dus laten slingeren in mijn lavabo. Nu moet ik uitkijken wat ik doe, anders krijg ik klachten!

Ontbijten was ook anders. De keuken is nu in orde, ik moet dus niet meer kamperen in het kleine bijkeukentje dat ik gebruikte voor het woongedeelte klaar was. Het was behelpen en nu is het allemaal heel proper. Keukenkasten kan je niet dichtgooien, ze sluiten zachtjes. Ook de lade van het bestek. Het is mooi gemaakt. Iemand heeft daar ooit lang over nagedacht.

Querty en Azerty weten niet wat er gebeurt. Alles is anders. Ze kenden enkel mijn kantoor, de bijkeuken en hun kamer waar ze overnachtten. Dat is nu de slaapkamer en verboden toegang. Het is wennen voor de beestjes. Maar de woonkamer is nu een speeltuin. Toen het een bouwwerf was, was er niks te beleven. Nu kunnen ze aan de planten knabbelen, in de zetel krabben en rondcrossen als kleine tijgertjes op jacht. Enfin, alles doen wat katten niet mogen doen.

Na de middag even een vergadering. Zelfs dat was anders. Het bezoek merkt op dat de zon schijnt. Ik zeg dat het toch al een paar uur zo is. Hij zegt dat het op de grond niet zo is, dat daar veel mist hangt. Ik heb het niet gemerkt, meer dan 30 meter in de lucht was het een beetje zomer. Niet heel de dag, maar toch een hele tijd. Ik merk plots op dat ik niet buiten ben geweest.

In de vooravond kom ik even in de woonkamer. Het is er nog koud. Straks komt het ventje thuis, dus ik draai alle radiatoren open. Dat is ook anders. Er is geen thermostaat. 96 appartementen hebben één gemeenschappelijke verwarming. Het moet een bom van een ketel zijn. In geen tijd is de woonkamer gezellig warm. Maar dan moeten ze weer dicht. Dat is ook anders, maar daar vinden we nog iets op.

Het is anders. Ik vind het super. Het is thuis...

Loose ends

Die kleine petieterige details die je vergeet. We zouden verhuisd zijn en alles zou perfect in orde zijn. De schilderijtjes tegen de muur. Dat laatste is gelukt.

Maar een paar dingen dus niet. En eigenlijk, als ik erover nadenk, zelfs geen details! We hebben nog geen gas. En da's nu net wel handig als je in de nieuwe keuken een gasfornuis had gekozen. Maar Eandis heeft er anders over beslist. Sinds 1964, het jaar dat het gebouw gezet is, is er waarschijnlijk geen enkele bewoner geweest die in dit appartement een gasaansluiting heeft genomen. Wellicht was het toen hip om electrisch te koken? Misschien is dat toen ongeveer uitgevonden, ik weet het niet...

Maar dat betekende veel poespas om toch gas te krijgen. De leiding ligt er wel. Tien verdiepingen hoog, plus de kelder. Dat is een serieuze buis, denk ik. En die is misschien niet eens luchtdicht. Of gasdicht, als dat een woord is. Inmiddels is er drie keer een druktest op uitgevoerd en ze blijkt in orde. Maar nog geen gas. De laatste twee meter gasleiding moesten we zelf (laten) leggen. Van de lange buis tot aan de meter. Die meter die er nog niet hangt, want eerst moet die buis er zijn. En dan moeten ze nog eens de druk testen.

Maar binnenkort zal dat in orde zijn. Gelukkig kunnen we intussen genieten van twee topchefs. Peter Goossens en Christer Elfving verzorgen nu onze maaltijden. Nee, we gaan er niet eten. Ze komen ook niet koken in ons appartement. Aah nee, want we hebben geen gas. Maar hun kant-en-klare Delhaize maaltijden zijn super! En die kunnen in de microgolf. En die werkt gelukkig niet op gas.

Ook nog geen telefoon. Nee nee, echt niet! J. en W. kunnen uw oproep niet beantwoorden. We kunnen de oude nummer niet meenemen. Het komt omdat ik dat al gedaan heb. Ik had een nummer in mijn kantoor in Hoboken (ik had er eigenlijk 4, en ja die waren alle 4 nuttig) en die heb ik al meegenomen naar het appartement. De privénummer uit het andere appartement kunnen we nu niet meenemen. Het is geen technische kwestie, maar een kwestie van goede wil. Of slechte wil, zo je wilt. Eén van de 4 nummers die ik meenam uit Hoboken zal nu onze privénummer worden. Alleen, dan heb ik een telefooncentrale nodig om de vierde nummer te activeren. En die heb ik niet. Nog niet...

Slordig Jan, slordig !

Thuis

Nog één dag. Dan zal "thuis" alweer een nieuwe betekenis krijgen. En dan wordt een mens overvallen door nostalgie. Wat heb ik ooit al thuis genoemd? Wel, ik ben beginnen tellen. En ik kom op 11.

1 en 2: Ik groeide op in Merksplas en in Beerse. Yep, in twee dorpen tegelijk. Dat moet je kunnen. We hadden vroeger twee huizen. Neen, we hadden geen enkel huis, we huurden twee huizen. Eentje stond in Merksplas en eentje in Beerse. Ik groeide op tussen de twee. In de zomer in Merksplas, want daar was veel plaats, en in de winter in Beerse, want daar ging ik naar school en mijn moeder had er een wolwinkel. Kleine zelfstandige hé. Daar komt die kriebel van.
3. Toen ik bijna op kot ging zijn we verhuisd naar een ander huis in Merksplas. Het lag in een woonwijk en iedereen vond het veel te klein.
4. Die tel ik toch mee: eindelijk op kot! Een grote stap voor mij, want ik wou per se zelfstandig wonen en leven. In mijn eerste studentenkot kon je makkelijk een serie opnemen zoals "de Kotmadam".
5. Ik kreeg het daar benauwd wegens te klein. De 2 laatste jaren van mijn studiecarrière huurde ik drie kamers boven het studentencafé waar ik DJ was. Een zee van ruimte.
6. Ondertussen woonden mijn ouders niet meer in Merksplas. Ze kochten een huis in Meerhout, en in het weekend was ik daar thuis. Het is megagroot.
7. Ik had voor 't eerst vast werk en huurde een appartement in de Oranjestraat in Antwerpen. Het was ruim.
8. Maar na drie jaar te klein. Ik kocht voor het eerst zelf een huis. Helemaal alleen, en zonder geld. Alleen een bescheiden vast loon en een bank die mijn plannen zag zitten. Ik renoveerde me te pletter en de bank was tevreden. Het was megagroot.
9. Ik leerde mijn ventje kennen. Hij had een appartement en ik ben bij hem gaan wonen. Het was niet megagroot.
10. Dus ik verkocht mijn huis en ik kocht met de opbrengst een kantoor in Hoboken. Ja, dat staat mee in het lijstje, want ik voelde er me thuis. Het was niet heel groot.
11. De laatste stap. Ik noem het eigenlijk al 1.5 jaar thuis, want ik woon er al een beetje. Ons appartement dat we samen kochten en opknapten. Het is megagroot. Dat moet ook, want het vervangt mijn kantoor en het appartement van mijn ventje. Twee in één.

Ja, je voelt de rode draad wel zeker? Het moet dus groot zijn. En vanaf morgen woon ik er echt. Spannend !

We gaan samenwonen

Precies of dat nieuws is. We wonen al bijna 12 jaar samen. En toch is het deze keer anders. Nu is 't voor echt.

Toen ik mijn ventje leerde kennen, had ik net zelf een huis gekocht. Oud en versleten, maar ik had gerenoveerd en het was opnieuw instapklaar. Of zo goed als. Zo dacht ik er toch over. Het ventje had net een appartement gekocht. Dat was nieuwbouw dus een beetje meer instapklaar. Dus zijn we daar gaan wonen en heb ik mijn huis verkocht.

We zijn daar gaan wonen, maar echt samenwonen, zoals een normaal koppel (wat is dat?) dat is ons nooit gelukt. De interesses zijn te verschillend om een volledig gemeenschappelijk leven te leiden onder één dak. Misschien als het dak groot genoeg is?

Alleen al een avondje TV kijken was lastig. Ik heb wel geprobeerd! Maar het dorpje uit Midsomer Murders dat wekelijks werd getroffen door niet één, maar meestal 3 of meer moorden zou na 14 seizoenen bijna leeggemoord moeten zijn. De afleveringen duurden dan ook meestal erg lang want je hebt per moord toch wel wat tijd nodig. Ik heb één of twee afleveringen meegezien maar dan hield ik het voor bekeken. Ik trok me terug in de veel te kleine logeerkamer slash bureau om dan maar wat te internetten. Af en toe kwam ik in de woonkamer informeren hoeveel gesneuvelden er al waren. Dan wist ik ongeveer hoe lang de aflevering nog duurde. Hoewel, dat was geen exacte wetenschap. In een slappe aflevering waren er soms maar twee slachtoffers. Dan was mijn timing om zeep.

Het werd duidelijk dat ik ruimte nodig had. Die heb ik teruggevonden in mijn kantoor in Hoboken dat in de plaats van mijn huis was gekomen. Ik richtte het in als kantoor slash speelruimte. Naast computers en servers (voor het werk hé) verschenen er projectors, gameconsoles, speelgoedhelicopters, Guitar Hero gitaren en bijpassend drumstel. Enfin, de droom van elke tiener.

Maar dat was dus Hoboken, en niet thuis. Maar wat is thuis? Het was eigenlijk meer Hoboken dan Antwerpen, hoewel mijn officiëel adres altijd Antwerpen bleef. We kregen het idee dat we na een tijdje terug alleen woonden, of op z'n minst een soort latrelatie hadden. We zagen elkaar wel elke dag, maar de tijd was beperkt en de quality time zeker.

En dan kwam het nieuwe appartement. We vonden er de som van de twee oude. Het is ingericht als appartement en als kantoor. Het is Antwerpen + Hoboken + bonus. De bonus is de ruimte en de quality time. Nieuwe afspraken zijn gemaakt, ik zal nog steeds niet naar Midsomer Murders kijken. Maar ik kan me terugtrekken in mijn appartement in het appartement. Heel de speeltuin uit Hoboken staat klaar en we hebben elk onze eigen plek terug.

Hoe het moet heten weet ik niet. Het is geen latrelatie, het is niet samenwonen zoals het hoort. Misschien moet ik een nieuwe naam verzinnen.

Verbouwing

Een grote stap vandaag. De tapis-plain is gelegd. Ik heb het opgezocht, het is echt nederlands, hoor. Ofwel vasttapijt, maar dat klinkt net iets minder vlaams hè. Daarmee is een volgende stap gezet in de lange verbouwing die we nu meemaken.

Ik heb een beetje het gevoel dat ik heel mijn volwassen leven al aan 't verbouwen ben. Ik begon in 1998, toen kocht ik een oud huis in Antwerpen-Noord. Ik was maar net aan 't werk als bediende, en had een klein inkomen. Toch vond ik een bank die mijn plannen wel zag zitten.

Het huis was erg groot en in heel slechte staat. Vroeger was het een pralinewinkel met woonst op 2 verdiepingen. Samen met mijn vader heb ik er 2 jaar in gewerkt, en het resultaat was mooi. De winkel werd kantoor, en de verdiepingen, daar ging ik wonen. Ik was nog vrijgezel, en had geen uitzicht op een relatie. Zelfs mijn outing was nog niet gebeurd!

Tja, en dan kwam het er toch van. Ik leerde mijn ventje kennen, en toen werd het moeilijk. Hij had net een appartement gekocht, en we moesten dus kiezen. Waar gaan we nu wonen? Met de nodige tegenzin van mijn kant werd het zijn appartement, want dat was splinternieuw en het lag in een goeie buurt. Mijn huis gebruikte ik enkel nog als kantoor. De verdiepingen verhuurde ik aan een vriend/collega voor een vriendenprijsje.

Maar dat werd onhoudbaar. Ik betaalde me blauw aan verwarming en electriciteit, en de huur... tja daar maakte ik verlies op.

Dan heb ik dat huis toch verkocht en met de meerwaarde (verbouwd hè) kon ik dit kantoortje in Hoboken kopen (het gelijkvloers). Weeral met de nodige verbouwingen, maar die vielen mee. Zoals je ziet, het was een nieuw gebouw, en ik kon er mits een paar aanpassingen intrekken.


Maar ook dat was dus niet de goede oplossing. Ik heb er een beetje mijn eigen stek van gemaakt. Ik werkte veel 's nachts en bleef er dan ook vaak slapen. Na een paar jaar zag ik mijn ventje enkel nog 's avonds eventjes, en dan ging ik terug richting Hoboken. Naast kantoor was het ook mijn speelruimte geworden met de nodige spelconsoles, computers, projector...

Tot we samen hebben besloten dat we die twee moesten combineren. Mijn kantoor en zijn appartement in één. Dat zou mooi zijn. En dat hebben we nu gevonden! Begin 2010 kochten we het appartment dat we nu aan 't verbouwen zijn. Er is plaats genoeg voor de voordelen van onze 2 werelden. 5 slaapkamers hebben we omgevormd tot 2 slaapkamers en 1 ruim kantoor.

Dit is mijn werkplekje nu. En er is ook plaats voor het speelgoed :-)
En dan, sinds vandaag dus, de woonkamer ook voor een groot stuk klaar. Half september een nieuwe keuken, en een maand later kunnen we helemaal verhuizen. 't Zal tijd worden, zeker...

Antwerpen

Ik wil ook een beetje fotobloggen natuurlijk. Ons nieuw appartement / kantoor gaan we in oktober bewonen maar nu zit ik in het kantoorgedeelte al een tijdje te programmeren. En het uitzicht is hier heel mooi. Hoog en droog !

fotoset Antwerpen ontwaakt

fotoset
Antwerp snow

fotoset
Antwerp by night