Nieuwsfeiten zijn feiten van de dag. Dingen die belangrijk genoeg zijn, plak je achter elkaar en met wat geluk heb je er beelden van.
Daarom ben ik ook een grote fan van het VRT journaal. Ik herinner me de allereerste uitzending van het VTM journaal, iets waar we hier thuis nu nog mee lachen. Er zat een item in over de prijs van de tomaten. Ik weet niet of ie hoger was of gedaald ten opzichte van de maand ervoor, maar het feit kwam er wel in voor als nieuwsfeit.
Er is iets veranderd. Iets fundamenteels. Er is iets grondig veranderd. Ik merkte het al langer, maar op het moment van de verijdelde terreuraanslag die aan het licht kwam na huiszoekingen rond Verviers, was het anders. Het vreemde is: ik heb die nieuwsfeiten niet gezien. Het VRT journaal had er in eerste instantie wel over bericht, maar het was voor zover ik het me herinner geen hoofdpunt, of er werden weinig nieuwsminuten aan opgeofferd.
Omdat ik voelde dat dit wereldnieuws was, ben ik overgeschakeld naar CNN. Wat je dan ziet, tart alle verbeelding. Het leek wel alsof we in een warzone leefden en we elke minuut konden verwachten dat er een bom zou ontploffen of een terrorist zichzelf in een supermarkt zou laten gaan.
Feit is natuurlijk dat wat toen gekleurde sensatie leek, ook wel echt waar was. De volgende dag werd er ook veel uitgebreider ingegaan op allerlei details. Details die ik toen al kende van CNN, want tussen de sensatie zitten ook echt wel de feiten. Ik prijs me gelukkig dat ik dat onderscheid kan maken en niet bang was om die vrijdag naar de supermarkt te gaan.
Kijk, daar is het mij dus om te doen. Ik wil nieuwsfeiten zien. Als er iets gebeurt dat belangrijk is, dan wil ik dat weten. Probleem is: ik weet dat niet meer. En dat komt door het VRT Journaal.
Toen de eerste Japanse gijzelaar onthoofd werd, wist ik dat. Ik wist dat omdat ik het gezien had op de VTM. Jaja, die met die prijs van de tomaten. Ik had me zo kwaad gemaakt aan het gebrek aan informatie, dat ik toen al zapte tussen VTM en VRT om 19u. Ik keek naar de hoofdpunten van elk journaal, en Bjorn Soenens sprak er niet over. Bij VTM werd er telkens links bovenaan een titeltje 'anti-terreur' aan het logo toegevoegd, je weet wel... sensatie. Maar ik kende op z'n minst de feiten. Nieuwsfeiten zijn feiten die die dag gebeurd zijn en die belangrijk zijn. Bjorn vond van niet, toch niet zo belangrijk dat het een hoofdpunt moest zijn. Misschien kwam het aan bod om 19u15, maar toen was ik al naar Danny blijven kijken.
Ik hoorde het hem uitleggen. Er is namelijk een reden voor, waarom we dat best allemaal niet meer zo uitgebreid vertellen. Bjorn legde het uit in Reyers Laat. Hij vindt dat we een beetje opnieuw moeten opgevoed worden. We zijn te veel bezig met al die details en daarom worden we bang voor dingen die er niet zijn. Ik heb nieuws voor je, Bjorn. Ik ben helemaal niet bang. Ik wil gewoon het nieuws. Het nieuws zoals dat die dag gebeurd is, liefst niet door een sensatiebril. Maar ook niet door een roze bril.
De dreigbrief aan het Laatste Nieuws kwam niet ter sprake. Ik las het op Facebook en keek naar VTM. Toen wist ik ook dat Bart de Wever verhoogde bewaking kreeg, zelfs met bodyguards voor zijn huis en zelfs ín het huis. Fait divers, Bjorn? Ik vind van niet. Het is nieuws als het aangeeft dat onze premier een nog hogere bescherming krijgt en onze koning geen fotoshoot geeft van zijn skiverlof, of je dat nu leuk vindt of niet. Het geeft aan dat een onafhankelijke instantie oordeelt dat er reëel gevaar is. Ik wil dat dan ook weten.
De kritiek was dat er sensatie wordt gezocht. Stel dat er een ontploffing gebeurde, dan heeft VTM een reporter voor een café staan waar de feiten zich afspeelden. Hij haalde het aan als voorbeeld van hoe het niet moet. Want wat voor meerwaarde heeft dat? Een reporter ter plaatse zegt toch niks meer? Neen, maar ik weet op z'n minst dat er een ontploffing wàs.
De goede manier heet duiding, ofwel 'woord en weerwoord'. Het principe is simpel: een school in Aalst gaf namen van leerlingen die op hun openbaar Facebookprofiel IS verheerlijkten, door aan de politie. Het item duurde een minuutje of zo. De rechtse burgemeester vond het een goed idee. Het weerwoord duurde veel langer, want het Atheneum in Antwerpen doet dat veel beter. Ze doen dat met leerlingenbegeleiding en ze spreken met de leerlingen. Het is de zachte, betere aanpak. De vraag blijft: wat was er nu nieuws vandaag? Juist. Dat in Aalst. Niet dat in Antwerpen, want die hebben jullie zelf gebeld.
Het werkt blijkbaar trouwens enkel in die richting. Ik bedoel van rechts naar links. Een besparingsmaatregel van de regering werd vernoemd en het nieuwsitem werd gefilmd ter plaatse in een gezin met drie kinderen die veel hulp behoeven. De moeder verliest haar uitkering en dat is tragisch. Daar ben ik het absoluut mee eens, maar dat was niet het nieuwsitem. Het weerwoord had kunnen zijn dat de regering vindt dat de dame wel degelijk hulp verdient, maar niet in de vorm van een werkloosheidsuitkering: ze is immers niet meer werkzoekend. Maar nee, het weerwoord kwam van een organisatie die het net zo oneens was met de maatregel. Wacht eens... is dat woord en weerwoord? Het lijkt op weerwoord en weerwoord.
Nieuwsfeiten zijn feiten van de dag. Dingen die belangrijk genoeg zijn, plak je achter elkaar en met wat geluk heb je er beelden van. Ze worden gekleurd en gekruid op smaak van wie ze uitzendt.
Jammer genoeg moet ik nu vaststellen dat VTM ze minder kleurt.
Ik ben dan ook sinds enkele maanden VTM nieuwskijker en niet langer Bjorn Soenensnieuwskijker.
Het zij zo...
Posts tonen met het label televisie. Alle posts tonen
Posts tonen met het label televisie. Alle posts tonen
zaterdag 21 februari 2015
maandag 24 maart 2014
Nog een TV
Dit keer is het echt geen bewuste keuze, maar er is er dus weer eentje bij. De aanleiding is het feit dat de projector die een TV-beeld projecteert in mijn kantoor/speelkamer dat plots vertikte. Je moet die lamp af en toe vervangen en ik was ondertussen gezegend met meer dan 5000 lampuren die gegund werden door een projectorlamp die er volgens Dell maar 2000 in haar mars heeft.
Het probleem is niet om ze te vervangen, maar wel om ze te betalen. Ze kost 340€ en toen dat van de rekening van mijn bedrijfje werd overgeschreven deed dat wat minder pijn dan op dit moment, nu ik een budget heb van de invaliditeitsuitkering. De lamp is er gekomen hoor, want ik kan ze echt niet missen. Maar het deed me nadenken over het nut van die projector die soms bijna een hele dag aanstaat.
En dan kwam ik tot deze vaststelling: meestal kijk ik zelfs helemaal niet naar het beeld, want het wordt geprojecteerd achter de hoek van de L-vormige kamer. Als ik achter de PC zit, zie ik dus geen televisiebeeld. En dat is niet alleen dom, het is blijkbaar ook duur. Een oude PC had inmiddels de geest gegeven en nu heb ik de monitor die dus nog naast de twee grote schermen staat maar enkel een zwarte kleur toonde, omgetoverd tot een televisietoestel. Dat ziet er zo uit:
De truuk is eenvoudig.
Alles wat je nodig hebt is drie stukken HDMI verlengkabel van vijf meter, twee koppelstukken om de kabels aan elkaar te hangen en één koppelstuk om van de vijftien meter draad die nodig is om het beeld van de digibox naar de monitor te brengen, een digitaal DVI-monitoraansluiting te maken.
Snap je iets van de laatste zin? Maakt niks uit, het werkt! Alles dankzij deze wonderlijke verzameling kabels die ik enkele maanden geleden netjes sorteerde.
Nu mis ik dus nog één ding. Ik wil ook nog naar de projector kunnen kijken, en die hangt dus aan dezelfde digicorder. Het is te zeggen, dat is de bedoeling. Helaas heeft ie maar één HDMI aansluiting.
Gelukkig hebben mijn goede vrienden in China deze oplossing. De komende maand of net iets langer moet ik de plug nog versteken elke keer als ik een ander beeldscherm wil bekijken, maar als dit ding geleverd is, kunnen tot vier TV toestellen, monitoren of projectoren aan één digicorder hangen.
Ja, ik weet het. Ik had er maar twee nodig.
Daar vinden we nog wel iets op ;)
Het probleem is niet om ze te vervangen, maar wel om ze te betalen. Ze kost 340€ en toen dat van de rekening van mijn bedrijfje werd overgeschreven deed dat wat minder pijn dan op dit moment, nu ik een budget heb van de invaliditeitsuitkering. De lamp is er gekomen hoor, want ik kan ze echt niet missen. Maar het deed me nadenken over het nut van die projector die soms bijna een hele dag aanstaat.
En dan kwam ik tot deze vaststelling: meestal kijk ik zelfs helemaal niet naar het beeld, want het wordt geprojecteerd achter de hoek van de L-vormige kamer. Als ik achter de PC zit, zie ik dus geen televisiebeeld. En dat is niet alleen dom, het is blijkbaar ook duur. Een oude PC had inmiddels de geest gegeven en nu heb ik de monitor die dus nog naast de twee grote schermen staat maar enkel een zwarte kleur toonde, omgetoverd tot een televisietoestel. Dat ziet er zo uit:
De truuk is eenvoudig. Alles wat je nodig hebt is drie stukken HDMI verlengkabel van vijf meter, twee koppelstukken om de kabels aan elkaar te hangen en één koppelstuk om van de vijftien meter draad die nodig is om het beeld van de digibox naar de monitor te brengen, een digitaal DVI-monitoraansluiting te maken.
Snap je iets van de laatste zin? Maakt niks uit, het werkt! Alles dankzij deze wonderlijke verzameling kabels die ik enkele maanden geleden netjes sorteerde.
Nu mis ik dus nog één ding. Ik wil ook nog naar de projector kunnen kijken, en die hangt dus aan dezelfde digicorder. Het is te zeggen, dat is de bedoeling. Helaas heeft ie maar één HDMI aansluiting.
Gelukkig hebben mijn goede vrienden in China deze oplossing. De komende maand of net iets langer moet ik de plug nog versteken elke keer als ik een ander beeldscherm wil bekijken, maar als dit ding geleverd is, kunnen tot vier TV toestellen, monitoren of projectoren aan één digicorder hangen.
Ja, ik weet het. Ik had er maar twee nodig.
Daar vinden we nog wel iets op ;)
donderdag 3 oktober 2013
Scripted reality
Er was wel wat om te doen toen deze zomer het nieuwe televisieseizoen werd aangekondigd. Commerciële kanalen gingen nu ook eigen producties in beeld brengen van het televisiegenre scripted reality.
VTM kwam met Echte verhalen: De Kliniek, op Vijf TV werd het Waargebeurd: alles uit liefde en op Vitaya werd het De Waarheid. Uit Nederland kwam Beschuldigd en Achter gesloten deuren overgevlogen.
Het principe is nogal basic: je stript alles uit een echte realityreeks, behalve het verhaal. Er is dus geen massa beeldmateriaal meer nodig. Je hoeft niemand nog een gans jaar op de voet te volgen om dan af en toe te hopen dat je één minuut leuke TV kan opnemen. Je huurt gewoon acteurs in en die spelen een leuk verhaal na. Maar het is op zo'n manier gefilmd dat het lijkt alsof het echt is op dat moment.
Alleen, daar heb ik het nogal moeilijk mee. Het valt namelijk behoorlijk op dat alles in scène is gezet en de makers doen een beetje veel moeite om het te verdoezelen. Sommige cameratechnieken die men in reality uit noodzaak gebruikt, worden hier nagespeeld. Alleen voelt het allemaal behoorlijk nep als je weet dat het is nagespeeld. Zo zie je bijvoorbeeld vaak dat één van de acteurs de camera wegduwt, of dat ie schreeuwt dat ie nu niet wil gefilmd worden. Of je ziet een ruzie tussen man en vrouw door het keukenraam gefilmd omdat de crew zogezegd niet binnen mag in het heetst van de strijd. Alleen, als je wéét dat het gespeeld is - men maakt er ook geen geheim van - dan voelt dat toch allemaal wel heel erg nep aan.
Als de dokter in De Kliniek een infuus aanbrengt, dan rommelt ie wat met een naald terwijl er een grote witte handdoek over de arm van de patiënt ligt. Bij een operatie zie je de dokter met mondmasker zeggen dat ie nu de wonde gaat hechten, maar je ziet natuurlijk niks want de patiënt speelde een uur geleden in een andere scene de vriend van een jongedame met griepsymptomen uit aflevering 3. En zijn buik ligt natuurlijk helemaal niet open, dat zou niet netjes zijn voor het budget en zeker niet voor de acteur. De makers hebben er niet op gerekend dat ik die afleveringen vaak per 3 of 4 stuks na elkaar zie op de digicorder, en dan valt zo'n gebrek aan cast meteen wél op.
In De Waarheid bootst men het privé gesprek na dat de acteur 's avonds voor de eigen draagbare camera heeft. De bedoeling is wellicht om het dagboekkamergevoel van Big Brother op te wekken. Ofwel de zelfgefilmde dagboekscènes uit afvalprogramma's waar men the biggest loser enkele maanden volgt. Alleen gebruikt men nu een GoPro camera die op de spiegel plakt. Probleem is dat de kwaliteit van de camera te goed is. Ik heb er namelijk zo eentje liggen, en mijn Youtube filmpjes in HD hebben geen beeldruis en zelfs een hogere resolutie dan wat het badkamergesprek toont. Er is dus achteraf digitaal wat mee gemorreld om de kwaliteit slechter te maken, zodat we denken: aha kijk, ze heeft dit zelf gefilmd. Alleen, dit is dus geacteerd en het was helemaal een kemel om de dame dan met een gewone camera te volgen om haar te zien binnengaan in de badkamer. Dit is bedoeld als dagboekscène na een lange dag van opnames met de echte reality crew, maar zo val je toch behoorlijk door de mand.
Zit ik er nu zo fel op af te geven? Dan heb je minstens al door dat ik ze wél allemaal gezien heb, die slecht geacteerde afleveringen die precies gemonteerd zijn op de MacBook van de vriendin van de regisseur. Dat wil dus wel zeggen dat ze toch al bij al goed zijn. En eerlijk? Dat zijn ze gewoon! Het is heerlijk gemaakt en eens ik me over de schoonheidsfoutjes zet, is het gewoon zalige televisie en ik ben er meteen aan verslaafd. Het is zoals de allereerste aflevering van Thuis zien en denken: wat is me dat voor rommel. Maar na al die jaren kijk ik ook nog altijd.
Er moet dus iets in zitten, in die scripted reality. Eens ik scripted eventjes vergeet, is het gewoon reality in het kwadraat. I love it !
VTM kwam met Echte verhalen: De Kliniek, op Vijf TV werd het Waargebeurd: alles uit liefde en op Vitaya werd het De Waarheid. Uit Nederland kwam Beschuldigd en Achter gesloten deuren overgevlogen.
Het principe is nogal basic: je stript alles uit een echte realityreeks, behalve het verhaal. Er is dus geen massa beeldmateriaal meer nodig. Je hoeft niemand nog een gans jaar op de voet te volgen om dan af en toe te hopen dat je één minuut leuke TV kan opnemen. Je huurt gewoon acteurs in en die spelen een leuk verhaal na. Maar het is op zo'n manier gefilmd dat het lijkt alsof het echt is op dat moment.
Alleen, daar heb ik het nogal moeilijk mee. Het valt namelijk behoorlijk op dat alles in scène is gezet en de makers doen een beetje veel moeite om het te verdoezelen. Sommige cameratechnieken die men in reality uit noodzaak gebruikt, worden hier nagespeeld. Alleen voelt het allemaal behoorlijk nep als je weet dat het is nagespeeld. Zo zie je bijvoorbeeld vaak dat één van de acteurs de camera wegduwt, of dat ie schreeuwt dat ie nu niet wil gefilmd worden. Of je ziet een ruzie tussen man en vrouw door het keukenraam gefilmd omdat de crew zogezegd niet binnen mag in het heetst van de strijd. Alleen, als je wéét dat het gespeeld is - men maakt er ook geen geheim van - dan voelt dat toch allemaal wel heel erg nep aan.
Als de dokter in De Kliniek een infuus aanbrengt, dan rommelt ie wat met een naald terwijl er een grote witte handdoek over de arm van de patiënt ligt. Bij een operatie zie je de dokter met mondmasker zeggen dat ie nu de wonde gaat hechten, maar je ziet natuurlijk niks want de patiënt speelde een uur geleden in een andere scene de vriend van een jongedame met griepsymptomen uit aflevering 3. En zijn buik ligt natuurlijk helemaal niet open, dat zou niet netjes zijn voor het budget en zeker niet voor de acteur. De makers hebben er niet op gerekend dat ik die afleveringen vaak per 3 of 4 stuks na elkaar zie op de digicorder, en dan valt zo'n gebrek aan cast meteen wél op.
In De Waarheid bootst men het privé gesprek na dat de acteur 's avonds voor de eigen draagbare camera heeft. De bedoeling is wellicht om het dagboekkamergevoel van Big Brother op te wekken. Ofwel de zelfgefilmde dagboekscènes uit afvalprogramma's waar men the biggest loser enkele maanden volgt. Alleen gebruikt men nu een GoPro camera die op de spiegel plakt. Probleem is dat de kwaliteit van de camera te goed is. Ik heb er namelijk zo eentje liggen, en mijn Youtube filmpjes in HD hebben geen beeldruis en zelfs een hogere resolutie dan wat het badkamergesprek toont. Er is dus achteraf digitaal wat mee gemorreld om de kwaliteit slechter te maken, zodat we denken: aha kijk, ze heeft dit zelf gefilmd. Alleen, dit is dus geacteerd en het was helemaal een kemel om de dame dan met een gewone camera te volgen om haar te zien binnengaan in de badkamer. Dit is bedoeld als dagboekscène na een lange dag van opnames met de echte reality crew, maar zo val je toch behoorlijk door de mand.
Zit ik er nu zo fel op af te geven? Dan heb je minstens al door dat ik ze wél allemaal gezien heb, die slecht geacteerde afleveringen die precies gemonteerd zijn op de MacBook van de vriendin van de regisseur. Dat wil dus wel zeggen dat ze toch al bij al goed zijn. En eerlijk? Dat zijn ze gewoon! Het is heerlijk gemaakt en eens ik me over de schoonheidsfoutjes zet, is het gewoon zalige televisie en ik ben er meteen aan verslaafd. Het is zoals de allereerste aflevering van Thuis zien en denken: wat is me dat voor rommel. Maar na al die jaren kijk ik ook nog altijd.
Er moet dus iets in zitten, in die scripted reality. Eens ik scripted eventjes vergeet, is het gewoon reality in het kwadraat. I love it !
dinsdag 4 december 2012
Avondprogramma
Wat vond ik dat jammer, toen de zender Vitaliteit ermee stopte. Ik keek er bijna constant naar. Alleen was het na een tijdje niet leuk meer. Alleen herhalingen van de herhalingen die ik al had gezien.
Ergens als een automatisme schakelde ik een nummer lager, naar Vitaya. Eerst wat vreemd, want hier moest ik wel degelijk selectief zijn in de programma's. De dr Oz Show
vond ik zo vreselijk Amerikaans en zo erg erover dat ik het altijd wegzapte. Maar na een tijd went het, en als je kan leven met de massahysterie in het uitsluitend vrouwelijk publiek dat bestaat uit dames met overgewicht die de presentator - God knows why ?? - een hele knappe man vinden, dan blijf je toch kijken.
Ook gewoon omdat ie vaak zo grappig is. Ik zag een aflevering waar de diepste geheime vragen mochten gesteld worden. Deze keer waren de dames zelfs incognito. Enkel de achterkant werd gefilmd en het licht was gedimd. Toen de eerste dame vroeg wat ze aan haar probleem moest doen, was het er meteen vlak op. De dame in kwestie kreeg een orgasme telkens ze de grote boodschap deed. In eerste instantie was er wat geroezemoes is het publiek. Waarop de talkshowhost vraagt: is het wel een probleem dat je wilt aanpakken? Geweldig toch!
En plots merkte ik dat ik een avondvullend programma had. Zondagavond zit ik plots heel de avond naar Vitaya te kijken. Embarrassing Bodies was er ook al op Vitaliteit. Maar nu zijn het nieuwe afleveringen. Alle meest gênante aandoeningen komen in beeld. Ik ben heel wat gewoon, maar elke week blijven er dingen komen die me echt verbazen.
Daarna is The Fat Doctor al lang een vaste waarde. Het stramien is steeds hetzelfde, maar het boeit nog steeds. Twee personen met extreem overgewicht worden gevolgd tijdens hun gastryc bypass. Natuurlijk zijn die beelden altijd leuk, maar ook het voor en na spreekt mensen aan. Ik zag een dame die veel te dik was, zo'n 150 kg voor iemand van 1m60, dat is dodelijk. Maar het verhaal was anders. Ze vertelde hoe ze goed kon bewegen met haar wandelstok. Het scenario was aangepast, voor één keer toonden ze eerst de "na" kant en later de operatie. Ja hoor, ze was dus ooit nog 100 kilo zwaarder. Of hoe de scenaristen ook hier weer mensen geboeid kunnen houden in hun eenzijdig concept.
Winners and losers was nieuw voor mij. De titel zei me niks, maar na één aflevering wou ik het weer volgen. Niets speciaal hoor, een programma over vier vriendinnen die hun leven leiden, veel relaties hebben en veel feesten. Maar voor de rest normale levens, al dan niet aan het werk, iedereen zo wat op zoek, je kent dat wel...
Maar na een aantal weken viel me op dat het woord lotto er soms in voorkwam. Het komt zomaar ter sprake in normale zinnen tussen mensen. Ik begin me af te vragen hoe het komt, en lees de korte inhoud van de afleveringen op de digicorder. Het zijn vier vriendinnen die de lotto hebben gewonnen, en daarna begint de reeks pas. Vreemd dat ik het niet echt merkte! Maar mooi gedaan, en ondertussen vast geprogrammeerd.
Ergens als een automatisme schakelde ik een nummer lager, naar Vitaya. Eerst wat vreemd, want hier moest ik wel degelijk selectief zijn in de programma's. De dr Oz Show
vond ik zo vreselijk Amerikaans en zo erg erover dat ik het altijd wegzapte. Maar na een tijd went het, en als je kan leven met de massahysterie in het uitsluitend vrouwelijk publiek dat bestaat uit dames met overgewicht die de presentator - God knows why ?? - een hele knappe man vinden, dan blijf je toch kijken.
Ook gewoon omdat ie vaak zo grappig is. Ik zag een aflevering waar de diepste geheime vragen mochten gesteld worden. Deze keer waren de dames zelfs incognito. Enkel de achterkant werd gefilmd en het licht was gedimd. Toen de eerste dame vroeg wat ze aan haar probleem moest doen, was het er meteen vlak op. De dame in kwestie kreeg een orgasme telkens ze de grote boodschap deed. In eerste instantie was er wat geroezemoes is het publiek. Waarop de talkshowhost vraagt: is het wel een probleem dat je wilt aanpakken? Geweldig toch!
En plots merkte ik dat ik een avondvullend programma had. Zondagavond zit ik plots heel de avond naar Vitaya te kijken. Embarrassing Bodies was er ook al op Vitaliteit. Maar nu zijn het nieuwe afleveringen. Alle meest gênante aandoeningen komen in beeld. Ik ben heel wat gewoon, maar elke week blijven er dingen komen die me echt verbazen.
Daarna is The Fat Doctor al lang een vaste waarde. Het stramien is steeds hetzelfde, maar het boeit nog steeds. Twee personen met extreem overgewicht worden gevolgd tijdens hun gastryc bypass. Natuurlijk zijn die beelden altijd leuk, maar ook het voor en na spreekt mensen aan. Ik zag een dame die veel te dik was, zo'n 150 kg voor iemand van 1m60, dat is dodelijk. Maar het verhaal was anders. Ze vertelde hoe ze goed kon bewegen met haar wandelstok. Het scenario was aangepast, voor één keer toonden ze eerst de "na" kant en later de operatie. Ja hoor, ze was dus ooit nog 100 kilo zwaarder. Of hoe de scenaristen ook hier weer mensen geboeid kunnen houden in hun eenzijdig concept.
Winners and losers was nieuw voor mij. De titel zei me niks, maar na één aflevering wou ik het weer volgen. Niets speciaal hoor, een programma over vier vriendinnen die hun leven leiden, veel relaties hebben en veel feesten. Maar voor de rest normale levens, al dan niet aan het werk, iedereen zo wat op zoek, je kent dat wel...
Maar na een aantal weken viel me op dat het woord lotto er soms in voorkwam. Het komt zomaar ter sprake in normale zinnen tussen mensen. Ik begin me af te vragen hoe het komt, en lees de korte inhoud van de afleveringen op de digicorder. Het zijn vier vriendinnen die de lotto hebben gewonnen, en daarna begint de reeks pas. Vreemd dat ik het niet echt merkte! Maar mooi gedaan, en ondertussen vast geprogrammeerd.
maandag 1 oktober 2012
I know nooothing
Het is me helemaal ontgaan. Het nieuwe seizoen is begonnen en het televisielandschap ziet er anders uit. Programma's werden aangepast, hele zenders vernieuwd en sommige programma's blijkbaar al bijna weer afgevoerd. En ik heb er niks van gezien. Nada, noppes.
Ooit was het nog een hoogtepunt en ik keek er lang naar uit. Nu staat de digicorder vol met dingen die ik nooit nog kan bekijken. Hij neemt zelfs niks meer op omdat de schijf vol staat. Andere dingen zijn nu belangrijker en ze overtreffen het tijdverdrijf dat vroeger televisie was. Het was ook enkel dat: tijd wil ik niet meer verdrijven, ik vul het liever op met leuke en spannende dingen. Dingen die in het echt gebeuren, en niet op een schermpje. Ook al is dat schermpje in de speelkamer 3 meter breed ;-)
Er is ook wel een technische reden. De twee avonden die ik per week doorbreng in het hotel heb ik ook volgepland. En als er tijd over is om eventjes te staren naar de kijkbuis, dan is de keuze beperkt. De zenders zijn vaak zo slecht van kwaliteit dat ik zelfs het avondnieuws moet missen. Dat is wel een beetje jammer. Kanaal 40 wel ja! Dat werkt heel goed. Maar wat heb ik daar nu aan?
't Is wel vreemd als ik plots in familiekring een heel relaas hoor van het vernieuwde TV-kanaal en de nieuwe programmatie op de bestaande zenders. Ik weet er niks meer van.
En dat is helemaal niet erg. Vreemd toch hoe dat op zo'n korte tijd verandert...
Ooit was het nog een hoogtepunt en ik keek er lang naar uit. Nu staat de digicorder vol met dingen die ik nooit nog kan bekijken. Hij neemt zelfs niks meer op omdat de schijf vol staat. Andere dingen zijn nu belangrijker en ze overtreffen het tijdverdrijf dat vroeger televisie was. Het was ook enkel dat: tijd wil ik niet meer verdrijven, ik vul het liever op met leuke en spannende dingen. Dingen die in het echt gebeuren, en niet op een schermpje. Ook al is dat schermpje in de speelkamer 3 meter breed ;-)
Er is ook wel een technische reden. De twee avonden die ik per week doorbreng in het hotel heb ik ook volgepland. En als er tijd over is om eventjes te staren naar de kijkbuis, dan is de keuze beperkt. De zenders zijn vaak zo slecht van kwaliteit dat ik zelfs het avondnieuws moet missen. Dat is wel een beetje jammer. Kanaal 40 wel ja! Dat werkt heel goed. Maar wat heb ik daar nu aan?
't Is wel vreemd als ik plots in familiekring een heel relaas hoor van het vernieuwde TV-kanaal en de nieuwe programmatie op de bestaande zenders. Ik weet er niks meer van.
En dat is helemaal niet erg. Vreemd toch hoe dat op zo'n korte tijd verandert...
woensdag 5 september 2012
Dr Phil-ism
Het nieuwe seizoen komt eraan en ik ben mega grote fan van deze man. En niet alleen om zijn kapsel. Nu zie ik er elke dag eentje verschijnen omdat ze in de States echt aftellen tot dag 1. Dit is uiteraard de beste.
You can't change what you don't acknowledge. Het komt heel vaak terug en is zo simpel. Toch is er niemand die het blijkbaar snapt als ze te gast zijn in de stoel van de psycholoog. Je kan pas iets veranderen als je toegeeft dat er een probleem is. Het klinkt als de logica zelf, en toch moest ik er zelf een half leven over doen om het door te hebben.
Er zijn er inmiddels nog schitterende gevolgd:
vrijdag 1 juni 2012
Flashdance
Ik heb hem gezien, die film. Eindelijk! Ik zit er al op te wachten sinds 1984 ;-)
In dat jaar kwam er een nieuwe zender op de kabel. Het was een nieuw concept in ik was meteen gefascineerd. In de tweede plaats omdat het een zender was waar enkel films werden getoond. Maar eerst en vooral omdat het betaaltelevisie was, en het werd uitgezonden met een gecodeerd signaal. Je moest dus een abonnement hebben en een decoder aansluiten aan je TV toestel om de zender te kunnen bekijken.
Later zou die zender Canal+ en Prime heten, maar toen was dat nog FilmNet. Ik was een typische teenager nerd en zocht naar manieren om de zender te bekijken zonder het abonnement te kopen, want daar was natuurlijk geen budget voor. Maar ik vond dus oplossingen. De ene al beter dan de andere maar ik heb heel wat films kunnen bekijken zonder te betalen.
De eerste poging was redelijk simpel. Overdag en tijdens primetime werd er op het mozaïekkanaal van de kabeltelevisie reclame uitgezonden op het middenste vak. Het scherm was verdeeld in 12 kleine vakken en één middenvak dat groter was. In het grote vak zag je toen een spotje van de film Flashdance, één van de eerste kaskrakers die men had geprogrammeerd. Maar vanaf de latere avond en 's nachts toonde men in dat vak de normale zender, dus je zag de gewone film die dan bezig was. Alleen was er geen geluid, je hoorde het geluid van de radio. Je kon dus helemaal niet volgen.
In een groot stuk karton had ik een gat uitgeknipt waar dat kader net in paste. De andere kleine vakjes stoorden dus niet en je kon enkel het grotere middenvak bekijken. Er was geen geluid, maar daar had ik een tweede televisietoestel voor. Het was versleten en het beeld was heel slecht. Maar het geluid werkte prima. Ik schakelde het in en koos de gecodeerde zender op dat toestel. Je zag op het beeld alleen maar strepen, want het signaal was gecodeerd. Maar het geluid was dat niet, je kon op het gecodeerde kanaal gewoon de film beluisteren. Met het geluid van het ene toestel en het beeld binnen de kartonnen passe-partout in het andere toestel heb ik zo veel films gezien.
Ik werd ouder en het idee bleef me boeien. Maar ook de techniek werd beter, want mijn oude truuk werkte niet meer. Er was alleen nog reclame te zien in het middenkader. Er verscheen een filmnetdecoder in het boekje Elektuur. Dat is een magazine voor elektronica fans dat ik geregeld kocht. Het bouwpakketje had ik na wat moeite in elkaar gesoldeerd. Alleen was er iets niet juist in de schakeling, want de kleuren waren helemaal fout. Je kon de film duidelijk herkennen, maar met inverse kleuren was het niet om aan te zien. Toch heb ik met de decoder en het televisietoestel in zwart-wit mode nog heel wat films gezien.
Later ging ik op kot in Antwerpen. Na een aantal jaren gefeest te hebben besloot ik om een abonnement te nemen op Canal+. De bedoeling was dat het me ging weghouden uit het café. En voor een deel lukte dat ook. Af en toe was het zoete inval op mijn studentenkamer. Ik had van mijn kotbaas toestemming gekregen om een abonnement op de kabeltelevisie te nemen en een lange draad vanuit de kelder naar mijn studentenkot te leggen. Dan werd er het nodige chips en bier aangeschaft en hadden we gezellige filmavonden op mijn kamer. Dit keer met juist beeld en mooi geluid. Tegen die tijd was het zelfs al Dolby Surround. Tijden veranderen, mensen ook.
Alleen is die trailer van Flashdance zo in mijn geheugen gegrift dat het raar was om de film nu te zien. Hij stelt eigenlijk niks voor en ik vraag me af waarom ik het nog weet. Wellicht is het niet meer spannend als ie op een gewoon TV kanaal komt ;-)
In dat jaar kwam er een nieuwe zender op de kabel. Het was een nieuw concept in ik was meteen gefascineerd. In de tweede plaats omdat het een zender was waar enkel films werden getoond. Maar eerst en vooral omdat het betaaltelevisie was, en het werd uitgezonden met een gecodeerd signaal. Je moest dus een abonnement hebben en een decoder aansluiten aan je TV toestel om de zender te kunnen bekijken.
Later zou die zender Canal+ en Prime heten, maar toen was dat nog FilmNet. Ik was een typische teenager nerd en zocht naar manieren om de zender te bekijken zonder het abonnement te kopen, want daar was natuurlijk geen budget voor. Maar ik vond dus oplossingen. De ene al beter dan de andere maar ik heb heel wat films kunnen bekijken zonder te betalen.
De eerste poging was redelijk simpel. Overdag en tijdens primetime werd er op het mozaïekkanaal van de kabeltelevisie reclame uitgezonden op het middenste vak. Het scherm was verdeeld in 12 kleine vakken en één middenvak dat groter was. In het grote vak zag je toen een spotje van de film Flashdance, één van de eerste kaskrakers die men had geprogrammeerd. Maar vanaf de latere avond en 's nachts toonde men in dat vak de normale zender, dus je zag de gewone film die dan bezig was. Alleen was er geen geluid, je hoorde het geluid van de radio. Je kon dus helemaal niet volgen.
In een groot stuk karton had ik een gat uitgeknipt waar dat kader net in paste. De andere kleine vakjes stoorden dus niet en je kon enkel het grotere middenvak bekijken. Er was geen geluid, maar daar had ik een tweede televisietoestel voor. Het was versleten en het beeld was heel slecht. Maar het geluid werkte prima. Ik schakelde het in en koos de gecodeerde zender op dat toestel. Je zag op het beeld alleen maar strepen, want het signaal was gecodeerd. Maar het geluid was dat niet, je kon op het gecodeerde kanaal gewoon de film beluisteren. Met het geluid van het ene toestel en het beeld binnen de kartonnen passe-partout in het andere toestel heb ik zo veel films gezien.
Ik werd ouder en het idee bleef me boeien. Maar ook de techniek werd beter, want mijn oude truuk werkte niet meer. Er was alleen nog reclame te zien in het middenkader. Er verscheen een filmnetdecoder in het boekje Elektuur. Dat is een magazine voor elektronica fans dat ik geregeld kocht. Het bouwpakketje had ik na wat moeite in elkaar gesoldeerd. Alleen was er iets niet juist in de schakeling, want de kleuren waren helemaal fout. Je kon de film duidelijk herkennen, maar met inverse kleuren was het niet om aan te zien. Toch heb ik met de decoder en het televisietoestel in zwart-wit mode nog heel wat films gezien.
Later ging ik op kot in Antwerpen. Na een aantal jaren gefeest te hebben besloot ik om een abonnement te nemen op Canal+. De bedoeling was dat het me ging weghouden uit het café. En voor een deel lukte dat ook. Af en toe was het zoete inval op mijn studentenkamer. Ik had van mijn kotbaas toestemming gekregen om een abonnement op de kabeltelevisie te nemen en een lange draad vanuit de kelder naar mijn studentenkot te leggen. Dan werd er het nodige chips en bier aangeschaft en hadden we gezellige filmavonden op mijn kamer. Dit keer met juist beeld en mooi geluid. Tegen die tijd was het zelfs al Dolby Surround. Tijden veranderen, mensen ook.
Alleen is die trailer van Flashdance zo in mijn geheugen gegrift dat het raar was om de film nu te zien. Hij stelt eigenlijk niks voor en ik vraag me af waarom ik het nog weet. Wellicht is het niet meer spannend als ie op een gewoon TV kanaal komt ;-)
woensdag 11 april 2012
Beste kijker,
Vanaf 1 april 2012 stopt de zender Vitaliteit. We verwijzen U graag door naar de zender Vitaya.
Dat is jammer hè. Mijn favoriete zender toont alleen nog dit computerberichtje. En Vitaya is niet hetzelfde natuurlijk. Feel good movies, kook- en makeoverprogramma's zijn er meer de corebusiness. Niet dat ik dat niet graag zie, want vaak zit er wel eens iets leuk tussen. Maar het segment dat naar Vitaliteit verplaatst was, zit nu verspreid over een paar programma's tussen al de rest.
Enkele jaren geleden kende ik alles van buiten van Vitaliteit. Ik had het dag en nacht op staan. En alles werd constant herhaald, want hoeveel programma's kan je aankopen over ziekenhuizen, spoeddiensten of medische rariteiten. En de eigen programma's waren beperkt tot Jan Van Rompaey die rondliep in het UZ in Leuven en Ingeborg die zich ontspande op een matje. Of twee fitnessboys die hun tweede jeugd gepasseerd waren en enkele malen per dag de kijker vijf minuten aanspoorden tot beweging. Dat lukte goed bij mij want ik heb me telkens ingespannen om vliegensvlug de zapper te nemen en een zender hoger of lager te zappen. Maakte niet zo veel uit wat er dan op het scherm kwam, als die mannen maar weg waren.
Maar buiten die vijf minuten zal ik alles missen wat er te zien was. Ik heb me er trouwens op betrapt dat alles wat met Dr. begint in mijn lijst van favorieten staat. Dr G., de wetsdokter, Dr House, Dr Phil en nu zelfs Dr Oz. Soms fictie, soms echt, soms medisch en soms psychologisch. Maar altijd leuk om te zien. Gelukkig komen die met de regelmaat van de klok weer wel op de kabel. En vaak herhaald, maar dat deert me niet.
Ik zal dus mijn digicorder moeten herprogrammeren. Deze zender die wegvalt geeft plots veel ruimte op de harde schijf.
Dat is jammer hè. Mijn favoriete zender toont alleen nog dit computerberichtje. En Vitaya is niet hetzelfde natuurlijk. Feel good movies, kook- en makeoverprogramma's zijn er meer de corebusiness. Niet dat ik dat niet graag zie, want vaak zit er wel eens iets leuk tussen. Maar het segment dat naar Vitaliteit verplaatst was, zit nu verspreid over een paar programma's tussen al de rest.
Enkele jaren geleden kende ik alles van buiten van Vitaliteit. Ik had het dag en nacht op staan. En alles werd constant herhaald, want hoeveel programma's kan je aankopen over ziekenhuizen, spoeddiensten of medische rariteiten. En de eigen programma's waren beperkt tot Jan Van Rompaey die rondliep in het UZ in Leuven en Ingeborg die zich ontspande op een matje. Of twee fitnessboys die hun tweede jeugd gepasseerd waren en enkele malen per dag de kijker vijf minuten aanspoorden tot beweging. Dat lukte goed bij mij want ik heb me telkens ingespannen om vliegensvlug de zapper te nemen en een zender hoger of lager te zappen. Maakte niet zo veel uit wat er dan op het scherm kwam, als die mannen maar weg waren.
Maar buiten die vijf minuten zal ik alles missen wat er te zien was. Ik heb me er trouwens op betrapt dat alles wat met Dr. begint in mijn lijst van favorieten staat. Dr G., de wetsdokter, Dr House, Dr Phil en nu zelfs Dr Oz. Soms fictie, soms echt, soms medisch en soms psychologisch. Maar altijd leuk om te zien. Gelukkig komen die met de regelmaat van de klok weer wel op de kabel. En vaak herhaald, maar dat deert me niet.
Ik zal dus mijn digicorder moeten herprogrammeren. Deze zender die wegvalt geeft plots veel ruimte op de harde schijf.
zaterdag 3 maart 2012
Schoolbord
woensdag 12 oktober 2011
Tonight
Ik weet niet of je dit programma kent, maar ik kijk er al heel lang naar. The Tonight Show met Jay Leno. Het wordt elke dag uitgezonden op CNBC, één van de grote Amerikaanse netten.
Al van toen ik student was, was ik fan. Ik had na veel aandringen bij mijn kotbaas kabeltelevisie laten aansluiten in mijn studentenkamer. Niet dat hij dat ging financieren hoor, ik moest aandringen om de draad vanuit de kelder tot in mijn studentenkot te krijgen. Die zag je dan liggen in de gang, en dat is niet zo netjes.
Maar dat wou zeggen dat het dus altijd feest was. Ik had ook een televisietoestel in de gemeenschappelijke keuken geplaatst, en zo werd het kotleven wel wat socialer. En één van de programma's was toen al The Tonight Show.
Het concept is iets wat wij niet echt kennen. Het lijkt wat op de Laatste Show, maar het leukste stuk is "The monologue" in het begin van het programma. Jay Leno is een beetje een stand-up comedian en presentator in één. En elke dag slaagt ie er in om mij ongelofelijk te doen lachen. Op zich vind ik het al een prestatie dat iemand één show per jaar kan verzinnen, maar elke dag 10 minuten, dat is toch wel heel straf.
En nee, niet alles is even grappig natuurlijk. Je moet ook elke dag kijken, anders snap je niets van de actualiteit in de States. Als mijn ventje meekijkt, geeft hij geen kik terwijl ik niet bijkom van 't lachen. Je moet dus mee zijn...
Wat wel gek is, het is een programma dat één uur duurt in Amerika, en op CNBC (de Europese versie van NBC) duurt het een half uur. Wat reclame niet kan doen...
Bon, ik ga nu kijken want om 0u00 stipt begint hij :)
Al van toen ik student was, was ik fan. Ik had na veel aandringen bij mijn kotbaas kabeltelevisie laten aansluiten in mijn studentenkamer. Niet dat hij dat ging financieren hoor, ik moest aandringen om de draad vanuit de kelder tot in mijn studentenkot te krijgen. Die zag je dan liggen in de gang, en dat is niet zo netjes.
Maar dat wou zeggen dat het dus altijd feest was. Ik had ook een televisietoestel in de gemeenschappelijke keuken geplaatst, en zo werd het kotleven wel wat socialer. En één van de programma's was toen al The Tonight Show.
Het concept is iets wat wij niet echt kennen. Het lijkt wat op de Laatste Show, maar het leukste stuk is "The monologue" in het begin van het programma. Jay Leno is een beetje een stand-up comedian en presentator in één. En elke dag slaagt ie er in om mij ongelofelijk te doen lachen. Op zich vind ik het al een prestatie dat iemand één show per jaar kan verzinnen, maar elke dag 10 minuten, dat is toch wel heel straf.
En nee, niet alles is even grappig natuurlijk. Je moet ook elke dag kijken, anders snap je niets van de actualiteit in de States. Als mijn ventje meekijkt, geeft hij geen kik terwijl ik niet bijkom van 't lachen. Je moet dus mee zijn...
Wat wel gek is, het is een programma dat één uur duurt in Amerika, en op CNBC (de Europese versie van NBC) duurt het een half uur. Wat reclame niet kan doen...
Bon, ik ga nu kijken want om 0u00 stipt begint hij :)
zondag 28 augustus 2011
TV
Vandaag wordt het zomerseizoen afgesloten op de openbare omroep. Jippie! Eindelijk weer goede kwaliteitsprogramma's zoals we van hen gewoon zijn. Geen herhalingen meer van De Kampioenen, Baantjer of Heterdaad.
Maar wat komt er in de plaats? 1000 zonnen wordt weer Man bijt Hond, Kinderen van Dewindt begint weer vanaf nul. Aha toch iets nieuws: Weg naar Compostela. Maar hadden we Arnout Hauben dat niet zien doen in Man bijt Hond? Hoe noemt men dat... Een spin-off! Hetzelfde maar dan langer en meer uitgesmeerd. Pas op, ik was grote fan van Arnout, hoor. Maar we hebben hem al zien arriveren in Compostela, toch? Is de fun er dan niet af als je hem opnieuw in het dorpje waar hij vertrekt de weg ziet vragen aan een dame die dan zegt dat ie beter de bus neemt?
Maar ik kijk wel weer uit naar De Zevende Dag en Villa Politica. Dat is tenminste nooit een rerun ;-)
Het meest kijk ik uit naar de nieuwe programmatie van Vitaya en Vitaliteit. Echt waar, ik ben verzot op die zenders. Echte verhalen van echte mensen zijn toch zoveel leuker. Dr G, wetsdokter is geweldig! Ze werkt in een mortuarium en onderzoekt verdachte overlijdens. Schitterend hoe ze vorig seizoen haar tools toonde die ze gebruikte om de lijken te onderzoeken. Ze koopt een gewone heggeschaar en een ijzerzaag in de Amerikaanse versie van de Gamma! Werkt veel beter dan die chirurgische rommel, zegt ze.
Of de BBC reeks "The biological mind" over afwijkingen aan de hersenen. Ze toonden een syndroom waarbij patiënten ervan overtuigd waren dat één van hun twee benen niet van hen was. Als men een lange, verticale spiegel tussen de benen van de patiënt plaatst, en hij dus de reflectie ziet van zijn eigen "goede" been in de spiegel, ging het gevoel weg. Alleen lastig om altijd met een spiegel tussen je benen te lopen.
Laatst zag ik een reportage over narcolepsie. Door die aandoening vallen mensen plots in slaap, zonder het te weten. De zelfhulpgroep had een spreker uitgenodigd die een langdradige uitleg kwam doen over hun aandoening. Na een half uurtje lag de halve zaal te slapen.
Maar we zullen zien, misschien is de nieuwe zaterdag van Eén toch de moeite. Men maakt alvast genoeg reclame. Als men om te beginnen dat irritante spotje met de zingende stekkers al afvoert ben ik al tevreden...
Maar wat komt er in de plaats? 1000 zonnen wordt weer Man bijt Hond, Kinderen van Dewindt begint weer vanaf nul. Aha toch iets nieuws: Weg naar Compostela. Maar hadden we Arnout Hauben dat niet zien doen in Man bijt Hond? Hoe noemt men dat... Een spin-off! Hetzelfde maar dan langer en meer uitgesmeerd. Pas op, ik was grote fan van Arnout, hoor. Maar we hebben hem al zien arriveren in Compostela, toch? Is de fun er dan niet af als je hem opnieuw in het dorpje waar hij vertrekt de weg ziet vragen aan een dame die dan zegt dat ie beter de bus neemt?
Maar ik kijk wel weer uit naar De Zevende Dag en Villa Politica. Dat is tenminste nooit een rerun ;-)
Het meest kijk ik uit naar de nieuwe programmatie van Vitaya en Vitaliteit. Echt waar, ik ben verzot op die zenders. Echte verhalen van echte mensen zijn toch zoveel leuker. Dr G, wetsdokter is geweldig! Ze werkt in een mortuarium en onderzoekt verdachte overlijdens. Schitterend hoe ze vorig seizoen haar tools toonde die ze gebruikte om de lijken te onderzoeken. Ze koopt een gewone heggeschaar en een ijzerzaag in de Amerikaanse versie van de Gamma! Werkt veel beter dan die chirurgische rommel, zegt ze.
Of de BBC reeks "The biological mind" over afwijkingen aan de hersenen. Ze toonden een syndroom waarbij patiënten ervan overtuigd waren dat één van hun twee benen niet van hen was. Als men een lange, verticale spiegel tussen de benen van de patiënt plaatst, en hij dus de reflectie ziet van zijn eigen "goede" been in de spiegel, ging het gevoel weg. Alleen lastig om altijd met een spiegel tussen je benen te lopen.
Laatst zag ik een reportage over narcolepsie. Door die aandoening vallen mensen plots in slaap, zonder het te weten. De zelfhulpgroep had een spreker uitgenodigd die een langdradige uitleg kwam doen over hun aandoening. Na een half uurtje lag de halve zaal te slapen.
Maar we zullen zien, misschien is de nieuwe zaterdag van Eén toch de moeite. Men maakt alvast genoeg reclame. Als men om te beginnen dat irritante spotje met de zingende stekkers al afvoert ben ik al tevreden...
Abonneren op:
Posts (Atom)