vrijdag 31 januari 2014

Hutsepot

Wat zei ik nu weer, dat ik een hekel heb aan recepten? Dat is nog altijd zo maar toch kwam Jeroen heel erg van pas. Hutsepot heb ik nog nooit gemaakt en toen het van de week op mijn todolijst verscheen, moest ik een aanknopingspunt hebben. Dat is dus het recept van Jeroen. Toch kwamen er meteen andere instructies en nu moest ik vooral onthouden wat het verschil is tussen het Jeroenrecept en de versie die we hier gewend zijn. Meteen is het nut van een recept in een boek een beetje onderuit gehaald.


Dat wil niet zeggen dat ik het niet kan hoor! Heel even alle concentratie bijeen roepen die ik nog kan opbrengen en ik kon met deze ingrediënten aan de slag. Zie je trouwens dat leuke wonderding van op TV er tussen liggen dat nu de ajuinen snijdt? Het is echt zoals in de reclame, ik vind het een godsgeschenk omdat traanloos uien snijden nu echt kan.





Het resultaat is wonderlijk goed gelukt, al zeg ik het zelf. Ik was niet de enige trouwens, ik had een enthousiast publiek. Met een beetje logisch rekenen had ik voorspeld van 5 à 6 kilo eindproduct te halen en dat is 'boenk eroep'.


Tien porties van 550g geeft 5,5 kilo hutsepot. Acht van die porties (in vier bakjes dus) gingen de diepvries in en meteen is er een prangend probleem.




Vorige keer merkte iemand op dat het niet zou lukken wegens te weinig vriesruimte, en we zijn dus op dat punt beland. Ecocheques lossen dat binnenkort op, want er komt een nieuwe vriezer met vijf laden. De oude had er maar twee, dus samen met de drie vakken die we in de keuken hadden, gaan we nu van vijf laden naar acht in het totaal.

En dat is zelfs ecologisch verantwoord :)

donderdag 30 januari 2014

Terug naar af?

Een duidelijke afspraak werd nooit gemaakt. Er zijn ook geen regels die je volgen moet of straffen voor wie faalt. Alles wat er is, is een boek met twaalf stappen en een tafel met een tiental personen.

Het principe is geniaal in zijn eenvoud en dat was ook duidelijk vanaf het begin. Het heet leven dag per dag en het is een schande dat dit geen schoolvak is. Er zijn geen regels, enkel richtlijnen. Regels zijn immers de oorzaak van het grote probleem, want toen je buiten de lijntjes ging kleuren en foert zei tegen de wereld, is het probleem net ontstaan. Een nieuwe set regels zouden niet werken, dus een andere aanpak was nodig.

Maar ze zijn er wel en je kan er niet omheen. De stappen staan op papier en ooit zou je best eens kijken wat er echt in staat. Dringend is het niet, want net vandaag nog werd stap tien gelezen toen ik nog onderweg was. Toen ik eenmaal aan de beurt kwam om te spreken, stond ik met de mond vol tanden. Nu ja, als je er bij was heb je dat niet gemerkt, want ik babbel honderduit aan deze tafel. Alleen zei ik niks over stap 10, want wat die zegt weet ik niet zonder hem eerst gehoord te hebben. Misschien was het toevallig vlotjesweg toch to the point, maar dat was dan per abuis.

Toch zijn ze belangrijk en je weet dat. Je kan lang verder met stap één, ik deed dat meer dan een jaar. Stap twee ging over God en dat stak me tegen. Een workaround tilde me over die barrière en dan kon ik verder gaan. Maar aan tien geraakte ik dus nog niet, ook niet na enkele jaren. Ooit komt dat wel, ik heb alle tijd.

Richtlijnen zijn er om te volgen en als je deze ziekte hebt, is dat ook moeilijk. Dat foertmoment bleef zo dichtbij dat je extra aandacht nodig had. Extra hulp en meer mensen om je heen. Meer afspraken per week en meer berichtjes of telefoongesprekjes dan wat ik nodig had toen ik in die periode zat toen alles nog wat nieuwer was.

Waarom het misliep weet ik niet. De richting ken ik en de struikelblokken zeker. Dat het met gevoel te maken heeft en dat je net dát niet aankon, staat in elk geval vast. Maar het is wellicht ook een probleem dat niet uniek is, alleen kan jij er niet mee om. Jij kan dat niet door die ziekte en je weet dat. Daarom had je ook die richtlijnen.

Lees ze heel goed. Er staat dat je dag per dag leeft. Doe dat dan en kom morgen terug. Ninety days, ninety meetings was het plan. Het was streng, maar het voelde goed. Lees het eens heel goed. Ergens staat in dat je niet vanaf nul herbegint. Ergens staat in dat je welkom bent als je terugkomt. Ook zonder de woorden weet je dat, want we doen niks anders dan dat herhalen. In het Antwerps zeggen we gewoon: "blijven komen, blijven komen".

Je deed het niet en toen liep het mis. Maar kom morgen terug en denk aan stap één. Leven dag per dag wil zeggen dat gisteren niet telt en morgen ook niet. Leven dag per dag wil zeggen dat je elke ochtend de Lotto wint. Elke ochtend krijg je de kans om één dag niet te drinken. Elke ochtend krijg je de kans om één dag gelukkig te zijn.

Doe dat morgen en kom het 's avonds vertellen. Je zal zien dat het werkt.

Het is helemaal niet terug naar af. Het was gewoon een verkeerde afrit. Je bent zo weer op de snelweg.

donderdag 23 januari 2014

Het lekt niet !

Die vorige nog wel hoor, nog een heel klein beetje. Maar de volgende stap was veel groter dan dat. Ik had al eventjes mooi een foto kunnen nemen van het bidet dat dus op die ingekorte bureau moest komen te staan, maar nu was het dus the real thing.

Dat moest natuurlijk nog warm water, koud water en een afvoer krijgen. En die lag daar dus helemaal niet. Twee bezoekjes aan de Hubo verder had ik alle juiste onderdelen om oude loodgieterij aan nieuwe buizen aan te sluiten en vandaag was er de ultieme test.

En ik ben geslaagd ! Een schoonheidswedstrijd zal ik er niet mee winnen, maar dat was ook niet de bedoeling. Het enige dat telt is: het lekt niet! Voor de duidelijkheid: op de foto staat alles wel aangesloten zonder lekken, maar de definitieve plaats moet nog uitgemeten worden.

Maar dit keer dus alles goed vanaf de eerste poging. Dat is behoorlijk straf, want enkele technieken had ik nog nooit gebruikt.

Zo heb ik gebruik gemaakt van afvoerbuizen die je moet verlijmen, en dat was nieuw voor me. Het blijkt veel eenvoudiger te zijn dan de snelkoppelingen die ik vroeger gezwind in elkaar probeerde te schuiven met wisselend succes. Dit is dus stukken goedkoper, veel steviger blijkbaar is de kans op lekken heel kein. Je moet het alleen ooit één keer proberen.

Een tweede nieuwigheid voor mij is iets dat je in principe helemaal niet mag doen (denk ik). Ik heb de waterleiding afgetakt aan een bestaande lavabo na de stopkraantjes. Maar ik heb daar een enorm goede reden voor: op deze manier moest ik de hoofdkraan niet dichtzetten. Ik weet van de afbraak van het bidet dat dat enorm gevaarlijk is wegens veel te oud en kans op fonteinen als je de hoofdkraan verkeerd opent of sluit.

Door af te takken na de twee stopkraantjes van de lavabo aan de overkant van het kamertje, kon ik gewoon even die kleine kraantjes dichtdraaien om de werken uit te voeren.

Dat wil dus ook zeggen dat de koperen buizen slechts de 10mm modelletjes zijn, en die kan je makkelijk op rol kopen zodat je geen eindeloos bochtenwerk moet uitvoeren. Elegant is het niet, waterdicht wel :)

En het gaat heel vlot:



Nu alleen nog een oplossing voor de muur achter de bureau, want die moet bijtend-zuur-bestendig worden. Hoe dat in de praktijk moet, weet ik nog niet helemaal zeker maar hier werd eventjes hardop nagedacht over simpele witte tegeltjes zelf plaatsen.

Lap! Weer iets nieuws ;-)

woensdag 22 januari 2014

Boozefotograaf

Voor wie deze blog volgt, is het wellicht duidelijk dat ik nu en dan over mijn alcoholverleden schrijf. Dat was eigenlijk ook de reden van het ontstaan van de blog.

Nu zijn de pagina's die over dat thema gaan niet altijd makkelijk illustreerbaar. Ik bedoel dan dat ik graag een foto plaats op elke blogpagina, en ik merkte dat net die pagina's daar weinig ruimte voor hadden. Het is immers makkelijk om een foto te plaatsen naast een geocache-avontuur of een elektronisch gadget, maar als je schrijft over het dramatische moment dat je deed beslissen om niet meer te drinken, dan kan daar niet meteen een foto bij.

Ik zocht dan vaak wat ik echt wou online, maar dat is bijna onmogelijk. Een tijdje had ik een abonnement op een online fotoservice voor journalisten, maar zelfs in de oneindige databank van beschikbare foto's vond ik vaak niet wat ik zocht.

Daarom doe ik het nu zelf. Tot nu toe zijn er drie foto's die echt goed genoeg waren om ook echt tussen de tekst te plaatsen en dat deed ik dan ook. Ze komen dus niet van een fotograaf die themafoto's maakt, ik doe het nu zelf. Het voordeel is dat je het beeld dat je in je hoofd hebt exact in beeld kan brengen, zonder het compromis van 'iets dat goed genoeg is'.

Deze pagina's bedoel ik:
De harde klap
Abnormaal feesten
De logistiek

De eerste vind ik zelf de mooiste. De pagina ging over het moment toen ik besliste om te stoppen met drinken, en dat was een dramatisch moment. Ik kreeg letterlijk een harde klap en belandde in het ziekenhuis. Daar hoorde volgens mij een glas bij dat omgevallen is waardoor je drankje gemorst is. Dit heb ik dus zelf gefotografeerd:


Uiteraard heb ik geen whisky of cognac meer in huis, dus wat je ziet in het glas is koffie heel erg aangelengd met water tot de kleur klopt.


De koffie moest natuurlijk op een glad oppervlak gemorst worden en ik wou graag een beetje de 'dikte' tonen van de vloeistof alsof het glas net was omgevallen. Ik heb gewoon een wit plat bord gebruikt en de belichting zo geregeld dat je de achterkant van het bord niet ziet.


Die achtergrond is zo'n wit karton dat je ophangt om een ronde achtergrond te krijgen zonder dat je hoeken ziet op je foto.

Je hebt natuurlijk een statief nodig en dat heeft als voordeel dat je met langere sluitertijden een deel van de foto kan overbelichten zonder dat het echt erg opvalt. Ik wil immers niet dat je de randen van de foto ziet op de witte achtergrond van de blog.



Dit is de tweede foto van de pagina 'abnormaal feesten'. Op die pagina wou ik graag een champagneglas met cola tonen en zoiets vind je nooit online. Toch niet de opstelling die in mijn hoofd zat.



Zoals je ziet, moest er een hele constructie gemaakt worden om het glas schuin te houden. Je zou het zo houden als je het ingiet, en het schuim dat je verwacht bij champagne moest er nu ook zijn. Daarvoor heb ik suiker in de cola gedaan, dan begint alles hevig te bruisen. Dan is het een kwestie van veel foto's na elkaar nemen en diegene met de juiste hoeveelheid schuim eruit te kiezen.

De overbelichting moest ik wat overdrijven om geen randen te zien en daardoor zie je een stuk van de bovenkant van het glas niet meer, dat is jammer. Ook kan je de suiker in het glas zien liggen, maar op de bewuste pagina was de foto te klein om het op te merken.


Deze foto stond op de pagina van gisteren en ik had nu een beetje een ander idee. Niet langer een volledig witte achtergrond om geen randen te zien, want ik wou een gevoel van binnenkomen in een berging of in een donkere ruimte waar je flessen verstopt.



Om het gevoel te geven dat je een deur opent zonder het licht aan te doen, moest het licht van één kant komen. Dan kwam mijn super 2200 lumens geocachepillicht van pas :)

Ik had eerst enkele foto's met alleen de flits op het plafond geprobeerd, maar die waren mega saai. Uiteindelijk dus alleen de zaklamp, zonder flits.

Dan zag je ook heel mooi de groene schaduw op de achtergrond. De flits deed die bijna helemaal verdwijnen, ook als ik hem heel zacht liet flitsen.

Ik zoek nu nog een manier om een dramatisch bewegend beeld te maken, maar voorlopig is die uitdaging nog te groot ;)

dinsdag 21 januari 2014

De logistiek

Er is geen verklaring voor als je het zelf nooit hebt doorgemaakt. Achteraf lijkt het zo banaal, maar op het moment zelf lijkt het het dus écht op een voltijdse bezigheid.

De beslissing om elke dag alcohol te drinken heb ik nooit gemaakt. Zeker de hoeveelheden die ik de laatste jaren per dag dronk, kiest niemand zelf uit vrije wil. Maar als je op dat punt gekomen bent, kom je terecht in een situatie die praktische problemen geeft.

Het was in mijn geval de belangrijkste reden om straffere dingen aan te halen. Meestal denkt men dat de verslaving ervoor zorgt dat je steeds sterkere dranken gaat drinken om hetzelfde effect te krijgen. In de praktijk was dat ook zo, maar er speelde een tweede punt mee dat zeker zo belangrijk is: de logistiek.

Stel dat je verslaving op het punt komt dat je elke dag één bak bier drinkt. Dat zijn zeven bakken per week. Stel dat je in je lokale supermarkt of buurtwinkel elke dag één bak bier gaat kopen. Wat zou dat voor effect hebben? De winkelier zou blij zijn met de klandizie en de verhoogde omzet. Hij zou na een tijdje weten dat je elke dag je bak bier nodig hebt, en hij zou die meteen klaarzetten als je binnenkomt. Hij zou het ook doorvertellen in de buurt. Hij zou naar je verwijzen als die zatlap die elke dag een bak bier komt halen.

Voor een alcoholist is dat een nachtmerrie. Hij wil immers dat niemand weet hoeveel ie juist drinkt. Liegen over die hoeveelheid is zijn favoriete bezigheid, en dit gedrag zou een keihard bewijs opleveren van de doorstroming in je lijf.

Daarom zoek je dus andere oplossingen. Je rijdt elke dag naar de supermarkt en koopt een fles sterke drank en een fles wijn. Of wijn, porto en wat blikjes bier. Leg wat brood en beleg mee op de rolband van de kassa en de kassière zal nooit doorhebben dat die hoeveelheid alcohol die ze inscant, bedoeld is voor één dag.

Er zit nog één foutje in mijn redenering. Als je elke dag dezelfde kassière ziet, dan zou ze je kennen na een tijdje. Ze zou denken dat je veel wijn en bier drinkt bij je beleg. Daarom ga je niet elke dag naar dezelfde supermarkt. Ik had een rotatieplan van drie à vier supermarkten in de buurt, zodat ik nooit twee dagen na elkaar in dezelfde winkel binnenkwam. Ik hield zelfs de mensen in 't oog die achter de kassa zaten en koos een kassa uit waar iemand zat die ik niet kende, of iemand bij wie ik al een hele tijd niet had afgerekend.

En dit hele verhaal heeft een keerzijde. Ik leg nu nog maar de helft uit, want het aanhalen van drank is één ding, er vanaf geraken is iets anders. Blikjes kan je niet verzamelen in de blauwe zak omdat die doorschijnend is. Je buren zouden zien dat je veel bier drinkt en dat is nog erger dan je geheim prijsgeven aan iemand die in een supermarkt werkt. Ik probeerde dan ook de blauwe zak niet te overladen, en de bierblikjes onderaan in 't midden van de zak plat te drukken. Je kon er dan ander PMD afval rond en bovenop leggen zodat het minder opviel.


Maar we moesten vooral spreiding hebben, remember? Daarom waren er ook lichte en donkere flessen. Ik had al enkele keren meer dan tien flessen wodka in een glascontainer gaan werpen en mensen keken dan soms raar. En dat is een aanslag op je privacy, zelfs al zijn het onbekenden. Daarom moest je dus afwisselen.


Als je vele verschillende soorten weggooit, kon men denken dat je gewoon maar één keer per maand naar de glasbak reed en je variabele flessen waren niet abnormaal voor een gezin met bijna volwassen kinderen. Die redenering kon je verzinnen voor de persoon die je zou kunnen aankijken als je de glasbak vult.


Hoewel het nu jaren geleden is, het idee zit nog heel vers in het geheugen. De trigger was een man die aan de glasbak stond terwijl ik voor het rode licht stond. Het viel me op dat ie enkel het gat voor wit glas gebruikte en nooit iets voor het gat voor donker glas uit zijn zak haalde.

Toen zag ik dat het enkel bokalen van groenten van Hak waren.

Misschien is ie wel verslaafd aan groenten :D

maandag 20 januari 2014

Vandaag

Je moet het hebben om te weten hoe het voelt. Daarom verzamelen mensen zich die hetzelfde probleem delen. Daarom ga ik naar de AA, heb ik veel contact met andere diabetespatiënten en daarom was ik ook blij met de hulp die ik kreeg bij mijn rugproblemen. Diegene die me begeleidt, had namelijk vroeger ook problemen van die aard.

De les liep vlot hoewel ik best wel pijn voel, maar dat heb ik altijd. Toen ik dat vorige keer antwoordde na de les, werd dat meteen teruggekaatst. Jaja, iedereen zegt dat, dus dat is niet zo abnormaal. De vraag was echt: hoeveel pijn had je dan? Dan volgde een semantische discussie over procenten en hoeveel meer pijn na een les aanvaardbaar is.

Maar vandaag dus hetzelfde scenario. Als je me gezien hebt de laatste vijf maanden, dan weet je dat ik mank loop. Daar kan ik niks aan doen, ik doe dat om pijn te vermijden die ik heb als ik normaal rechtop loop. Toen ik na de les moeite had om recht te staan, moet dat opgevallen zijn. Ik kreeg opnieuw de vraag of ik last had van pijn en kon alleen hetzelfde antwoorden als vorige week: ik heb altijd pijn.

Bij mij wil dat niet zeggen dat ik aandacht zoek, het is een weergave van wat ik voel. Als je dus vraagt of ik pijn had, zeg ik ja. Als ik moet zeggen hoeveel, dan variëert dat een beetje. Het beslissen wat nu normaal is, laat ik vanaf nu over aan anderen. Voor mij is het in elk geval vreemd maar die discussie was er al eens. Ik vind persoonlijk iemand die mankend naar een revalidatie komt, niet juist. Volgens mij moet ie eerst naar een dokter die uitzoekt waarom ik mank loop. Alleen, die mensen heb ik allemaal gezien en niemand heeft een duidelijk antwoord.

Het ziekebezoek daarna was een verademing. Wat fijn om deze dame nog eens terug te zien. Ze krijgt vandaag een insulinepomp en dat is spannend. Maar om te meten hoe het zit met de suiker na een maaltijd, is er een 'drip' aangesloten. Dat is een grote spuit insuline aan een ijzeren paal op wieltjes.

Op het moment dat ik er zit, krijgt ze een hypo. Ik word zelf nerveus in haar plaats, maar ze is wel wat gewoon. Na een tijdje drukt ze toch op de rode knop en de verpleegster bevestigt dat 47 mg/dl heel weinig suiker is om in je bloed te hebben (schiet me niet dood als ik dat cijfer niet helemaal juist heb, maar het was in de veertig). Toch blijft de dame en de verpleegster rustig. We zullen dan wel de drip lager zetten en ik breng seffens wel glucose.

Ik weet niet wat seffens wil zeggen, maar het duurt in Sint Augustinus veel te lang. De verpleegster kent dat niet en heeft misschien eerst afgewerkt waar ze mee bezig was. Maar als ik dat cijfer hoor, moet je volgens mij in gang schieten en wel NU METEEN !

Soit, alles kwam goed en glucose in het infuus kwam er toch. Het werkt razendsnel en ik was even jaloers op zo'n infuus. Ik wil dat ook in huis, voor het geval ik een hypo heb ;)

Toen kwam er nog bezoek van twee dames die ik goed ken. De ene vooral, en ze zegt meteen dat het zo lang geleden is dat ze me zag. Het is mijn dvk die me opstartte met de pomp en ze volgt mijn dossier nog goed, hoewel ze me meer dan een jaar niet zag.

Haar eerste zin: meneer Adriaensen! Seg maar gij staat nog altijd goed geregeld hè :)

zondag 19 januari 2014

Oudjaar in my life part II

Ik was zo blij met het bezoekje, dat kan ik in woorden niet vatten.

Heel veel dingen kwamen ter sprake, want het was veel te lang geleden dat we mekaar zagen. Vroeger was er de bijna vaste afspraak op zondag, maar multi's lopen kan al enkele maanden niet meer.

Maar één ding is treffend. Het is iets dat me heel persoonlijk aangaat. Wie mij van vroeger kent, weet nog dat oudjaar voor mij de belangrijkste dag van het jaar was. Ik heb nooit goed geweten waarom, maar er zit een patroon in. Vanaf toen ik jong was, heb ik het zelf georganiseerd. Ik ken het van bij mijn ouders: daar was het ook elk jaar groot feest met veel zatte mensen.

Vanaf mijn studententijd was het steeds feest. Eerst deed ik dat gewoon op mijn studentenkot. Ik nodigde ooit 22 mensen uit op mijn kamer om dan met 4 gourmetstellen de hoofdzekering te laten springen zodat de man van Electrabel moest komen om op die hoogdag ons opnieuw van elektriciteit te voorzien. Later werd het een jaarlijks ritueel in mijn huis in de Pothoekstraat en daarna zelfs in mijn kantoor in Hoboken.

Ondertussen is er veel veranderd en het ritueel is uiteengerafeld tot wat het voor mij écht was. Je moet daarover praten met mensen die ervoor studeerden en met mensen die je probleem delen. Het probleem was dat ik geluk en euforie verwarde, en oudjaar is hét moment om die vergissing te maken. Je kan feesten als de beesten en die ene keer in 't jaar is het toegestaan om ladderzat te zijn. De mate van geslaagd zijn, liep recht evenredig met de promille en de kater de dag nadien.

Hoewel ik heel graag was meegegaan, moest ik dit jaar passen vanwege de rug. Ondertussen gaat het feest door in een zaal, maar het ritueel is niet anders. Alleen, ik ben er graag bij omdat ik de groep niet vaak zie tijdens het jaar. Ik bleef thuis en we hebben met drie personen het nieuwe jaar ingezet bij een lekkere maaltijd en een drankje.

De uitleg van hoe het was in de zaal was herkenbaar. Het was wat ik vroeger voelde als ik een café binnenkwam. Het was wel een fijne avond, maar in 't begin moest het wat op gang komen. Ik kan me niet verplaatsen in de hoofden van de mensen aan tafel, maar ik weet wat het voor mij was. Het wou zeggen dat ik me niet op mijn gemak voelde tot ik een aantal drankjes binnen had. Dan werd het plezant en dat ging alleen in stijgende lijn tot ik naar het schijnt op de dansvloer eindigde en dat meestal later moest horen van andere mensen of zien op foto's die dan verdeeld werden in de groep. Het was fun, fun, fun.

Mijn avond was heerlijk. Nooit ben ik op gang gekomen, want meestal ben ik al behoorlijk op gang. Het werd niet gezelliger met de uren want het was al zo toen de gast arriveerde en mee de naar de keuken ging om mee te koken. Een crescendo zit er niet in de avond, en 12u was mooi omdat we nu eindelijk het vuurwerk écht konden zien vanop grote hoogte en met een helder hoofd.

Print deze pagina af en stuur ze me op. Stuur ze naar mijn adres in de Pothoekstraat en stuur ze op in 1994, nu net 20 jaar geleden. Ik zal ze lezen en ik zal mezelf beklagen. Ik zal woorden en zinnen lezen van een oude saaie man die dat grote hoogtepunt van 't jaar heeft moeten opgeven. Het is zielig, zo iemand die droog is en zich niet kan amuseren.

Ik wou dat ik woorden had om uit te leggen what a load of crap dat is. Toch is dat net wat ik toen zou denken en ik zou van mijn hele leven nooit zo willen zijn.

En nu is dat omgekeerd. De optelsom is nochtans simpel:
ongelukkig + euforie = 1994
gelukkig + gelukkig = 2014

zaterdag 18 januari 2014

Disk Recon 5.0

Dit is zo'n stukje software waarvan je denkt: dat had ik al jaren geleden moeten opzoeken. Sterker nog, ik probeerde het ooit zelf te schrijven in Delphi, maar van wat ik me herinner was het geen groot succes.

Wat het doet? Heel erg veel, en dat heb ik allemaal nog niet ontdekt. Maar hét topic dat voor mij persoonlijk van belang is, zie je in de foto. De taart geeft aan hoe je harde schijf eruit ziet. Je kan dat ook zien in Windows Verkenner, maar dit gaat veel verder.

Als je zo'n sloddervos bent zoals ik, weet je met de jaren niet meer waar je blijft met alle bestanden op je schijf. De ideale oplossing is dan een schijf bijplaatsen en dat deed ik nu drie keer. Alleen is de c-schijf de belangrijkste van de vier en als die vol staat, loop je met alles vast.

Dan geeft deze grafiek aan in welke mappen er nu veel bestanden zitten. Dat zie je normaal helemaal niet, tenzij je elke map en submap gaat overlopen en daarvoor neem je best enkele dagen verlof.

Samen met één extra tool die alle grote bestanden van de hele schijf in een simpel lijstje toont, heb ik na de scan die zo'n kwartiertje duurde meteen 25 GB kunnen wissen of verplaatsen naar een andere schijf. Dat lijkt misschien niet massaal veel tegenwoordig, maar als je zo'n oude machine hebt zoals ik, telt dat erg mee.

Waarom ik echt zo enthousiast ben? De software komt van http://www.blacksunsoftware.com en dat is dus gewoon een Kempenaar die veel bezig is met geocachen en ook in Delphi programmeert. We begonnen te mailen nadat mijn tooltje dat die cirkels rond caches tekent, was verschenen op een Facebook geocachegroep.

Zo kom je lotgenoten tegen die dezelfde passie delen. En dit keer is dat dus niet enkel geocachen, maar ook Delphi. Dat was trouwens ook de onmiddelijke aanleiding om verder te denken naar nieuwe dingen die ik nu plan, en daar hoort dus ook die nieuwe Delphi XE bij die hier al eens passeerde.

vrijdag 17 januari 2014

Eén jaar Dexcom


Ik moest even Dexcom Studio openen om te zien hoe lang het nu juist geleden was, maar de allereerste gegevens in de software dateren van 21 januari 2013. De boodschap die vanmorgen verscheen op mijn ontvanger is dan ook niet na 11 maanden gekomen zoals ik eerst dacht, maar na 12 maanden.

Als je dan weet dat de leverancier vooropstelt dat de batterij van zender van hun glucosesensor zes maanden meegaat, dan is dit wel een hele goede meevaller. Hij doet er net twee keer zo lang over, dus qua veiligheidsmarge kan dat tellen.

Meteen heb ik eens een optelsom gemaakt om deze pagina die ik bijna één jaar geleden schreef, aan te vullen. Ik heb alle sensoren kunnen natellen in Dexcom Studio en kom tot een gemiddelde van 24 dagen per sensor. De langste periode dat één sensor ooit meeging was 33 dagen. Hier geldt dus ook het principe dat de veiligheidsmarge zeer hoog ligt: de leverancier garandeert immers dat één sensor zeven dagen meegaat.

Meteen moet ik erbij zeggen dat niet iedereen die cijfers kan halen. Het heeft te maken met hoe goed je geregeld bent, als je veel hoge suikerwaardes hebt, zal je die 24 dagen wellicht niet halen. Maar in elk geval meer dan 7, daar ben ik wel zeker van.

In elk geval: zoals ik in oude pagina schreef, is de totaalsom van elf dagen ver overschreden. Dat was het kantelpunt om de Dexcom goedkoper te maken dan de Enlite sensor die aan mijn Paradigm Veo pomp hing vóór ik besliste om een Dexcom aan te schaffen.

Het resultaat is dus 24 dagen, daarmee wordt de Dexcom niet 'gewoon goedkoper' dan de Enlite, maar wel 'stukken goedkoper'! En dan spreken we nog niet over de betrouwbaarheid die ook stukken beter is.

Me happy !

donderdag 16 januari 2014

Delphi XE5


Delphi XE5 Starter - Upgrade

Dat is de naam van de software die ik net heb aangeschaft. Het is een beetje vreemd dat ik dat nu doe, want deze programmeertaal die ik ken sinds versie 1.0 toen ik in 1996 mijn eerste Windows programma schreef, is vandaag meestal niet de eerste keuze voor nieuwe hippe softwareontwikkeling. Toch was het voor mij steeds de beste keuze, en hoewel ik probeerde in mijn periode van inactiviteit om c# aan te leren, heb ik nu toch deze weg gekozen.

De reden is simpel: ik plan op korte of middellange termijn geen omscholing meer naar een andere programmeertaal. Het is onzinnig als je bijna zeker weet dat je de komende maanden of jaren wellicht geen of nauwelijks freelance opdrachten zal kunnen uitvoeren zoals dat vroeger ging. Mij verplaatsen naar een bedrijf en er enkele maanden voltijds gaan werken, staat niet meer in de planning.

De beste manier om de toekomst te voorspellen is kijken naar het verleden. Wetend dat ik nu veertien maanden en een klets niet kan werken, voorspelt dat dat op z'n minst de komende maanden ook zo zal zijn. Het kan ook één of meerdere jaren worden. De vraag is niet meer of ik ooit helemaal beter word, maar wel: indien het zo is, voor welke termijn. Het is dus veiliger om vanaf nu zaken op te zoeken die ik in mijn eigen kantoor kan uitvoeren zonder dat er grote verplaatsingen aan te pas komen en zonder dat ik per se voltijds kan werken. Op lange termijn geeft dat meer garantie op zekerheid.

Dat is een lange uitleg om te zeggen: ik ben heel erg blij dat men beslist heeft om een speciale deal te maken bij de nieuwe eigenaar die Delphi ontwikkelt en verdeelt. Ik kan nu, net omdat het slecht gaat met mijn bedrijfje, Delphi aankopen voor 149€. Normaal kost dat 1000€ voor de 'kleine' versie en 4000€ voor de grootste. Die 4000 betaalde ik nooit, maar ik ging wel ooit boven de 1000. Als eenmanszaak zijn dat behoorlijke bedragen, en ik vind het dan ook geweldig dat het nu kan voor 149€.

De voorwaarde van de licentie is simpel: een klein bedrijf zonder winstoogmerk of met een hele kleine winst mag dit commercieel gebruiken aan die prijs. Als wat je programmeert ooit uitgroeit tot een 'volwaardig' commercieel product dat ook navenant opbrengsten genereert, dan voldoe je niet meer aan de voorwaarden van de licentie en moet je de dure versie kopen.

Ik kan niet wachten tot dat ook echt zo is. Dat wil dan zeggen dat het plan gelukt is :)

woensdag 15 januari 2014

Het appartement is te klein!

De afbraak liep bijna vlotjes, als je even het lek buiten beschouwing houdt. Ik laat het nog even voor wat het is en hoop stiekem dat er na een tijdje zo weinig druppels uitkomen dat ze spontaan verdampen.

De opbouw, dat is een ander paar mouwen. Het probleem is dus dat er te weinig plaats is. Help, het appartement is te klein! 225 vierkante meter en vijf slaapkamers, maar ik kom niet toe ;-)

Het probleem is dat deze werkplaats al overgenomen werd van de katten. Ze moesten dus al een heel pak ruimte inleveren, hoewel de bakjes met elektronicaspulletjes heel fijn kattenspeelgoed zijn. Ik hoor ze in elk geval niet klagen.

Aan de overkant van mijn werkbank staan dus inmiddels deze opbergbakken die niet veel ruimte wegnemen omdat ze slechts 28 cm diep zijn. Maar de muur is wel bijna volledig bedekt. Het bidet dat ik nodig heb zal tegen deze muur moeten staan, en het moet op een hoogte van één meter komen om de afvoerbuis te laten afwateren naar de lavabo aan de overkant.


Daarom heb ik dus dit moeten verzinnen. Een extra bureau die naar het containerpark moest heb ik ontdaan van 15 cm diepte en nu staat het bidet op de plaats waar het hoort te staan. Ik heb die hoogte dus nodig voor de afwatering en het is ook ergonomisch voor de rugpatiënt.

Onder het bureau komt een kleine afgesloten kastje met een grote plastic bak waar een kleine plastic bak in past. De grote zal warm water nodig hebben om de kleine op te warmen die het zuur bevat.


Het was trouwens niet eenvoudig om dit op maat te zagen, want de bovenplaat kan niet meer bevestigd worden met de originele meubelverbindingen als je er 15cm afzaagt. Deze Brico-oplossing is niet elegant maar heel erg efficiënt en toch erg stevig.

Er blijft trouwens plaats over onder het bureau, en die krijgen de katten terug om hun kleine en grote boodschap te doen. Boven de kattenbak is dat ook nog plaats, dus naast het bidet komt de CNC machine die ik nog moet maken.

Dan staat dus elke vierkante centimeter vol in dit kamertje.

Ik zeg het, het appartement is te klein! ;-)

dinsdag 14 januari 2014

Overschot?



Nee nee, dit is geen vergissing. Hoewel het plan een beetje anders was, heb ik toch vijf exact dezelfde projectjes gemaakt van dit type dat hier al eens uitgebreid beschreven stond.

Toch had ik er maar ééntje echt nodig, want het modelletje met de magneetschakelaars dat je in het filmpje ziet waar de vorige link naartoe leidt, was al klaar. Gemonteerd en al, hoewel het natuurlijk niet de bedoeling is om het in karton uit te voeren maar je snapt wat ik bedoel.

Maar ik ging er nog twee maken die iemand anders op een andere plaats gaat verstoppen. Eéntje had ik al klaar en het tweede moest ik nog maken. Waarom er dan plots vijf zijn (eigenlijk zes als je mijn kartonnen bord meetelt)? Dat komt omdat mijn vorige PCB sunday zo'n ramp was dat ik dit keer heel simpel redeneerde: ik neem één printplaatje van tien bij zestien centimeter, dat is de standaard die overal te koop is, en zorg ervoor dat ik dat vol zet met ontwerpjes.

Ik heb ondertussen geleerd van plaats te laten aan de randjes, dus er pasten 'slechts' vier ontwerpjes op de plaat als ik zo voorzichtig was. Dat alles was dus een plan om op z'n minst één van de vier te laten lukken, wat ongeveer het gemiddelde was bij het vorige fiasco.

En toen... toen lachte het geluk me toe, en ze lukten alle vier.

Dan heb ik het plan gewijzigd en er een testcase van gemaakt. Stel, denk nu even mee. Stel dat ik dit echt zou willen gaan verkopen op een webshop (wat dus het plan is , by the way), wat moet ik daar dan voor vragen? Eerst moet je bedenken wat iemand er voor zou willen betalen natuurlijk, maar ik moet vooral weten hoeveel werk het me écht kost.

En dat weet je niet als je er één maakt. Je weet dat pas als je er een stuk of vijf (OK, ik neem dus vier) na mekaar maakt. Het hele procedé gaat namelijk veel sneller als je dezelfde handeling x aantal keer na mekaar doet. Het solderen van de SMD chip (die je trouwens niet ziet, want die zit op de achterkant), blijft de moeilijkste zaak, maar als je er vier na elkaar doet gaat dat zo vlot, net alsof ik in een Chinese werkplaats aan de band chips zit te solderen.

Wat ik dus wou weten: kan ik dit binnen afzienbare tijd klaarkrijgen zodat ik er een eerlijke prijs van kan maken en op hetzelfde moment er ook écht een (kleine) cent mee kan verdienen?

Het antwoord is volmondig : JA :)

Wat ik daar nu mee ga doen? Plannen genoeg hè, er zijn trouwens twee gemeentes die zo'n dingen nodig hebben (drie eigenlijk, met de modellen op bestelling meegerekend)

maandag 13 januari 2014

Revalidatie 2.0

We zijn weer vertrokken!

De revalidatie na de operatie in mei van vorig jaar liep allemaal heel erg vlotjes. Het liep zo vlotjes dat ik zelfs weer normaal kon wandelen, ik ben zelfs op geocacheweekend geweest in de Ardennen. Het lijkt nu lang geleden, zowel in tijd als in de lichamelijke toestand die er toen was vergeleken met nu.

Het bleef echter niet duren en tegen eind augustus kon ik letterlijk geen kant meer op. Twee sessies in de revalidatie 'op de toestellen' hebben iets doen veranderen, hoewel niemand buiten mezelf daar veel belang aan hecht.

Dat was al zo toen ik daarna naar de chirurg ben gelopen - en dat is écht wel bij wijze van spreken ;) - om te zeggen dat er iets mis was. Elke x aantal dagen was er een hevige pijn in de rug op de plaats waar de Dynesys zit, en dat deed mij vermoeden dat ik iets had geforceerd. Dat er een vijs los zit op die plaats. Hij liet enkele foto's nemen en kon daar behoorlijk goed op inzoomen. Omdat er niks mis was met de constructie, en hij verder niet kon verklaren waarom 'ik' en 'het' mank liep, gaf hij het op en stuurde me door naar een fysisch geneesheer.

Die heeft verschillende testen gedaan en zag meteen dat er iets mis was in de spierspanning in de rug op die plaats. Ik kon blijkbaar niet rechtop staan en helde over naar links, hoewel ik dat zelf nooit had gemerkt. Dat ik mank loop wel natuurlijk, en dat is nooit veranderd sinds augustus. Er volgden enkele bezoeken en verschillende medicijnen die ik elke keer tien dagen moest testen tot hij een tijdje terug vond dat het wat beter ging met me.

Toch goed genoeg om opnieuw de revalidatie te starten, en die eerste sessie heb ik nu achter de rug. Al bij al viel dat nogal mee, hoewel ik vaak niet kon meedoen wat anderen deden. Dat is niet zo belangrijk, het stoort me ook niet.

Wat me wel stoort, is het feit dat ik meteen - hoewel niet recht in het gezicht of met zoveel woorden - het verwijt kreeg dat ik maar niet had moeten stoppen in augustus. Hoewel ik aan de nieuwe begeleider/kinesist hetzelfde verhaal deed, dat er dus sinds die tijd om de x aantal dagen een nieuwe, hevige pijn opduikt, bleek ie daar weinig aandacht aan te geven met de ellendige one-liner : "ze zien toch niks mis op de foto's".

Buiten dat vind ik wel dat ie goed luistert en weet ik dat ie me goed zal begeleiden. Een vreemde discussie na de les over hoeveel procent pijn je nu hoort te hebben verandert daar niks aan. Eerst kwam de vraag of ik toch geen pijn had gehad tijdens de les, want dat wil ie niet. Mijn antwoord, "ik heb altijd pijn" heeft ie blijkbaar al vaak gehoord, waarna een meer 'duidelijke' vraag kwam: als de pijn 100 was toen je binnenkwam, hoeveel is ze dan nu? Veel meer dan 110 of 120 mag het niet zijn, want dan heb je je overbelast en moet je minder oefeningen meedoen of ze op een lager niveau doen. Als ik zeg dat we één beweging tien keer gaan doen, doe je er vijf of zeven. Als ik zeg strek je arm uit en raak je been aan onder je knie, doe het dan boven je knie.

Dat wordt dus behoorlijk puzzelen.

zondag 12 januari 2014

IFTTT

If This Then That !

Een tijdje geleden vond ik deze online service toen ik de Twitterknop hier rechts plaatste. Ik wou een aantal dingen automatiseren in mijn blog, en dit is een tool die dat allemaal kan. Nu is dat voor de blog niet zo'n probleem, want er bestaat een truckload aan opties met toeters en bellen in blogger zelf en alles wat daar rondhangt. Op Youtube is dat anders, ik krijg het gevoel dat de mensen die daar werken in de vorige eeuw leven. Computergewijs wil dat zeggen dat ze een jaar of twee achter staan ;)

Soit, IFTTT zorgt er nu dus voor dat een nieuw YouTube filmpje op mijn pagina automatisch Twittert dat ie het levenslicht zag. Maar omdat de site zo fun fun fun is, had ik toen nog vier andere 'recepies' aangemaakt. Hoewel ik in de keuken recepten verafschuw zijn, kunnen deze je dag kleuren.

Nu zijn ze onzinnig maar ik wou gewoon eens zien wat dat geeft. Er draait ook een app op de iPhone die me helpt om een paar van die vijf vraagstukken van de nodige input te voorzien.

Maar geef toe, de interface is geweldig! Het lijkt wel een website voor kleuters met al die mega grote icoontjes, maar wat het kan is verre van kinderachtig. De mogelijkheden lijken wel oneindig.

Deze eerste vijf heb ik nu een tijdje actief staan en ze werken heel erg goed. Over de zinnigheid spreek ik me niet uit.
  1. Als ik in het ziekenhuis aankom, stuur mij dan een mail
  2. Als iemand in een geocachegroep op Facebook een nieuw bericht plaatst, stuur me dan een mail.
  3. Als Diabetic Danica een filmpje post op YouTube, stuur me dan een mail
  4. Als het kouder is dan 10° in Antwerpen, stuur me dan een mail
  5. Als ik een nieuw filmpje post op YouTube, zend dan een Twitterbericht in mijn naam

De locatie app op de iPhone is echt cool. Je kan er alles aan koppelen, het sturen van deze mail doe ik nu gewoon om te testen. Maar je zou bijvoorbeeld kunnen bedenken om een Facebook bericht te posten, zo zou het 'inchecken' in het ziekenhuis zoals ik dat nu doe, automatisch gebeuren.

Ja ik weet het: lap daar gaat mijn privacy. Maar who cares, ik schrijf nu al heel mijn leven op een blog en vertik het om mijn webcams af te plakken ;)


Dit zijn alle 'channels' die ze ondersteunen, en het gaat echt heel erg ver.

Met de nodige apparaatjes van Philips kan je zelfs je huis aan de site koppelen, en dan wordt het receptje met de wolk ineens heel erg praktisch: stel dat je de verwarming kan aanzetten als het buiten kouder is dat 15°.

Of stel dat je de oven alvast voorverwarmt als je aan de afrit van de autosnelweg bent?

Ik vind het de max !

zaterdag 11 januari 2014

Help, een lek!

Toen ik zei dat mijn PCB ontwikkeling zo irritant werd, werd er een plan gemaakt waarvan stap één nu gezet is. Dat was meer een samenloop van omstandigheden: ik heb een extra wasbak nodig die straffe zuren moet verdragen en mijn huisgenoot had al langer een irritatie geformuleerd over de badkamer die een extra sanitair onderdeel bevat dat niet gebruikt wordt.

Wist je trouwens dat je, indien je een bidet (want daar gaat het over) wenst te gebruiken, je best met je gezicht naar de kraan gaat zitten? Ik moest even de wikipedia pagina aanspreken om deze pagina te schrijven en ben daar wat van geschrokken. Van het feit dat het ook billenbadje genoemd wordt, ook :D

Soit, het was dus niet in gebruik en het moet eruit. Nu ben ik geen loodgieter, maar heb toch in het verleden een eigen huis verbouwd waar die kwaliteiten soms nodig waren. Ik ken dus nog iets van kneloppelingen zoals deze die ik nu heb bevestigd aan de buizen van het koude en warme water die ik heb afgezaagd. Enkel de bovenste is afgezaagd, de onderste is alleen dichtgeschroefd op de plaats waar een kraan stond.

Nu moet je eerst toegeven dat er nu veel plaats is in de nieuwe omgeving, maar het witte bakje staat natuurlijk nog in de weg. Het lekt dus, en ik weet niet hoe ik dat moet oplossen. Ik heb de buis eerst ontdaan van de oude zwarte verf en er dan van die witte teflontape rond gedraaid omdat de buis niet glad is na het bewerken met een Dremel.

Wellicht was dat geen goed idee, en misschien is dat de reden van de lek. Ondertussen is de schroef al zo hard aangedraaid dat ik bang word dat ik bij een volgende poging stukken maak, dus dat is geen optie meer.

Of misschien moet ik me helemaal geen zorgen maken? De dag van de werken werd er wel wat water opgevangen, maar ik krijg de indruk dat het elke dag minder wordt. Nu is het zelfs bijna volledig droog gebleven.

Tenzij de katten het gebruiken als drinkbakje zonder dat ik het weet ;)

vrijdag 10 januari 2014

SafeCache setup

Je kan het programma hier downloaden:

DOWNLOAD

Dit is een ZIP bestand dat enkele bestanden bevat. Plaats de bestanden in een map naar keuze en klik SafeCache.exe om het programma op te starten.

Op deze pagina kan je een demofilmpje bekijken.

Bij het opstarten zijn er enkele belangrijke zaken:

1. Icoontjes aanmaken

Ik heb een soort beeldherkenning gemaakt die de caches (de kleine icoontjes) die op het scherm staan, gaat omcirkelen. Er zijn 3 knoppen voorzien om 3 soorten caches te herkennen, maar misschien werkt dit niet op jouw PC of in uw browser. Dan zal je elk van de icoontjes zelf moeten definiëren, maar dat gaat eenvoudig door ze aan te duiden op je scherm. In dit filmpje zie je hoe dat werkt:




2. Autozoom

Er is een optie 'autozoom' voorzien onder het knopje met het '+' teken. Wat dit doet is het volgende: in Google Maps (ENKEL in Google Maps, niet in andere mappen) zal de software kijken naar de schuifbalk rechts om de eigen zoom te bepalen. Het is belangrijk dat je het scherm van SafeCache breed genoeg maakt, zodat die balk ook echt zichtbaar is in SafeCache.

Als de cursor van de muis een vraagteken toont (en de titelbalk de boodschap 'kaart onbekend' laat zien), wil dat zeggen dat je het '+' teken van Google Maps zoom moet opzoeken door er naartoe te bewegen met je muispointer. Als het rood oplicht, is de functie actief :



donderdag 9 januari 2014

SafeCache software

Ik heb een stukje software gemaakt om het plaatsen van geocaches te vergemakkelijken. Als je een cache gaat plaatsen, is het belangrijk om bestaande caches niet te storen. Het reglement zegt dat je 0.1 mijl ofwel 161 meter van bestaande caches moet blijven. Een collega cacher zei ook dat het handig kan zijn om mysteries op te lossen: als je een cirkel kan tekenen over alle geocaches in de buurt, weet je al waar het raadsel je niet mag naartoe leiden.


Omdat België zowat volzet is, kan deze tool een hulp zijn. Het is een standalone programma dat boven de map van de website van geocaching.com moet geplaatst worden.

Je moet dat letterlijk nemen, het programma heeft een 'venster' waar je door kan kijken zodat je een foto neemt van de kaart. Ik mag immers niks veranderen aan de kaart zelf die binnen een webbrowser actief is.


In dit filmpje zie je hoe het in zijn werk gaat.



Je kan de software gratis downloaden op deze setup- en downloadpagina.

woensdag 8 januari 2014

Invalide

Het is vandaag officieel, ik ben nu invalide.

Neem dat meteen met een korrel zout, de uitkering die op 8 januari 2013 voor de eerste keer begon te tellen heette ziekteverlof. Als je meer dan een jaar 'op ziekenkas' bent, wordt dat automatisch omgezet naar een invaliditeitsuitkering. Dat is dus vandaag.

Ik heb begrepen dat er in de praktijk niks verandert. Het statuut waar ik in zit is duidelijk: overal krijg ik het minimum. Dat is dus voor een ziekte-uitkering of een invaliditeitsuitkering exact even veel (ahum, weinig).

Het is trouwens ook niet zo dat ik dus een jaar op de sukkel ben, het is twee maanden langer. Alleen, vooraleer ik toen naar de dokter stapte, dat had zoals gewoonlijk wat voeten in de aarde. Het was ook pas vanaf een bepaalde dosis van een bepaald medicijn dat hij het opportuun achtte om me echt ziek te verklaren. Dat moet op die manier gebeuren, anders was ik al enkele jaren ziek. Ik nam immers na de eerste hernia operatie ook geregeld sterke medicijnen die me ook best last bezorgden.

In elk geval, het is dus nu officieel zo. In de praktijk verandert er niks en ik lig er dus ook niet van wakker :)


dinsdag 7 januari 2014

Huisman

Het is een deel van de nieuwe todo-lijst die zal worden opgesteld als ik de taak als huisman meer en meer aux sérieux wens te nemen. Om even duidelijk te zijn: ik wil dat ook. Wellicht zullen mensen die me goed kennen er weinig van geloven, maar diegenen die me al heel lang kennen weten dat ik in een vorig leven veel vreugde kon halen uit culinaire activiteiten.

Dat wil niet zeggen dat ik er ook talent voor heb, hoewel ik zelf vind dat dat behoorlijk meevalt. Alleen ja, het is natuurlijk allemaal zo lang geleden dat ik niet meer weet hoe dat precies in zijn werk ging. Eén ding herinner is me alvast heel erg goed: ik heb een hekel aan recepten omdat het lijkt op opdrachten die je moét doen. Iets moeten doen ligt moeilijk voor mij, dat is één van de karakterfouten waar ik aan moet werken in onze twaalf stappen.


Een ander punt in die stappen is: de rem is kapot. Van iets een beetje doen lukt niet, het is alles of niks. Dat wil ook zeggen dat in dit geval, toen mij gevraagd werd om enkele porties puree te maken als onderdeel van de nieuwe todo-lijst, het ook geen half werk kon zijn.





De zeven kilo aardappelen die in huis waren moesten eraan, het resultaat is deze 22 porties puree netjes in doosjes van 2 porties (500g) per avondmaal.

Eén doosje stond vanavond op het menu, dus de moeite om portie 21 en 22 in een doosje te doen heb ik me bespaard. Maar het resultaat is dus tien doosjes die nu in de diepvries gaan.

Wie zegt dat een kapotte rem een probleem hoeft te zijn? ;)

maandag 6 januari 2014

Lego Technic

Ik moet zeggen dat ik dit echt niet had verwacht. We spraken al vaker over hoe we in onze jeugdjaren blijkbaar gelijkaardige bezigheden hadden, zoals elke jongen dat wellicht heeft. In mijn geval kwamen er veel treintjes aan te pas, hier en daar wat Playmobil maar toch ook vooral Lego.

Ik heb heel fijne herinneringen aan die dingen omdat het voor mij spannend was om dingen zelf in elkaar te steken en er telkens weer wat van op te steken. Eén ding vond ik echt fascinerend, maar erg veel had de Sint me er nooit van gebracht: Lego Technic legde eerder de focus op mechanische dingen dan op bouwsteentjes voor huisjes met een groen grasperk met omheiningetjes of ramen en deuren op maat. Het was echte techniek met tandwielen en zelfs echte elektrische motoren.

Groot was dan ook mijn verbazing toen mijn ventje dit weekend de zolder van het ouderlijke huis even had opgezocht om na te kijken wat er nog te vinden was. Buiten enorme grote dozen met allemaal onderdelen van Lego Technic, zat er deze helemaal uitgewerkte sportwagen gewoon zo in elkaar gemonteerd volgens het bijhorende plan.

Geef toe, dit ding van bijna een halve meter lang is echt een pareltje!



Enkele elektrische motoren en batterijhouders zaten ook in de doos, maar dat is verouderd. De C batterijen worden de laatste jaren niet meer gebruikt, maar met wat elektronica ertussen ben ik erin geslaagd om dit ding te laten draaien met de originele motor op de spanning die de oude batterijen dertig jaar geleden ook moeten geleverd hebben. Ik moest nog wel vooraan wat improviseren met tandwielen om een dubbele vertraging van het kleine motortje in te stellen.

Maar het resultaat is verbluffend! Niet alleen rijdt ie zoals dat vroeger was, zelfs de vier cilinders bewegen mee zoals dat toen de bedoeling was!



Meteen dacht ik aan automatiseren met een Arduino om hem vanzelf te laten rijden zodat ie obstakels ontwijkt. Of ik kan een servo voorzien op de stuurinrichting en een hoogfrequent zendertje zodat ie op afstand kan bediend worden.

Maar laat ons het nu maar houden bij : het werkt nog perfect :)

zondag 5 januari 2014

PCB sunday irriteert !

Het wil echt niet meer lukken. Ik zou nu net zoals enkele weken geleden een boel printplaatjes kunnen posten die mislukt zijn, maar dat ga ik je besparen. Het wordt ook redelijk eentoning.

Er zijn twee principiële problemen, en die wil ik allebei aanpakken. Ze staan ook zeker niet los van elkaar.

Het eerste punt is gewoon dat ik te weinig geduld heb. Ik leer elke keer wel weer iets bij tijdens het proces, maar de volgende keer ben ik weer te snel en maak dezelfde fout. En er kan enorm veel fout lopen, zeker als je - zoals dat nu het plan is - zelf ook fotogevoelige printen wil maken.

Probleem één zit in de lengte van de procedure. Dit is hoe ik het nu doe:
  1. ik ontwerp de print in FreePCB, een gratis CAD programma voor prinplaten
  2. omdat die software niet kan afdrukken, moet ik printscreens nemen van het ontwerp en alles verkleinen tot de verhoudingen kloppen. Ik moet dus enkele keren afdrukken en zien of een chip echt past op het afgedrukte ontwerp (in SMD is dat niet simpel met baantjes die 0.8 mm uit elkaar liggen)
  3. ik druk alles 2x af op een transparant
  4. ik lijm beide transparanten op elkaar (fijn werk met vergrootglas)
  5. ik zaag lege koperen printplaatjes op maat
  6. met een spray met fotogevoelige lak maak ik de printjes zelf fotogevoelig (in een donkere kamer)
  7. de printjes moeten 30 minuten drogen in een oven op 70° (alles moet helemaal donker zijn, ik moest ook het lichtje van de oven verwijderen)
  8. ik plaats de twee transparanten op de print (alles nog steeds in 't donker) en ik belicht de print twee minuten in mijn UV lichtbak 
  9. in een NaOH oplossing (wc ontstopper verdund met water) ontwikkel in de print (ik gebruik nu vaak professionele ontwikkelaar, dat is herbruikbaar. Ontstopper werkt niet meer na een uur)
  10. in een oplossing van Fe3Cl (geel bijtend zuur), verdund met water en aangelengd met zoutzuur ets ik de print 
  11. de resterende fotolak verwijder ik met aceton


Het eerste probleem is dus dat elk van de elf stappen kan mislopen, en je weet dat niet meteen. Je ziet het pas later in het proces dat er drie stappen terug iets misliep. Dat is behoorlijk frustrerend, als het gebeurt na stap 9 moet je ook je printplaat weggooien. De stappen daarvoor kunnen hersteld worden, meestal herbegin ik dan in stap 6 of als het tegenzit soms vroeger.

Stappen 6 en 7 kan je omzeilen door fotogevoelige printplaten te kopen, maar die zijn voor mijn toepassingen te duur. Als ik voor mezelf een 'robuust' ontwerp wil maken, doe ik het wel, maar de plannen zijn nu vaak geocachewaypoints en ik reken er gewoon op dat je die in veelvoud moet maken wegens vandalenstreken of gewoon diefstal.

Een tijd geleden vond ik goedkope fotogevoelige printplaatjes, maar die heb ik niet meer in gebruik. Het resultaat was slechter dan mijn eigen sprayplaatjes en vaak mislukten ze zelfs volledig.


Maar er is een tweede probleem dat alles nog veel lastiger maakt. Alle stappen gebeuren namelijk in verschillende ruimtes omdat sommige dingen gevaarlijk zijn en sommige dingen geen licht verdragen.

  • 1 tot 4: bureau
  • 5: werkplaats
  • 6 en 7: kelder
  • 8 en 9: donkere kamer (zo'n echte met een rode lamp ;) )
  • 10: kelder
  • 11: keuken
Daar komt bij dat ik als voorbereiding voor stap 10 (etsen) eerst naar de kelder moet om mijn zuur in een bak met warm water te plaatsen. Het zuur moet 30-40 graden zijn en dat lukt enkel door het au bain marie op te warmen. Eerst een half uur, dan nog eens warm water verversen.

Dat is dus gewoon allemaal te veel van het goede. Daarom heb ik beslist, in samenspraak met mijn medebewoners (de katten waren ook akkoord) dat het gedeelte in de kelder weg moet. Dat wil zeggen dat de gevaarlijke dingen nu in de werkkamer zullen gebeuren en dat vraagt grondige aanpassingen.

De bak met bijtend zuur moet in een afgesloten kast komen, en er moet een extra wasbak komen. Ik moet de prinptlaatjes kunnen afspoelen, maar als ik dat in de 'goede' wastafel doe, zal die na een tijd geel uitslaan. Ik spreek uit ervaring uit mijn tienerjaren.

En dit is de oplossing. Mijn ventje irriteert zich mateloos aan dit ding dat nog in onze badkamer staat. Net zoals hij, dacht ik als kind dat zo'n bidet een voetbad was om je voeten in te wassen. Wellicht vonden onze mama's toen geen woorden om de lichaamsdelen te beschrijven die proper werden in dit wasbakje. 

In elk geval, als ik dit heb uitgebroken en opnieuw heb aangesloten in de werkkamer, zullen er in de toekomst printplaatjes proper worden in dit bakje :)

zaterdag 4 januari 2014

Rondje Vlaanderen: een tandje bij

Ik neem nog meer hooi op mijn vork voor Rondje Vlaanderen. Dat is de uitdaging die in geocacheland volgend jaar op het programma staat. Niet één die ik ga kunnen aangaan, want een cache zoeken in elke Vlaamse gemeente zit er gezien mijn gezondheid zeker niet in. Zelfs als die op en top in orde was, is de opdracht nagenoeg onmogelijk op één jaar tijd, hoewel er wellicht verschillende collega's daar veel sneller in gaan slagen.

Maar ik neem dus meer hooi op mijn vork om een klein stukje van de uitdaging mee samen te stellen. We waren nu op het punt gekomen dat bijna elke Vlaamse gemeente één persoon had die een schat ging verstoppen op zijn grondgebied. In mijn geval was dat niet Antwerpen, maar Zwijndrecht omdat mijn thuisstad meteen bezet was door een collega.

Omdat alles bijna volzet was, maar net niet helemaal, werd beslist om de resterende gemeenten vrij te geven zodat het principe één persoon, één gemeente nu niet meer van tel is. Ik heb de gemeente Niel nu gekozen omdat ze redelijk dichtbij ligt, en omdat er in de provincie Antwerpen nog maar vijf lege vakjes waren.



Toen ik dacht dat Zwijndrecht al klein was (niet qua oppervlakte, maar qua mogelijkheden om een schat te verstoppen) valt me op dat Niel nog een heel pak kleiner is.

Maar ik ken de buurt aan de Schelde daar een beetje van vorige schattenjachten.

Ik hoop dus dat daar enkele lege plekjes te vinden zijn die iets met een kleine batterij wel kunnen verdragen.

vrijdag 3 januari 2014

Het curriculum

Ontwaken gebeurt anders. Het eerste idee dat in je hoofd komt, bepaalt de dag.

Ik ontwaak en ik moet naar school. De lessen zijn geen probleem, want als je 10 bent is het curriculum niet van die aard om bang van te zijn. Toch ben ik bang. Ik ben bang omdat ik weet dat er middagpauze is. Ze duurt een uur en tien minuten en ze is een hel. Dat komt omdat ik niet voetbal al mijn vriendjes wel. Een uur en tien minuten per dag voel ik mij hopeloos alleen. Na vijf minuten is hun brooddoos leeg en het resterende uur en vijf minuten ben ik alleen. Ik hoor nu vaak mensen lachen met het feit dat kinderen 'overbegeleid' worden in de lagere school. Een kind van 10 moet je laten spelen, dat kan toch niet depressief zijn? Ik durf dat idee gerust betwisten.

Ik ontwaak en ik moet naar school. De lessen zijn geen probleem, want als je 15 bent heb je hopelijk de juiste keuze curriculumgewijs wel gemaakt. Maar ik ben bang. De school is anders maar de middagpauze even lang. Er zijn nog twee pauzes en die zijn even erg. Ik heb twee bully's die me pesten elke minuut van de dag. Vooral de minuten buiten de klas zijn een hel. En er zijn er heel veel, zo'n minuten buiten de klas.

Ik ontwaak te laat en moet veel doen. Klanten hebben gebeld en gemaild. Ze zijn boos. Vanalles is dringend, maar dat is al jaren zo. Goed is het nooit, da's ook al jaren zo. Iets doen of niets doen maakt weinig verschil. Blij worden ze niet meer, want de berg is veel te groot en ik heb alleen een fiets. Ik neem een medicijn om de pijn te verzachten. Het zit niet in een pillendoosje maar in een glas. En nee, het is geen bruistablet.

Ik ontwaak vandaag en moet veel doen. Dat komt omdat ik te weinig tijd heb. Hoewel ik al veertien maanden thuis zit, heb ik te weinig tijd om alles te doen wat ik wil doen. Ik moet niks doen, begrijp me niet verkeerd. Ik wil iets doen. Ik maak te veel plannen om te kunnen uitvoeren dus sommige dingen blijven liggen. Ik neem een medicijn om de pijn te verzachten. Het zit wel in een pillendoosje en de pijn is maar lichamelijk. Niet alles is leuk vandaag, maar dat is nooit zo. Maar de leuke dingen halen het altijd. Ze doen dat al enkele jaren.

Ik vind het zo jammer dat de volgorde van de sprekers gisteren fout was. Ze is willekeurig en dat speelt me nu parten. Ik had namelijk gezegd dat volgens een wetenschappelijke studie die gisteren in het nieuws was, blijkt dat 50% van je geluk genetisch bepaald is. 10% hangt af van je materiële welstand en de overige 40% vul je zelf in. Dat idee werd opgepikt door de nieuweling die zei dat ze wellicht in die 50% vast hangt.

Ik had zo graag verteld wat hierboven staat. Ik had zo graag gezegd dat gelukkig zijn gewoon leerstof is die je kunt aanleren. Je moet alleen het juist curriculum opzoeken en dan komt het vanzelf. Maar eerst en vooral stoppen met moeite doen. Stop de wervelwind in je hoofd en zit stil. Zit stil en luister naar anderen, naar dingen, naar dieren of gewoon naar niets.

Ik hoop dat ze het meent. Ik hoop dat ze echt terugkomt, want het duurde bij mij ook een jaar voor het lukte. Er is dus nog tijd genoeg. Zelfs al heb je die 50% slechte genen, de 40% die je zelf bestuurt kan wonderen doen. Stoppen met drinken wil niet zeggen gelukkig worden, hoor ik aan tafel. Het wordt meteen beaamd door anderen. Het maakt je leven op z'n minst gemakkelijker. Stoppen met drinken lost niet alles op. Het maakt je niet vanzelf gelukkig, hoor ik nog.

Maar het kán dus wel.

donderdag 2 januari 2014

Dynesys: opnieuw revalideren

De consultatie bij de fysische geneesheer nam vandaag een beetje een vreemde wending.

De afgelopen dagen had ik opnieuw heel erg veel last van rugpijn. Nu was het ook eerder 'pijn in de constructie' zoals ik dat nu meestal beschrijf en niet zozeer spierpijn door verkramping als gevolg van die eerste pijn.

Het is zo dat de timing hier belangrijk was. De pijn is erger geworden toen ik voor de tweede maal tien dagen die nieuwe ontstekingsremmer nam en dan weer enkele dagen stopte met die pillen. Dat was het sein om aan te nemen dat de pillen de eerste tien dagen dus gewerkt hebben, want toen was het inderdaad beter. Of laten we zeggen minder slecht.

Daarom is er nu een nieuw plan. Ik begin opnieuw met die ontstekingsremmer, maar omdat ik hem nooit langer dan tien dagen mag nemen vanwege de aanslag op de maag, moet ik daarna tien dagen een ander type pillen nemen. Dezelfde werking, maar minder potent en vooral: minder agressief voor de ingewanden. Op die manier is er dus vanaf nu constant een ontstekingsremmer in mijn lijf.

Dat lost natuurlijk het probleem niet op, maar de hoop is nu dat ik bekwaam genoeg zal zijn om opnieuw langzaam de revalidatie opnieuw op te starten. Dit keer met één en dezelfde kinesist, niet meer in de groep zoals dat vorige keer het geval was. Toen maakte het niks uit wie er voor de klas stond, ze deden toch allemaal hetzelfde. Wij deden dat trouwens ook.

Nu zal het dezelfde persoon moeten zijn die me dan extra in 't oog kan houden omdat ik geen ongelukken meer wil. Het probleem dat ik nu heb is trouwens na de revalidatie ontstaan, maar dat mag ik niet hardop zeggen (het was anders ook gebeurd weet je, maar het was toch zo..)

We zullen zien wat het geeft. Ik vind het vreemd dat ik al mankend en vol pijnstillers en ontstekingsremmers naar de revalidatie zal gaan, maar het zij zo. Andere opties zijn er nu eenmaal niet.

Dus, zoals de veertien vorige maanden: on verra ;)

woensdag 1 januari 2014

Vuurwerk Antwerpen 2014

We hebben deze keer eens thuis oudjaar gevierd. Voordeel is dat ik voor de eerste keer ook het vuurwerk echt kon zien. De jaren daarvoor was het te druk of was mijn zicht beperkt door andere dingen ;-)






Vanop de tiende verdieping hebben we daar uiteraard mooie beelden van gemaakt. Ik heb geprobeerd de video en foto's te blenden ;-)

Happy new year !