We zijn weer vertrokken!
De revalidatie na de operatie in mei van vorig jaar liep allemaal heel erg vlotjes. Het liep zo vlotjes dat ik zelfs weer normaal kon wandelen, ik ben zelfs op geocacheweekend geweest in de Ardennen. Het lijkt nu lang geleden, zowel in tijd als in de lichamelijke toestand die er toen was vergeleken met nu.
Het bleef echter niet duren en tegen eind augustus kon ik letterlijk geen kant meer op. Twee sessies in de revalidatie 'op de toestellen' hebben iets doen veranderen, hoewel niemand buiten mezelf daar veel belang aan hecht.
Dat was al zo toen ik daarna naar de chirurg ben gelopen - en dat is écht wel bij wijze van spreken ;) - om te zeggen dat er iets mis was. Elke x aantal dagen was er een hevige pijn in de rug op de plaats waar de Dynesys zit, en dat deed mij vermoeden dat ik iets had geforceerd. Dat er een vijs los zit op die plaats. Hij liet enkele foto's nemen en kon daar behoorlijk goed op inzoomen. Omdat er niks mis was met de constructie, en hij verder niet kon verklaren waarom 'ik' en 'het' mank liep, gaf hij het op en stuurde me door naar een fysisch geneesheer.
Die heeft verschillende testen gedaan en zag meteen dat er iets mis was in de spierspanning in de rug op die plaats. Ik kon blijkbaar niet rechtop staan en helde over naar links, hoewel ik dat zelf nooit had gemerkt. Dat ik mank loop wel natuurlijk, en dat is nooit veranderd sinds augustus. Er volgden enkele bezoeken en verschillende medicijnen die ik elke keer tien dagen moest testen tot hij een tijdje terug vond dat het wat beter ging met me.
Toch goed genoeg om opnieuw de revalidatie te starten, en die eerste sessie heb ik nu achter de rug. Al bij al viel dat nogal mee, hoewel ik vaak niet kon meedoen wat anderen deden. Dat is niet zo belangrijk, het stoort me ook niet.
Wat me wel stoort, is het feit dat ik meteen - hoewel niet recht in het gezicht of met zoveel woorden - het verwijt kreeg dat ik maar niet had moeten stoppen in augustus. Hoewel ik aan de nieuwe begeleider/kinesist hetzelfde verhaal deed, dat er dus sinds die tijd om de x aantal dagen een nieuwe, hevige pijn opduikt, bleek ie daar weinig aandacht aan te geven met de ellendige one-liner : "ze zien toch niks mis op de foto's".
Buiten dat vind ik wel dat ie goed luistert en weet ik dat ie me goed zal begeleiden. Een vreemde discussie na de les over hoeveel procent pijn je nu hoort te hebben verandert daar niks aan. Eerst kwam de vraag of ik toch geen pijn had gehad tijdens de les, want dat wil ie niet. Mijn antwoord, "ik heb altijd pijn" heeft ie blijkbaar al vaak gehoord, waarna een meer 'duidelijke' vraag kwam: als de pijn 100 was toen je binnenkwam, hoeveel is ze dan nu? Veel meer dan 110 of 120 mag het niet zijn, want dan heb je je overbelast en moet je minder oefeningen meedoen of ze op een lager niveau doen. Als ik zeg dat we één beweging tien keer gaan doen, doe je er vijf of zeven. Als ik zeg strek je arm uit en raak je been aan onder je knie, doe het dan boven je knie.
Dat wordt dus behoorlijk puzzelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten