Lap, het is al zover. Ik sta in panne met mijn scooter.
Ik had gisteren een trip gemaakt van 30km en dacht na een tankbeurt dat ie precies meer lawaai maakte dan wat ik tot nu toe gewoon was. Nog even dacht ik dat het aan de klep van de helm lag die door het warme weer op een kier openstond. Ik was misschien helemaal niet gewoon om het geluid zo rechtstreeks te horen en er is inderdaad een zeer groot verschil in wat je hoort met de klep volledig dicht tegenover de klep één tikje open zetten om wat verkoeling te krijgen.
Toch leek het me een beetje vreemd en vanmorgen ben ik naar de scooter gaan kijken. Ik dacht vannacht nog dat ie misschien zonder olie zat en dat ie daarom meer lawaai maakte. Dus even opgezocht hoe dat nu moet, zo'n oliepeil checken, en dan naar de kelder waar de scooter achter de wagen geparkeerd staat.
En tot mijn verbazing zag ik dus dit:
Hier hoort dus een bout te zitten, voor alle duidelijkheid. Het is één van de twee bouten die de uitlaat vastmaakt aan de rest van de motor. En die is gewoon verdwenen. Hoe het komt, dat is me een raadsel, maar je ziet dat er veel beschadigd is tegen de rand waar de bout heeft gezeten. De scooter heeft dus heel fel bewogen en de bout is gewoon losgeschud en heeft dan een hele tijd tegen de kant aangeschuurd.
Ook de tweede bout zit los en wat me vooral zorgen baart: je kan hem niet vaster draaien. Hij zit al zo vast als wat de constructie toelaat en toch kan je de uitlaat makkelijk een paar centimeter op en neer bewegen.
De buis die van de motor naar de uitlaat gaat is daardoor doormidden gebroken en daardoor maakt ie zoveel lawaai. Je hoort het motorgeluid voor het gedempt wordt door de uitlaat en dat geeft heel wat herrie. De twee stukken buis hangen nog wel tegen mekaar, maar je kan ze zo van elkaar halen.
Uiteraard kan ik zo'n dingen niet zelf repareren, maar ik heb een poging gedaan om het voorlopig op te lossen, kwestie van nog in de garage te geraken. De bovenste bout zit wel degelijk vast door de extra moer die ik heb vastgevezen, maar je voelt dat de schroefdraad niet goed meer is. Ik vrees dan ook dat er meer moet vervangen worden dan de uitlaat alleen.
Het aan mekaar plakken van de stukken buis met Duct-tape was geen goed idee, maar ik moest het proberen. Misschien wordt het niet zo warm dat het meteen smelt nog voor ik de garage bereik. Dat is dus niet zo. Eén toertje door de ondergrondse garage en ik kon de plastic al ruiken... Dat is geen ramp, ook zonder tape geraak ik wel in de garage, dan maar met extra herrie.
Als je mij niet kent, dit ben ik in 10 trefwoorden.
Ik hou van: Werner, Azerty & Querty, gadgets, Agora Software, Geox
Ik hou niet van: diabetes I, hernia, alcohol, afscheid
zaterdag 29 maart 2014
vrijdag 28 maart 2014
Ganze Bohne
In een poging om uit de percolateur zo'n goed mogelijk eindproduct te krijgen, werd er een plan opgesteld. Ik werd er op attent gemaakt dat onze oma's vroeger zelf hun koffie maalden en dat de meest hippe espresso toestellen die nu te koop zijn dat dus opnieuw doen. Uiteraard gaat dat nu gepaard met een extreme aanslag op de portemonnee, en zoiets vermijden was nu nét de reden om opnieuw die oude spullen boven te halen. Als ik dure koffie wil, dan heb ik daar al een ander toestel voor.
Maar dit is het dus hè, zo'n apparaat had mijn oma ook. En nu deed ik een poging om op dezelfde manier aan de slag te gaan. De koffie die ik nu kocht was OK, maar alles kan beter. Verse bonen zelf malen zou beter moeten zijn en daarom dus deze nieuwe techniek.
Natuurlijk moet ik uitkijken dat ik niet de weg in ga van die nieuwe trend. Die gaat behoorlijk ver, want ik zag in een speciaalzaak voor koffieapparaten een gelijkaardige zak van één kilo koffiebonen geprijsd aan 35€. Er moet natuurlijk een verband zijn tussen je machine en je bonen, een dure machine verdraagt geen goedkope bonen. Nu snap ik wel dat het echt waar is dat je met 19 bar overdruk lekkere espresso maakt en dat mijn percolateur met nul bar uiteraard veel slechtere koffie geeft. Dat is geen boerenbedrog, dat is een feit. Alleen was de vraag of ik daar nog vierenveertig cent per kopje voor over heb en het antwoord is natuurlijk neen. Als mijn oude berekening nog klopt die zei dat ik elf kopjes per dag drink, valt dit nu buiten budget.
Maar deze Ganze Bohne zijn wel budgetvriendelijk. Het feit dat het er niet in 't Nederlands op staat, verklapt al in welke supermarkt ze te koop staan. Nu moest ik alleen nog de juiste techniek te pakken krijgen, maar daar zag ik geen probleem in. Bonen erin, knopje drukken, gemalen koffie, klaar !
En dat viel behoorlijk tegen. Het resultaat was slappe koffie waar je de lepel tot op de bodem van je kopje kon volgen.
Mijn beste vriend Google zei dat ik het verkeerd deed, dat malen. Er is een techniek voor: je moet enkele malen dat machientje starten en telkens maar één seconde laten draaien. Dan wordt alles fijn gemalen en niet zo fijn dat het mes van de molen je bonen verbrandt, waardoor je koffie ineens heel bitter is. De tweede kan heb ik trouwens voor die reden in de afwasbak gekieperd omdat net dat gebeurd was. Ik dacht: te weinig gemalen, dus ik laat dat ding nu maar een minuut draaien. Geen goed idee!
Maar nu is alles perfect. Let wel: de doelstelling was nooit om zo'n lekkere koffie te maken als mijn Nespresso machine, dat kan natuurlijk niet. De bedoeling was: de lekkerste koffie die mogelijk is met zo'n oude rommel. Het moest dus alleen beter zijn dan de gemalen koffie die ik eerst had geprobeerd.
Het malen staat op punt en de gemalen koffie ruikt echt beter dan die uit een voorverpakt zakje. De laatste truuk om meer smaak te krijgen was dit: ik vul de koffiefilter met genoeg koffie om normaal tien kopjes te zetten. Ik doe er maar voor vijf kopjes water in. En ik maak hem wijs dat ie maar drie kopjes moet zetten, zo is de doorstroming van het water veel lager.
Het ritueel duurt bijna twintig minuten, maar om 5u 's morgens heb ik gewoon niks beters te doen. En het resultaat mag er echt zijn. Ik heb geen Nespresso gevoel, verre van.
Maar we zijn gegaan van 'best wel OK' naar 'meer dan OK' ! Meer moet dat niet zijn :)
donderdag 27 maart 2014
Coördinaten jagen
In Brecht komen er ook enkele waypoints te liggen die oplichten. Het wordt niet mijn geocache, maar ik ga helpen om de potjes mooi te maken. Om daar goede plaatsen voor te vinden, zijn we op stap geweest. Dat was op zich al een heel leuke uitstap. Omdat wandelen niet goed lukt (ik heb het toch gedaan hoor) ging ik met de scooter op pad.
De rit Antwerpen-Brecht (het is eigenlijk Sint-Lenaarts) duurt ongeveer 50 minuten, dus dat valt nog best mee. Het moeilijkste is goeie wegen vinden waar een klasse B scooter niet in de weg rijdt voor wagens, en waar fietsers niet in de weg rijden voor dat soort scooters. Dat is iets waar ik overal nog op moet oefenen, ongeacht wat de GPS me aanwijst als ideale weg.
Samen met mijn geocache buddy hebben we vijf mooie puntjes gevonden. De laatste twee zijn helaas niet goed omdat een andere schat te dichtbij ligt. Gelukkig is de eigenaar ook een goeie vriend en wou ie me graag de coördinaten geven. Ik kan ze zelf niet zoeken omdat die wandelafstand niet in mijn mogelijkheden ligt. Ik kom dus nog eens terug om op de parking een nieuwe plek te kiezen. Die is dus wél vrij, iets wat we toen niet wisten.
Maar het zoeken was dus al een fijne ervaring :)
De rit Antwerpen-Brecht (het is eigenlijk Sint-Lenaarts) duurt ongeveer 50 minuten, dus dat valt nog best mee. Het moeilijkste is goeie wegen vinden waar een klasse B scooter niet in de weg rijdt voor wagens, en waar fietsers niet in de weg rijden voor dat soort scooters. Dat is iets waar ik overal nog op moet oefenen, ongeacht wat de GPS me aanwijst als ideale weg.
Samen met mijn geocache buddy hebben we vijf mooie puntjes gevonden. De laatste twee zijn helaas niet goed omdat een andere schat te dichtbij ligt. Gelukkig is de eigenaar ook een goeie vriend en wou ie me graag de coördinaten geven. Ik kan ze zelf niet zoeken omdat die wandelafstand niet in mijn mogelijkheden ligt. Ik kom dus nog eens terug om op de parking een nieuwe plek te kiezen. Die is dus wél vrij, iets wat we toen niet wisten.
Maar het zoeken was dus al een fijne ervaring :)
het plan opstellen |
gemiddelde laten berekenen |
twee GPS toestellen zeiden gelukkig hetzelfde |
ik kan dat ook |
visput met aanlegsteiger |
jammer van dat takje ;) |
onze final mag helaas dus niet hier |
woensdag 26 maart 2014
Comeback
Vandaag was weer een belangrijke dag. In 1979 stond er voor de laatste keer een concert geprogrammeerd. Als het 35 jaar duurt vooraleer je opnieuw beslist om weer voor een publiek te staan, dan kan je je wel voorstellen dat de fans van toen enorm in de wolken zijn! Een échte comeback kan je het wel niet noemen, er werd ondertussen nog muziek gemaakt. Het gaat nu over live optredens.
Het ging ver hoor. Aan de ontbijttafel staat nu ook een laptop omdat ik de veel te vroege uurtjes wil opvullen. Er werden bij de koffie YouTube clipjes afgespeeld van "Cloudbusting" en "Wuthering Heights". Maar vandaag zouden we de kans krijgen om twee tickets aan te kopen voor één van de tweeëntwintig concerten die Kate Bush in het najaar in Hammersmith Apollo in Londen zal geven.
Als je fan bent, en je was al een tijdje ingeschreven op de website, dan kreeg je nu de kans om een pre-sale ticket te bemachtigen. Een kans voor de échte fan om het concert bij te wonen voor de grote massa tickets gaat bestellen op de website. Dan maak je wellicht bijna geen kans, en later zou blijken dat alles binnen vijftien minuten was uitverkocht.
Nu vind ik haar muziek en de bijhorende clips heel mooi, maar ik zal er niet bijzijn in het najaar. Ik ben immers niet de superfan met het paswoord op de website, mijn significante wederhelft is dat. Het tweede ticket is dus ook niet voor mij bedoeld, maar voor zijn jeugdvriend die vandaag speciaal verlof nam om samen met mij een poging te wagen om tickets te kopen. Hij is even passioneel 'Kate Bushgewijs' en heeft uiteraard ook een mail gekregen met zo'n super paswoord.
Enfin, om 10u30 zaten we klaar om als een gek op de F5 toets te gaan drukken, elk vanop een verschillende locatie. De afspraak was om één van de tweeëntwintig dagen op voorhand uit te kiezen, zodat we niet op de eerste, de laatste of een dag in 't weekend mikken. Kwestie van je kansen op succes te verhogen. Eén dag verlof nemen in september-oktober is een kleintje als je echt fan bent.
Vijf minuten lang, elke seconde één F5 toets. De website had rode lichtjes op alle concertdata. Het duurt exact één seconde om de pagina te vernieuwen en drie keer zag ik ze allemaal groen worden. Als een gek klikte ik dan op de datum die ik vooraf had gekozen, en telkens was de melding daar: er zijn momenteel geen tickets beschikbaar, kom later eens terug. Ik moest dus blijkbaar ook op dat moment, als ik dus al groen licht had, nog eens chance hebben.
Na vijf minuten was er een berichtje. Aan de andere kant was het dus wel gelukt! Heel kort, gewoon: "het is in orde" en dan zeker vijf minuten niks meer. Achteraf bleek er een paniekmomentje aan vast te hangen omdat je binnen zeven minuten de betaling rond moest hebben. Maar als een echte fan aan zo'n opdracht begint, is ie nerveus. Wellicht daarom was ie vergeten waar zijn kredietkaart was gebleven. Gelukkig kwam alles op z'n plooi en de twee tickets zijn binnen.
Dat ik er niet bij ben, is niet erg hoor. Ik had het trouwens gewoon kunnen vragen, want je kon tot vier tickets bestellen. Maar toen ik twaalf was, had ik die passie niet. De twee jongens van toen delen dit moment en zo hoort het ook. Have fun guys!
Ik verwacht een selfie met drie blije gezichten. Jullie twee en Kate :D
Het ging ver hoor. Aan de ontbijttafel staat nu ook een laptop omdat ik de veel te vroege uurtjes wil opvullen. Er werden bij de koffie YouTube clipjes afgespeeld van "Cloudbusting" en "Wuthering Heights". Maar vandaag zouden we de kans krijgen om twee tickets aan te kopen voor één van de tweeëntwintig concerten die Kate Bush in het najaar in Hammersmith Apollo in Londen zal geven.
Concerten Kate Bush meteen uitverkocht |
Nu vind ik haar muziek en de bijhorende clips heel mooi, maar ik zal er niet bijzijn in het najaar. Ik ben immers niet de superfan met het paswoord op de website, mijn significante wederhelft is dat. Het tweede ticket is dus ook niet voor mij bedoeld, maar voor zijn jeugdvriend die vandaag speciaal verlof nam om samen met mij een poging te wagen om tickets te kopen. Hij is even passioneel 'Kate Bushgewijs' en heeft uiteraard ook een mail gekregen met zo'n super paswoord.
Enfin, om 10u30 zaten we klaar om als een gek op de F5 toets te gaan drukken, elk vanop een verschillende locatie. De afspraak was om één van de tweeëntwintig dagen op voorhand uit te kiezen, zodat we niet op de eerste, de laatste of een dag in 't weekend mikken. Kwestie van je kansen op succes te verhogen. Eén dag verlof nemen in september-oktober is een kleintje als je echt fan bent.
Vijf minuten lang, elke seconde één F5 toets. De website had rode lichtjes op alle concertdata. Het duurt exact één seconde om de pagina te vernieuwen en drie keer zag ik ze allemaal groen worden. Als een gek klikte ik dan op de datum die ik vooraf had gekozen, en telkens was de melding daar: er zijn momenteel geen tickets beschikbaar, kom later eens terug. Ik moest dus blijkbaar ook op dat moment, als ik dus al groen licht had, nog eens chance hebben.
Na vijf minuten was er een berichtje. Aan de andere kant was het dus wel gelukt! Heel kort, gewoon: "het is in orde" en dan zeker vijf minuten niks meer. Achteraf bleek er een paniekmomentje aan vast te hangen omdat je binnen zeven minuten de betaling rond moest hebben. Maar als een echte fan aan zo'n opdracht begint, is ie nerveus. Wellicht daarom was ie vergeten waar zijn kredietkaart was gebleven. Gelukkig kwam alles op z'n plooi en de twee tickets zijn binnen.
Dat ik er niet bij ben, is niet erg hoor. Ik had het trouwens gewoon kunnen vragen, want je kon tot vier tickets bestellen. Maar toen ik twaalf was, had ik die passie niet. De twee jongens van toen delen dit moment en zo hoort het ook. Have fun guys!
Ik verwacht een selfie met drie blije gezichten. Jullie twee en Kate :D
dinsdag 25 maart 2014
Shopping Festival !
Vandaag was een belangrijke dag in China. Vooral dan toch op de Chinese website die zowat alle Chinese online elektronicawinkels overkoepelt. Wie dit hier soms leest, weet dat ik daar wel eens iets durf bestellen.
Anderhalve maand geleden kwam er een aankondiging op de GSM. Niet dat ze me persoonlijk een SMS stuurden, maar de AliExpress app doet dingen die erop lijken. Je krijgt pushberichten, zoals dat heet, en ik zie ze niet als spam. Nu moet ik meteen zeggen dat mijn natuurlijke afkeer voor kortingsbonnen me wat weerhouden heeft om er verder op in te gaan. Maar als je hier leest, weet je ook dat mensen veranderen en bonnen plots leuker worden als je budget verkleint.
Maar wat ik las, was flauw. Het festival zou tien dagen duren en je zou online spelletjes kunnen spelen die je recht gaven op shopwaarde in de winkels. Enkel op de laatste dag, vandaag dus, zou je dan je shopwaarde kunnen spenderen. Natuurlijk zat er een dikke adder onder het gras: als je een coupon van vijf dollar wint, dan is dat natuurlijk een kortingsbon. Je moet bijvoorbeeld vijftig dollar besteden en dán krijg je vijf dollar. Boerenbedrog dus eigenlijk.
Toch ben ik erin meegegaan. Al snel bleek dat ik niet enkel deze tien procent korting kreeg, maar voor vaste klanten kwamen andere spelletjes. Ik bestel ook heel vaak spullen, dus kreeg meteen andere berichtjes die al leuker klonken. Als je op één moment van de dag snel online wat klikjes doet, kan je een bon aankopen voor 25$ op 100$. Die bon kost je één dollar, dus weet een slimmerik dat je in feite 24% korting krijgt.
Op dat moment, anderhalve maand geleden, besloot ik om mee te doen. Het eerste punt moest zijn dat het me niks mag kosten. Ik wil me niet laten meeslepen en voor een verslavingsgevoelige mens zoals ik is dat moeilijk. Maar: ik wil ook geen korting, want daar krijg ik totaal geen voldoening van. Ik wil de korting besteden! Dat is de échte reden waarom dit aanbod aantrekkelijk was. Het doel was één bepaald artikel dat al een jaar op mijn wishlist stond, maar wat ik nu nooit durfde aankopen omdat het onverantwoord is. Ik heb al heel veel zaklampen en buiten het feit dat deze super zaklamp al in reclame stond, moest ik rekening houden met het feit dat een nieuwe lamp compleet zinloos is omdat ik het komende half jaar zeker geen nachtcache kan lopen (daar dient dat natuurlijk voor, ik ga niet nachtvissen en heb geen bijbaantje als nachtwaker).
Soit, om een lang verhaal kort te houden: anderhalve maand heb ik dus niks besteld bij AliExpress. Dat wil niet zeggen dat ik me goed beheers, ik heb gewoon de laatste stap (die van de betaling met de creditkaart) nooit gezet. Vandaag was mijn winkelmandje dus behoorlijk vol en met dat bedrag moest ik nu gaan puzzelen. Welke bonnen tellen bij welke kortingen, welke producten moet ik in een andere winkel kopen (veel aankopen in één winkel geeft meer korting) en bij welke producten telt de korting dubbel? Er werd namelijk buiten die 24% korting (die ik al binnen had door de spelletjes goed te spelen) per product enkel vandaag een extra korting gegeven. Dat zat meestal tussen 10 en 20%. De totale korting op heel het winkelmandje was uiteindelijk 36%.
Die heb ik dus niet bespaard, maar uitgegeven.
En die zaklamp? Die heb ik niet gekocht.
Ik had meer bonnen, en kon dus een nog straffer exemplaar kopen. Het exemplaar zelf stond trouwens ook in afslag.
Dit is het super kanon in de aanbieding :)
Er staat wel degelijk 18000 lumens in de advertentie. Dat getal geeft aan hoe licht het is als je ze aanschakelt. Mijn beste zaklamp tot nu toe was 2200 lumens, dus dit zou zeker acht keer sterker zijn. Ik weet inmiddels dat Chinese lumens minder doortellen, maar het resultaat is wellicht indrukwekkend. Er zitten vijftien T6 powerLED's in, tegen slechts drie stuks in mijn huidige versie.
Zei ik nu dat ik niks extra ging uitgeven? Als je de batterijen niet meetelt, is dat waar ;)
Melci Chinese vliendjes :)
P.S. lees ook de advertentie eens: "also use for finding small thing" :D
Anderhalve maand geleden kwam er een aankondiging op de GSM. Niet dat ze me persoonlijk een SMS stuurden, maar de AliExpress app doet dingen die erop lijken. Je krijgt pushberichten, zoals dat heet, en ik zie ze niet als spam. Nu moet ik meteen zeggen dat mijn natuurlijke afkeer voor kortingsbonnen me wat weerhouden heeft om er verder op in te gaan. Maar als je hier leest, weet je ook dat mensen veranderen en bonnen plots leuker worden als je budget verkleint.
Maar wat ik las, was flauw. Het festival zou tien dagen duren en je zou online spelletjes kunnen spelen die je recht gaven op shopwaarde in de winkels. Enkel op de laatste dag, vandaag dus, zou je dan je shopwaarde kunnen spenderen. Natuurlijk zat er een dikke adder onder het gras: als je een coupon van vijf dollar wint, dan is dat natuurlijk een kortingsbon. Je moet bijvoorbeeld vijftig dollar besteden en dán krijg je vijf dollar. Boerenbedrog dus eigenlijk.
Toch ben ik erin meegegaan. Al snel bleek dat ik niet enkel deze tien procent korting kreeg, maar voor vaste klanten kwamen andere spelletjes. Ik bestel ook heel vaak spullen, dus kreeg meteen andere berichtjes die al leuker klonken. Als je op één moment van de dag snel online wat klikjes doet, kan je een bon aankopen voor 25$ op 100$. Die bon kost je één dollar, dus weet een slimmerik dat je in feite 24% korting krijgt.
Op dat moment, anderhalve maand geleden, besloot ik om mee te doen. Het eerste punt moest zijn dat het me niks mag kosten. Ik wil me niet laten meeslepen en voor een verslavingsgevoelige mens zoals ik is dat moeilijk. Maar: ik wil ook geen korting, want daar krijg ik totaal geen voldoening van. Ik wil de korting besteden! Dat is de échte reden waarom dit aanbod aantrekkelijk was. Het doel was één bepaald artikel dat al een jaar op mijn wishlist stond, maar wat ik nu nooit durfde aankopen omdat het onverantwoord is. Ik heb al heel veel zaklampen en buiten het feit dat deze super zaklamp al in reclame stond, moest ik rekening houden met het feit dat een nieuwe lamp compleet zinloos is omdat ik het komende half jaar zeker geen nachtcache kan lopen (daar dient dat natuurlijk voor, ik ga niet nachtvissen en heb geen bijbaantje als nachtwaker).
Soit, om een lang verhaal kort te houden: anderhalve maand heb ik dus niks besteld bij AliExpress. Dat wil niet zeggen dat ik me goed beheers, ik heb gewoon de laatste stap (die van de betaling met de creditkaart) nooit gezet. Vandaag was mijn winkelmandje dus behoorlijk vol en met dat bedrag moest ik nu gaan puzzelen. Welke bonnen tellen bij welke kortingen, welke producten moet ik in een andere winkel kopen (veel aankopen in één winkel geeft meer korting) en bij welke producten telt de korting dubbel? Er werd namelijk buiten die 24% korting (die ik al binnen had door de spelletjes goed te spelen) per product enkel vandaag een extra korting gegeven. Dat zat meestal tussen 10 en 20%. De totale korting op heel het winkelmandje was uiteindelijk 36%.
Die heb ik dus niet bespaard, maar uitgegeven.
En die zaklamp? Die heb ik niet gekocht.
Ik had meer bonnen, en kon dus een nog straffer exemplaar kopen. Het exemplaar zelf stond trouwens ook in afslag.
Dit is het super kanon in de aanbieding :)
Er staat wel degelijk 18000 lumens in de advertentie. Dat getal geeft aan hoe licht het is als je ze aanschakelt. Mijn beste zaklamp tot nu toe was 2200 lumens, dus dit zou zeker acht keer sterker zijn. Ik weet inmiddels dat Chinese lumens minder doortellen, maar het resultaat is wellicht indrukwekkend. Er zitten vijftien T6 powerLED's in, tegen slechts drie stuks in mijn huidige versie.
Zei ik nu dat ik niks extra ging uitgeven? Als je de batterijen niet meetelt, is dat waar ;)
Melci Chinese vliendjes :)
P.S. lees ook de advertentie eens: "also use for finding small thing" :D
maandag 24 maart 2014
Nog een TV
Dit keer is het echt geen bewuste keuze, maar er is er dus weer eentje bij. De aanleiding is het feit dat de projector die een TV-beeld projecteert in mijn kantoor/speelkamer dat plots vertikte. Je moet die lamp af en toe vervangen en ik was ondertussen gezegend met meer dan 5000 lampuren die gegund werden door een projectorlamp die er volgens Dell maar 2000 in haar mars heeft.
Het probleem is niet om ze te vervangen, maar wel om ze te betalen. Ze kost 340€ en toen dat van de rekening van mijn bedrijfje werd overgeschreven deed dat wat minder pijn dan op dit moment, nu ik een budget heb van de invaliditeitsuitkering. De lamp is er gekomen hoor, want ik kan ze echt niet missen. Maar het deed me nadenken over het nut van die projector die soms bijna een hele dag aanstaat.
En dan kwam ik tot deze vaststelling: meestal kijk ik zelfs helemaal niet naar het beeld, want het wordt geprojecteerd achter de hoek van de L-vormige kamer. Als ik achter de PC zit, zie ik dus geen televisiebeeld. En dat is niet alleen dom, het is blijkbaar ook duur. Een oude PC had inmiddels de geest gegeven en nu heb ik de monitor die dus nog naast de twee grote schermen staat maar enkel een zwarte kleur toonde, omgetoverd tot een televisietoestel. Dat ziet er zo uit:
De truuk is eenvoudig.
Alles wat je nodig hebt is drie stukken HDMI verlengkabel van vijf meter, twee koppelstukken om de kabels aan elkaar te hangen en één koppelstuk om van de vijftien meter draad die nodig is om het beeld van de digibox naar de monitor te brengen, een digitaal DVI-monitoraansluiting te maken.
Snap je iets van de laatste zin? Maakt niks uit, het werkt! Alles dankzij deze wonderlijke verzameling kabels die ik enkele maanden geleden netjes sorteerde.
Nu mis ik dus nog één ding. Ik wil ook nog naar de projector kunnen kijken, en die hangt dus aan dezelfde digicorder. Het is te zeggen, dat is de bedoeling. Helaas heeft ie maar één HDMI aansluiting.
Gelukkig hebben mijn goede vrienden in China deze oplossing. De komende maand of net iets langer moet ik de plug nog versteken elke keer als ik een ander beeldscherm wil bekijken, maar als dit ding geleverd is, kunnen tot vier TV toestellen, monitoren of projectoren aan één digicorder hangen.
Ja, ik weet het. Ik had er maar twee nodig.
Daar vinden we nog wel iets op ;)
Het probleem is niet om ze te vervangen, maar wel om ze te betalen. Ze kost 340€ en toen dat van de rekening van mijn bedrijfje werd overgeschreven deed dat wat minder pijn dan op dit moment, nu ik een budget heb van de invaliditeitsuitkering. De lamp is er gekomen hoor, want ik kan ze echt niet missen. Maar het deed me nadenken over het nut van die projector die soms bijna een hele dag aanstaat.
En dan kwam ik tot deze vaststelling: meestal kijk ik zelfs helemaal niet naar het beeld, want het wordt geprojecteerd achter de hoek van de L-vormige kamer. Als ik achter de PC zit, zie ik dus geen televisiebeeld. En dat is niet alleen dom, het is blijkbaar ook duur. Een oude PC had inmiddels de geest gegeven en nu heb ik de monitor die dus nog naast de twee grote schermen staat maar enkel een zwarte kleur toonde, omgetoverd tot een televisietoestel. Dat ziet er zo uit:
De truuk is eenvoudig.
Alles wat je nodig hebt is drie stukken HDMI verlengkabel van vijf meter, twee koppelstukken om de kabels aan elkaar te hangen en één koppelstuk om van de vijftien meter draad die nodig is om het beeld van de digibox naar de monitor te brengen, een digitaal DVI-monitoraansluiting te maken.
Snap je iets van de laatste zin? Maakt niks uit, het werkt! Alles dankzij deze wonderlijke verzameling kabels die ik enkele maanden geleden netjes sorteerde.
Nu mis ik dus nog één ding. Ik wil ook nog naar de projector kunnen kijken, en die hangt dus aan dezelfde digicorder. Het is te zeggen, dat is de bedoeling. Helaas heeft ie maar één HDMI aansluiting.
Gelukkig hebben mijn goede vrienden in China deze oplossing. De komende maand of net iets langer moet ik de plug nog versteken elke keer als ik een ander beeldscherm wil bekijken, maar als dit ding geleverd is, kunnen tot vier TV toestellen, monitoren of projectoren aan één digicorder hangen.
Ja, ik weet het. Ik had er maar twee nodig.
Daar vinden we nog wel iets op ;)
zondag 23 maart 2014
Pizza delivery boy
Zo ziet ie er nu uit. Ik ben dus klaar om pizza's aan huis te leveren ;-)
De bedoeling is natuurlijk anders. Ik heb gewoon kofferruimte nodig omdat dit niet alleen een voertuig is voor de fun, maar ook echt een vervanging van mijn wagen. Dat wil ook zeggen dat ik zal proberen om de dagdagelijkse dingen ook met de scooter te doen.
Als ik een beetje uitkijk wat ik allemaal in mijn winkelkar laad, zou naar de supermarkt rijden nu moeten lukken. Ik reken ook nog op een extra rugzak, maar de 36 liter die in deze koffer kunnen, helpen toch ook zeker een heel pak.
Het had wel wat voeten in de aarde, want de standaard scooter heeft geen bagagedrager.
Eerst heb ik de standaard verchroomde bar dus vervangen door dit langere stuk.
Daarop kon ik dan de koffer monteren, hoewel ik nog niet helemaal overtuigd ben dat deze bagagedrager bedoeld was om deze koffer erop vast te maken.
Soit, hij hangt eraan en het is naar mijn gevoel stevig genoeg. En er is toch behoorlijk wat ruimte in. Wat het nu inhoudt die 36 liter, dat is afwachten, maar op 't zicht lijkt het best wel OK.
Je kan de koffer op slot doen, hoewel het qua veiligheid wellicht niet veel voorstelt. Met de bovenste rode knop kan je de koffer openen.
De sleutel opent in feite niet één, maar twee sloten. Wat wel erg leuk is, is de onderste rode knop.
Als je het slot opent en op die rode knop drukt, komt de koffer gewoon los en kan je hem meenemen. Hij is gewoon draagbaar met een handvat.
Het enige wat nog rest is deze voor en na foto :)
zaterdag 22 maart 2014
De planning
Het is een gewoonte geworden om elk jaar een goed restaurant te kiezen rond deze tijd. Alle drie verjaren we ongeveer rond dezelfde periode en dan wordt er een keer niet op het budget gelet als we een etablissement kiezen.
Een selfie kan je dit niet noemen, want de derde tafelgenoot nam de foto ;-)
"De Italiaan die kalfszwezeriken serveert" noemen we hem, en dat komt wellicht omdat het idee van wat een Italiaans restaurant betekent nogal veranderd is sinds we dit restaurant in de stationsbuurt leerden kennen.
Alles was perfect maar één dingetje gaat er toch niet uit in ons landje. Het wijnglas was al gevuld met water en het tweede met Cola Zero. Maar tot vijf keer toe moest ik zeggen dat ik geen wijn dronk. Eén keer wou de ober zelfs het waterglas aanvullen met witte wijn. Toen ik het glas liet wegnemen, was de andere ober op pad om me een nieuw glas te geven. Een man die geen glas wijn naast zijn bord heeft staan, dat moet een grove nalatigheid zijn van hunnentwege. Ik weet wel dat de bedoeling alleen goed is hoor.
De rest van de avond heeft me alleen met de neus op de feiten gedrukt. Een drankje achteraf in een ander café kon niet, want de rug hield het niet uit. Dan maar thuis een pousse-café terwijl ik een half uurtje platte rust nam. We spraken er van de week nog over: al bij al zou je denken dat na zo'n operatie en ook revalidatie alles een beetje beter gaat, zelfs al duurt het nu bijna een jaar. Dat doet het dus niet, het wordt gemiddeld gezien slechter. Goeie dagen en slechte dagen wisselen af, maar het totaalbeeld gaat niet vooruit, ook niet een beetje. Het gaat achteruit, je ziet het ook aan de nachten die enkel inkorten. Soms ben ik al rond vier uur wakker tegenwoordig.
Het wil zeggen dat het niet verder kan, maar dat was niet nieuw. Een nieuwe afspraak bij de chirurg zal dat bevestigen. Die is nu gepland op 9 mei. Ik weet het, weeral een tijd wachten, maar ik schrijf het hier op, zodat ik het niet vergeet. Een operatie zou dan ten vroegste einde mei, begin juni kunnen uitgevoerd worden. Als ik het zo bekijk, is dat meer dan een jaar na de vorige ingreep.
Toch kan ik niet zeggen dat ik een jaar verloren heb. Als ik denk aan de leuke momenten, wou ik het voor geen geld missen. Er zat nog een periode in dat ik schatten zocht, en in de Ardennen deed ik dat nog met volle overgave. Toen dat niet meer lukte, stortte ik me op mijn andere nieuwe hobby. Intussen staan er van die hobby al zes projecten op een hobbywebsite. Dat schatten zoeken niet lukt is niet fijn, maar het leggen zal nu toch echt gaan lukken. De streefdatum is trouwens 15 mei, dus als het goed gaat maak ik de aftrap nog mee voor ik in het ziekenhuis lig. Je ziet, aan elk verhaal zijn twee kanten. Een operatie komt er wat later, maar ze valt niet samen met de start van de grote schattenjacht :)
Een selfie kan je dit niet noemen, want de derde tafelgenoot nam de foto ;-)
Alles was perfect maar één dingetje gaat er toch niet uit in ons landje. Het wijnglas was al gevuld met water en het tweede met Cola Zero. Maar tot vijf keer toe moest ik zeggen dat ik geen wijn dronk. Eén keer wou de ober zelfs het waterglas aanvullen met witte wijn. Toen ik het glas liet wegnemen, was de andere ober op pad om me een nieuw glas te geven. Een man die geen glas wijn naast zijn bord heeft staan, dat moet een grove nalatigheid zijn van hunnentwege. Ik weet wel dat de bedoeling alleen goed is hoor.
De rest van de avond heeft me alleen met de neus op de feiten gedrukt. Een drankje achteraf in een ander café kon niet, want de rug hield het niet uit. Dan maar thuis een pousse-café terwijl ik een half uurtje platte rust nam. We spraken er van de week nog over: al bij al zou je denken dat na zo'n operatie en ook revalidatie alles een beetje beter gaat, zelfs al duurt het nu bijna een jaar. Dat doet het dus niet, het wordt gemiddeld gezien slechter. Goeie dagen en slechte dagen wisselen af, maar het totaalbeeld gaat niet vooruit, ook niet een beetje. Het gaat achteruit, je ziet het ook aan de nachten die enkel inkorten. Soms ben ik al rond vier uur wakker tegenwoordig.
Het wil zeggen dat het niet verder kan, maar dat was niet nieuw. Een nieuwe afspraak bij de chirurg zal dat bevestigen. Die is nu gepland op 9 mei. Ik weet het, weeral een tijd wachten, maar ik schrijf het hier op, zodat ik het niet vergeet. Een operatie zou dan ten vroegste einde mei, begin juni kunnen uitgevoerd worden. Als ik het zo bekijk, is dat meer dan een jaar na de vorige ingreep.
Toch kan ik niet zeggen dat ik een jaar verloren heb. Als ik denk aan de leuke momenten, wou ik het voor geen geld missen. Er zat nog een periode in dat ik schatten zocht, en in de Ardennen deed ik dat nog met volle overgave. Toen dat niet meer lukte, stortte ik me op mijn andere nieuwe hobby. Intussen staan er van die hobby al zes projecten op een hobbywebsite. Dat schatten zoeken niet lukt is niet fijn, maar het leggen zal nu toch echt gaan lukken. De streefdatum is trouwens 15 mei, dus als het goed gaat maak ik de aftrap nog mee voor ik in het ziekenhuis lig. Je ziet, aan elk verhaal zijn twee kanten. Een operatie komt er wat later, maar ze valt niet samen met de start van de grote schattenjacht :)
vrijdag 21 maart 2014
Hummingbird tattoo
Stel je even het volgende voor. Een waarzegster beweert dat ze kan spreken met je geliefden die er niet meer zijn. Je zet de waarzegster in een kleine kamer met tien mensen en je laat haar gewoon praten zoals ze dat altijd doet. Stel dat je, om het experiment geloofwaardig te maken, daar een camera bijzet om alles op te nemen. Je herhaalt dit experiment met een andere man. De man heeft zijn leven gewijd aan het ontkrachten van die onzin. Hij schrijft er boeken over en geeft lezingen over hoe de truukjes werken. Je laat hen allebei hun ding doen, zonder dat de tien personen weten dat er een nep-waarzegger tussenzit.
Ze doen allebei hetzelfde. De truuk bestaat erin dat je redelijk algemene woorden in de groep gooit waar soms iemand op reageert. Je kan met je ogen dicht, al mediterend zeggen: "ik zie een grijze familiewagen". De kans dat geen enkel van de tien dan roept: "ik heb een grijze familiewagen" is heel klein. In België zou je wellicht de helft je publiek triggeren met dat zinnetje.
Het experiment gaat verder en de twee 'waarzeggers' halen gelijkaardige resultaten. Ze zijn mooi gemonteerd in enkele minuten beeldmateriaal dat werd uitgezonden in de dr.Phil show. Zijn bedoeling was dus om de eerste waarzegster een beetje voor schut te zetten. In het stukje beeldmateriaal gebeurde dat ook, want de twee personen haalden ongeveer dezelfde resultaten. Mensen herkenden zich vaak in wat de waarzegger in de groep gooide.
De minuten beeld zijn op en in het publiek van de dr. Phil show zitten nu ook die tien mensen. Ze bevestigen dat beide waarzeggers straffe dingen konden doen. Het lijkt alsof het systeem doorprikt is.
Maar dan gaat de show verder en in deel twee van het beeldmateriaal komt de tussenkomst van de dame verder in beeld. Denk eraan dat het de bedoeling was om haar te 'ontmaskeren'. Plots zie je de dame iemand toespreken in de groep. Iemand voelt zich aangesproken en het gesprek gaat verder.
Ze komt steeds op meer gedetailleerde dingen terecht die blijven kloppen. Plots zegt de waarzegster: "ik zie een vogel... wacht... ik zie een kolibri". De juffrouw die werd aangesproken valt van haar stoel van verbazing: "I have a hummingbird tattoo!". Ze heeft dus een tatoeage van een kolibri. En nee, niet op een zichtbare plaats.
Hoewel het een show is, ik geloof de oprechte verbazing die zelfs bij de nuchtere down-to-earth TV-psycholoog ontstond na dit opmerkelijk voorval. Hij haalt er enkele experten bij die geen sluitend antwoord kunnen geven.
Ik gebruik het voorbeeldje als ik aan het woord kom. Zware materie is dat in twee stappen uit ons boekje. Twee stappen waar ik onmogelijk voorbij kon, maar dat is sinds een tijdje opgelost.
Als het over God en geloof gaat, zet ik de knop gewoon uit. Dat kan ik niet anders, ik kan niet veranderen hoe ik denk. Maar wat ik ondertussen deed om de stap dan toch te zetten, is aanvaarden dat niet alles voor mij een logische, beredeneerde verklaring moet hebben. Je kan zoiets ook met een nuchter hoofd bekijken, dit keer in de betekenis van beredeneerd.
Op die donderdag was net het verhaal van het oplichtende Mariabeeldje in Wallonië in het nieuws. Hoe mensen blijkbaar toch geloof halen uit zo'n idioot verhaal, dat ontsnapt me volledig. Eén man vertelde zelfs dat een bezoeker op één dag genezen was van zijn psoriasis, een vervelende huidaandoening die niet kan genezen. Meteen kwam bij mij een oud-collega voor mijn geest en ik herinner me dat ie op één dag gek werd van de jeuk en de volgende dag was het vaak eventjes bijna helemaal weg. Mijn logisch verstand wint altijd tegen domme kronkels van mensen die geloof hechten aan dingen waar het bijna ongepast lijkt.
Maar de stappen twee en drie lieten me niet los. Ik moet aanvaarden dat er een Hogere Macht bestaat die aanwezig is in onze groep. Je moet dat ook met hoofdletters schrijven, anders doe je die Macht onrecht aan. Het boekje zegt dan altijd: "God, zoals jij Hem ziet". Maar wat als je helemaal niks ziet?
De oplossing is vanzelf gekomen, ik moest er niks voor doen. Er is wel degelijk een kracht, sterker dan mezelf, die zorgt dat ik nuchter blijf. Eerst dacht ik dat het de kracht van de mensen aan die tafel was. Die mensen geven steun en alles is zo herkenbaar dat ik niks meer drink op basis van het dag-per-dag principe.
Maar was het dat? Als ik zo redeneer, dan moet ik datzelfde gevoel hebben in andere groepen die niks met alcohol te maken hebben. Als je buiten gaat bij andere samenkomsten die er los van staan, komt het gevoel alsof er net een klein mirakel is gebeurd nooit in me op. Toch komt net dat idee met een vaste regelmaat elke donderdag na de meeting in me op.
Ik heb samen met de mensen aan de tafel afgesproken dat dàt fenomeen vanaf toen mijn Hogere Macht is. Ik heb dat eenvoudig opgelost, zonder geloof. Ik kan aanvaarden dat ik niet kan verklaren waarom het zo is, maar er is wellicht een perfect logische redering die sluitend is. Alleen, ik ken die niet. Ik weet wel dat ze er is, want ik voel het elke donderdag.
Ook andere tafelgenoten weten het. Sommigen bidden wel tot hun God, in vele vormen aanwezig aan onze tafel. Maar geen enkele variant was sterk genoeg om hen van de drank af te houden. Alleen is de tijd voorbij dat ik het belachelijk vind. Als ik zie welke kracht ze putten uit het aanspreken van hun God, dan kan ik alleen positief zijn over hun systeem. Ik moest dingen aanleren als meditatie en tot rust komen in je hoofd. Zij kunnen dat van jongsaf aan door gewoon te bidden en soms zelfs een weekje afzondering in een klooster te zoeken. Wie is dan de slimste? Mij kostte het veel meer moeite om me tot zo'n soort activiteit te keren, maar ik had ze nodig om innerlijk rustig te worden. Zij deden het bijna van nature. Daarom is mijn lacherig trekje als ik kijk naar gelovigen met hun tradities en ceremonieën helemaal weg. Ik hoef er niet in te geloven om te zien dat zij er enorm veel kracht uit halen. Dan hoef ik niet meewarig te doen over hoe dom ze toch wel zijn om zoiets aan te nemen zonder bewijs.
De trigger was een brandend actueel item. Of we geloven in leven na de dood, dat was de laatste tijd belangrijk. Ik doe het niet, maar voor hen die het nu belangrijk vinden, maakt het de komende tijd minder moeilijk. Ook daar kan ik alleen maar blij om zijn in plaats van er onnozel over te doen. Als iemand de overtuiging heeft, waarom zou ik dat dan in vraag stellen? Het geeft duidelijk een soort van rust die nu nodig is, en dat is voldoende. Alles logisch uitleggen en beredeneerd verklaren hoeft geen eerste natuur te zijn.
Dat neemt niet weg dat ik niet veranderd ben. Ik geloof nog steeds niet in God en zal altijd blijven zoeken naar logische verklaringen voor moeilijke levensvragen of wonderbaarlijke dingen die ik niet kan verklaren. Voor mijn Hogere Macht heb ik beslist dat het niet hoeft, ik weet gewoon dat het werkt en dat is voldoende. Misschien heb ik ooit de techniek wél door en komt er plots een aha-erlebnis die alles verklaart. Als dat niet gebeurt, zal ze ook nog altijd werken. Want dat voel ik elke donderdag als ik het lokaal verlaat.
Hoe het nu zit met die hummingbird tattoo? Iemand maakte de opmerking dat een dr.Phil show uren en zelfs dagen beeldmateriaal samenperst in 50 minuten televisie. Driehonderd medewerkers probeerden straffe dingen te ontdekken die waarzeggers zouden kunnen doen. Hoeveel uren beeldmateriaal is er echt gedraaid? Het ene zinnetje was: "I see a hummingbird". Ze zei niet: "I see a hummingbird tattoo". Misschien zei de dame nog driehonderd dingen die niet klopten en die werden niet in beeld gebracht.
Wie weet.. was het gewoon toeval. Dat bestaat hoor, toeval. Daar geloof ik in :)
Ze doen allebei hetzelfde. De truuk bestaat erin dat je redelijk algemene woorden in de groep gooit waar soms iemand op reageert. Je kan met je ogen dicht, al mediterend zeggen: "ik zie een grijze familiewagen". De kans dat geen enkel van de tien dan roept: "ik heb een grijze familiewagen" is heel klein. In België zou je wellicht de helft je publiek triggeren met dat zinnetje.
Het experiment gaat verder en de twee 'waarzeggers' halen gelijkaardige resultaten. Ze zijn mooi gemonteerd in enkele minuten beeldmateriaal dat werd uitgezonden in de dr.Phil show. Zijn bedoeling was dus om de eerste waarzegster een beetje voor schut te zetten. In het stukje beeldmateriaal gebeurde dat ook, want de twee personen haalden ongeveer dezelfde resultaten. Mensen herkenden zich vaak in wat de waarzegger in de groep gooide.
De minuten beeld zijn op en in het publiek van de dr. Phil show zitten nu ook die tien mensen. Ze bevestigen dat beide waarzeggers straffe dingen konden doen. Het lijkt alsof het systeem doorprikt is.
Maar dan gaat de show verder en in deel twee van het beeldmateriaal komt de tussenkomst van de dame verder in beeld. Denk eraan dat het de bedoeling was om haar te 'ontmaskeren'. Plots zie je de dame iemand toespreken in de groep. Iemand voelt zich aangesproken en het gesprek gaat verder.
Ze komt steeds op meer gedetailleerde dingen terecht die blijven kloppen. Plots zegt de waarzegster: "ik zie een vogel... wacht... ik zie een kolibri". De juffrouw die werd aangesproken valt van haar stoel van verbazing: "I have a hummingbird tattoo!". Ze heeft dus een tatoeage van een kolibri. En nee, niet op een zichtbare plaats.
Hoewel het een show is, ik geloof de oprechte verbazing die zelfs bij de nuchtere down-to-earth TV-psycholoog ontstond na dit opmerkelijk voorval. Hij haalt er enkele experten bij die geen sluitend antwoord kunnen geven.
Ik gebruik het voorbeeldje als ik aan het woord kom. Zware materie is dat in twee stappen uit ons boekje. Twee stappen waar ik onmogelijk voorbij kon, maar dat is sinds een tijdje opgelost.
Als het over God en geloof gaat, zet ik de knop gewoon uit. Dat kan ik niet anders, ik kan niet veranderen hoe ik denk. Maar wat ik ondertussen deed om de stap dan toch te zetten, is aanvaarden dat niet alles voor mij een logische, beredeneerde verklaring moet hebben. Je kan zoiets ook met een nuchter hoofd bekijken, dit keer in de betekenis van beredeneerd.
Op die donderdag was net het verhaal van het oplichtende Mariabeeldje in Wallonië in het nieuws. Hoe mensen blijkbaar toch geloof halen uit zo'n idioot verhaal, dat ontsnapt me volledig. Eén man vertelde zelfs dat een bezoeker op één dag genezen was van zijn psoriasis, een vervelende huidaandoening die niet kan genezen. Meteen kwam bij mij een oud-collega voor mijn geest en ik herinner me dat ie op één dag gek werd van de jeuk en de volgende dag was het vaak eventjes bijna helemaal weg. Mijn logisch verstand wint altijd tegen domme kronkels van mensen die geloof hechten aan dingen waar het bijna ongepast lijkt.
Maar de stappen twee en drie lieten me niet los. Ik moet aanvaarden dat er een Hogere Macht bestaat die aanwezig is in onze groep. Je moet dat ook met hoofdletters schrijven, anders doe je die Macht onrecht aan. Het boekje zegt dan altijd: "God, zoals jij Hem ziet". Maar wat als je helemaal niks ziet?
De oplossing is vanzelf gekomen, ik moest er niks voor doen. Er is wel degelijk een kracht, sterker dan mezelf, die zorgt dat ik nuchter blijf. Eerst dacht ik dat het de kracht van de mensen aan die tafel was. Die mensen geven steun en alles is zo herkenbaar dat ik niks meer drink op basis van het dag-per-dag principe.
Maar was het dat? Als ik zo redeneer, dan moet ik datzelfde gevoel hebben in andere groepen die niks met alcohol te maken hebben. Als je buiten gaat bij andere samenkomsten die er los van staan, komt het gevoel alsof er net een klein mirakel is gebeurd nooit in me op. Toch komt net dat idee met een vaste regelmaat elke donderdag na de meeting in me op.
Ik heb samen met de mensen aan de tafel afgesproken dat dàt fenomeen vanaf toen mijn Hogere Macht is. Ik heb dat eenvoudig opgelost, zonder geloof. Ik kan aanvaarden dat ik niet kan verklaren waarom het zo is, maar er is wellicht een perfect logische redering die sluitend is. Alleen, ik ken die niet. Ik weet wel dat ze er is, want ik voel het elke donderdag.
Ook andere tafelgenoten weten het. Sommigen bidden wel tot hun God, in vele vormen aanwezig aan onze tafel. Maar geen enkele variant was sterk genoeg om hen van de drank af te houden. Alleen is de tijd voorbij dat ik het belachelijk vind. Als ik zie welke kracht ze putten uit het aanspreken van hun God, dan kan ik alleen positief zijn over hun systeem. Ik moest dingen aanleren als meditatie en tot rust komen in je hoofd. Zij kunnen dat van jongsaf aan door gewoon te bidden en soms zelfs een weekje afzondering in een klooster te zoeken. Wie is dan de slimste? Mij kostte het veel meer moeite om me tot zo'n soort activiteit te keren, maar ik had ze nodig om innerlijk rustig te worden. Zij deden het bijna van nature. Daarom is mijn lacherig trekje als ik kijk naar gelovigen met hun tradities en ceremonieën helemaal weg. Ik hoef er niet in te geloven om te zien dat zij er enorm veel kracht uit halen. Dan hoef ik niet meewarig te doen over hoe dom ze toch wel zijn om zoiets aan te nemen zonder bewijs.
De trigger was een brandend actueel item. Of we geloven in leven na de dood, dat was de laatste tijd belangrijk. Ik doe het niet, maar voor hen die het nu belangrijk vinden, maakt het de komende tijd minder moeilijk. Ook daar kan ik alleen maar blij om zijn in plaats van er onnozel over te doen. Als iemand de overtuiging heeft, waarom zou ik dat dan in vraag stellen? Het geeft duidelijk een soort van rust die nu nodig is, en dat is voldoende. Alles logisch uitleggen en beredeneerd verklaren hoeft geen eerste natuur te zijn.
Dat neemt niet weg dat ik niet veranderd ben. Ik geloof nog steeds niet in God en zal altijd blijven zoeken naar logische verklaringen voor moeilijke levensvragen of wonderbaarlijke dingen die ik niet kan verklaren. Voor mijn Hogere Macht heb ik beslist dat het niet hoeft, ik weet gewoon dat het werkt en dat is voldoende. Misschien heb ik ooit de techniek wél door en komt er plots een aha-erlebnis die alles verklaart. Als dat niet gebeurt, zal ze ook nog altijd werken. Want dat voel ik elke donderdag als ik het lokaal verlaat.
Hoe het nu zit met die hummingbird tattoo? Iemand maakte de opmerking dat een dr.Phil show uren en zelfs dagen beeldmateriaal samenperst in 50 minuten televisie. Driehonderd medewerkers probeerden straffe dingen te ontdekken die waarzeggers zouden kunnen doen. Hoeveel uren beeldmateriaal is er echt gedraaid? Het ene zinnetje was: "I see a hummingbird". Ze zei niet: "I see a hummingbird tattoo". Misschien zei de dame nog driehonderd dingen die niet klopten en die werden niet in beeld gebracht.
Wie weet.. was het gewoon toeval. Dat bestaat hoor, toeval. Daar geloof ik in :)
donderdag 20 maart 2014
Maak er een fijne dag van
Dat is een beetje een clichézinnetje als je iemand een fijne verjaardag toewenst. Gelukkige verjaardag, maak er een fijne dag van! Daarmee wil ik niet gezegd hebben dat degene die het schrijft niet meent wat ie schrijft.
Ik heb het in elk geval redelijk letterlijk genomen. Er moet wel wat over nagedacht worden, want niet alle activiteiten behoren tot de mogelijkheden. Als je niet goed kan stappen en ook lang op een stoel zitten pijn doet, dan moet je de dagindeling zo samenstellen dat je net die activiteiten tot een minimum herleidt.
Vandaar mijn planning van deze 20ste maart, dat is immers mijn verjaardag. Zoals ik dat elke ochtend doe, moet ik minimaal één ding uitkiezen dat ik graag doe. Het is een truukje van de psychologe om de gelukscore op peil te houden, en het werkt wonderwel. Maar voor een verjaardag kan je een tandje bijsteken. Ik heb alleen dingen gepland die leuk zijn, de rest is één dag opgeschoven.
Opdracht één was heel erg fijn. Op zoek naar de schatten die er nog niet liggen in Niel. Dat wil zeggen dat ik zelf schatten ga verstoppen en Niel is de tweede gemeente die onder mijn hoede valt en dus ook elektronische gadgets zal krijgen achter een boom of ergens in een bos. Het eerste plan was om in Niel wat minder toeters en bellen te voorzien en dus enkel een traditional cache te leggen. Ik veranderde vorige week van gedacht toen ik door het natuurgebied dat de helft van het grondgebied van de gemeente bedekt, had doorpikkeld. Het is zo prachtig dat ik het wel moet inlassen in een kleine wandeling, en dus een multicache zal gaan plaatsen. Dat is er dus eentje met tussenstappen (waypoints).
Omdat je in een natuurgebied nooit je zin kan doen, moet ik het anders oplossen. Een stuk van de wandeling zal gewoon door het centrum lopen en een stuk door het natuurgebied. Op zogenaamde 'question to answer'-waypoints zal de wandelaar in het natuurgebied een domme vraag moeten oplossen die toegang geeft tot het volgende punt. Dat is wél toegestaan omdat je er geen fysiek punt van maakt, ik verstop daar dus niks. Het ultieme punt is natuurlijk het laatste, waar ik een schat moet verstoppen.
Wil dat toch wel lukken dat net op die plaats, nog geen honderd meter van het einde van de wandeling die ik in mijn hoofd had, deze boom tegenkom gewoon naast een afgelegen weg.
Hij schreeuwt zo hard "geocache!!!" met al zijn wortels en takken dat ik meteen ging kijken of er nog geen schat in ligt.
En nee hoor, de GPS bevestigt zelfs dat binnen een straal van 160 meter geen schatten verstopt liggen. Hij is dus vrij!
Dit was mijn tweede waypoint dat ik had uitgekozen via Google Maps. Als je tien meter naar links gaat, kom ik te dicht bij een andere schat. Ga je tien meter naar rechts, dan kom je te dicht bij nog een andere schat. Dit plaatsje was dus ideaal.
Ik ga er staan en probeer de coördinaten vast te krijgen om toch zeker te zijn dat de afstanden kloppen. Dat duurt een tijd en een dame ziet me bezig. Ze spreekt me aan met de woorden: "zeg, gij gaat toch niet springen hè!".
Het plekje ligt naast een beek en de helling is nogal fel. Ze vertelt me dat ze net op die plek ooit in die beek is gesukkeld. Blijkbaar wordt alles hier behoorlijk glad als het geregend heeft. Ik beslis dan maar om het punt niet te gebruiken, er was trouwens wel wat inkijk van mensen met een stadstuintje vlakbij.
Dit is de tweede reden waarom ik het niet gebruik, maar dat zag ik thuis pas.
Volgens mij ligt dit punt zelfs net niet op het grondgebied van Niel als je deze foto ziet :)
Soit, het was een succesvolle trip want ik ken nu de coördinaten buiten het natuurgebied. De anderen, binnen het gebied dus, moet ik nog eens noteren als ik de moed heb om dat stuk nog een keer te wandelen. Vandaag lukte dat helaas niet omdat de rug echt niet akkoord was.
Ah ja, de rest van de dag was ook goed gevuld. En ja, alleen dingen die leuk zijn. In de late namiddag heb ik gezorgd dat we de komende maanden weer zeker zijn dat één weekdag voorzien is van de nodige spijzen. Hoeveel porties het juist zijn, weet ik niet. Maar twee grote kastrollen spaghettisaus zitten nu in het vriesvak.
De avond afsluiten met een heel fijne vergadering in het AA lokaal, dat was de laatste pitstop. Iemand nieuw verwelkomen is altijd fijn, we hebben alle kanonnen bovengehaald om de persoon ervan te overtuigen dat onze tafel wonderen verricht. Dat ie er eentje nodig heeft, zo'n wonder, dat is duidelijk. Het zijn zijn eigen woorden. We hopen dus dat we hem volgende week weer kunnen begroeten.
"Maak er een fijne dag van." : missie geslaagd :)
Ik heb het in elk geval redelijk letterlijk genomen. Er moet wel wat over nagedacht worden, want niet alle activiteiten behoren tot de mogelijkheden. Als je niet goed kan stappen en ook lang op een stoel zitten pijn doet, dan moet je de dagindeling zo samenstellen dat je net die activiteiten tot een minimum herleidt.
Vandaar mijn planning van deze 20ste maart, dat is immers mijn verjaardag. Zoals ik dat elke ochtend doe, moet ik minimaal één ding uitkiezen dat ik graag doe. Het is een truukje van de psychologe om de gelukscore op peil te houden, en het werkt wonderwel. Maar voor een verjaardag kan je een tandje bijsteken. Ik heb alleen dingen gepland die leuk zijn, de rest is één dag opgeschoven.
Opdracht één was heel erg fijn. Op zoek naar de schatten die er nog niet liggen in Niel. Dat wil zeggen dat ik zelf schatten ga verstoppen en Niel is de tweede gemeente die onder mijn hoede valt en dus ook elektronische gadgets zal krijgen achter een boom of ergens in een bos. Het eerste plan was om in Niel wat minder toeters en bellen te voorzien en dus enkel een traditional cache te leggen. Ik veranderde vorige week van gedacht toen ik door het natuurgebied dat de helft van het grondgebied van de gemeente bedekt, had doorpikkeld. Het is zo prachtig dat ik het wel moet inlassen in een kleine wandeling, en dus een multicache zal gaan plaatsen. Dat is er dus eentje met tussenstappen (waypoints).
Omdat je in een natuurgebied nooit je zin kan doen, moet ik het anders oplossen. Een stuk van de wandeling zal gewoon door het centrum lopen en een stuk door het natuurgebied. Op zogenaamde 'question to answer'-waypoints zal de wandelaar in het natuurgebied een domme vraag moeten oplossen die toegang geeft tot het volgende punt. Dat is wél toegestaan omdat je er geen fysiek punt van maakt, ik verstop daar dus niks. Het ultieme punt is natuurlijk het laatste, waar ik een schat moet verstoppen.
Wil dat toch wel lukken dat net op die plaats, nog geen honderd meter van het einde van de wandeling die ik in mijn hoofd had, deze boom tegenkom gewoon naast een afgelegen weg.
Hij schreeuwt zo hard "geocache!!!" met al zijn wortels en takken dat ik meteen ging kijken of er nog geen schat in ligt.
En nee hoor, de GPS bevestigt zelfs dat binnen een straal van 160 meter geen schatten verstopt liggen. Hij is dus vrij!
Dit was mijn tweede waypoint dat ik had uitgekozen via Google Maps. Als je tien meter naar links gaat, kom ik te dicht bij een andere schat. Ga je tien meter naar rechts, dan kom je te dicht bij nog een andere schat. Dit plaatsje was dus ideaal.
Ik ga er staan en probeer de coördinaten vast te krijgen om toch zeker te zijn dat de afstanden kloppen. Dat duurt een tijd en een dame ziet me bezig. Ze spreekt me aan met de woorden: "zeg, gij gaat toch niet springen hè!".
Het plekje ligt naast een beek en de helling is nogal fel. Ze vertelt me dat ze net op die plek ooit in die beek is gesukkeld. Blijkbaar wordt alles hier behoorlijk glad als het geregend heeft. Ik beslis dan maar om het punt niet te gebruiken, er was trouwens wel wat inkijk van mensen met een stadstuintje vlakbij.
Dit is de tweede reden waarom ik het niet gebruik, maar dat zag ik thuis pas.
Volgens mij ligt dit punt zelfs net niet op het grondgebied van Niel als je deze foto ziet :)
Soit, het was een succesvolle trip want ik ken nu de coördinaten buiten het natuurgebied. De anderen, binnen het gebied dus, moet ik nog eens noteren als ik de moed heb om dat stuk nog een keer te wandelen. Vandaag lukte dat helaas niet omdat de rug echt niet akkoord was.
Ah ja, de rest van de dag was ook goed gevuld. En ja, alleen dingen die leuk zijn. In de late namiddag heb ik gezorgd dat we de komende maanden weer zeker zijn dat één weekdag voorzien is van de nodige spijzen. Hoeveel porties het juist zijn, weet ik niet. Maar twee grote kastrollen spaghettisaus zitten nu in het vriesvak.
De avond afsluiten met een heel fijne vergadering in het AA lokaal, dat was de laatste pitstop. Iemand nieuw verwelkomen is altijd fijn, we hebben alle kanonnen bovengehaald om de persoon ervan te overtuigen dat onze tafel wonderen verricht. Dat ie er eentje nodig heeft, zo'n wonder, dat is duidelijk. Het zijn zijn eigen woorden. We hopen dus dat we hem volgende week weer kunnen begroeten.
"Maak er een fijne dag van." : missie geslaagd :)
Labels:
foto,
Geluk,
geocaching,
in beeld,
over mij,
Rondje Vlaanderen,
vandaag
woensdag 19 maart 2014
Sym Cello GPS
Ik moest wel wat nadenken wat nu het beste zou zijn. Er zijn twee opties die in aanmerking kwamen, maar één ding stond meteen vast: een GPS kan ik echt niet missen, en zeker niet op de scooter.
De tripjes die ik tot nu toe deed, brachten me vooral naar Niel en naar Zwijndrecht. Dat komt natuurlijk omdat ik daar geocaches ga verstoppen. Maar niet alleen het feit dat ik de gemeenten niet echt ken, ook de route er naartoe is helemaal niet zo duidelijk. Je zou verwachten dat het eenvoudig is, maar je komt plots in een vreemde situatie door je gekozen vervoermiddel.
Het probleem is dat een scooter van klasse B een beetje een vreemde eend in de bijt is als je het verkeersreglement leest. Het ding gedraagt zich soms als een fiets en soms als een wagen. Soms mag je zelfs kiezen tussen die twee, wat trouwens ondertussen één van de grootste voordelen blijkt te zijn om door een file te rijden. Ik mag immers binnen de bebouwde kom zowel op het fietspad als op de rijstroken van de wagens rijden. Je kan dus naast de file rijden als er wagens stilstaan en trage fietsers vermijden als er plaats is op de rijbaan.
Maar het probleem was dan: welke GPS gebruik je in zo'n geval? Ik heb een wandelGPS en een TomTommetje. Laat het feit dat je een TomTom moeilijk kan monteren op een scooter even buiten beschouwing, het was me vooral te doen over wat het ding kan.
Dan kwam ik dus dadelijk uit op de wandelGPS als beste keuze. En dat blijkt echt heel erg goed te werken. Sterker nog, de GPS die ik heb is daar op voorzien. De Garmin Oregon 450t heeft een optie waarmee je profielen kan instellen. Ik ga de GPS natuurlijk gebruiken om te geocachen als dat weer lukt. Maar nu dus ook om met de scooter naar een bestemming te rijden.
Dan komt er dus in principe een hoop ellende aan te pas om één en ander aan te passen. Je wil wellicht dat je routes laat berekenen over de weg en niet in vogelvlucht, zoals dat te voet vaak wel gebeurt. En je wil ook dat ie zich een beetje gedraagt als TomTom, dat wil zeggen dat ie automatisch gaat inzoomen op de kruispunten en dat ie duidelijke piepsignalen geeft op 200m voor je een straat indraait. Als je te voet gaat, is dat niet zinnig omdat 200m wandelen nog wel eventjes duurt, maar met de scooter ben je gauw aan die zijstraat. In scootermodus zal hij ook het scherm uitschakelen op lange rechte stukken om de batterij te sparen.
Nu komt dus het leuke truukje: ik heb één profiel 'wandelen' gemaakt en één profiel 'scooter'. Als ie op de scooter hangt (ik heb hem met een kit voor op een fietsstuur gemonteerd) dan zal ie zich gedragen als een soort TomTom die ook over fietspaden rijdt en zelfs de route over fietspaden mee berekent. Als ik ter plaatse ben, schakel ik de scootermodus uit en dan gedraagt ie zich als een normale wandel (geocache-) GPS. Zoomfuncties zijn anders en berekening van routes gebeurt niet vanzelf via de wegen.
Er is nog één verbeterpuntje. Fietspaden waar je niet met een scooter klasse B op mag, worden ook meegerekend hoewel ik daar niet op mag. Maar dat is bij elke GPS zo, die info is gewoon niet ter beschikking. En tot nu toe moet ik zeggen dat ik me er ook niet vaak aan stoor. Als ik met een klasse B scooter op een klasse A fietspad rijd, kan ik gewoon 25 km/u rijden, zoals de fietsers en de klasse A collega's dat doen.
Maar al bij al: die Garmin is echt topklasse! Blijkbaar gebruik ik nog geen 5% van de mogelijkheden.
Allee, nu dus 10% :)
De tripjes die ik tot nu toe deed, brachten me vooral naar Niel en naar Zwijndrecht. Dat komt natuurlijk omdat ik daar geocaches ga verstoppen. Maar niet alleen het feit dat ik de gemeenten niet echt ken, ook de route er naartoe is helemaal niet zo duidelijk. Je zou verwachten dat het eenvoudig is, maar je komt plots in een vreemde situatie door je gekozen vervoermiddel.
Het probleem is dat een scooter van klasse B een beetje een vreemde eend in de bijt is als je het verkeersreglement leest. Het ding gedraagt zich soms als een fiets en soms als een wagen. Soms mag je zelfs kiezen tussen die twee, wat trouwens ondertussen één van de grootste voordelen blijkt te zijn om door een file te rijden. Ik mag immers binnen de bebouwde kom zowel op het fietspad als op de rijstroken van de wagens rijden. Je kan dus naast de file rijden als er wagens stilstaan en trage fietsers vermijden als er plaats is op de rijbaan.
Maar het probleem was dan: welke GPS gebruik je in zo'n geval? Ik heb een wandelGPS en een TomTommetje. Laat het feit dat je een TomTom moeilijk kan monteren op een scooter even buiten beschouwing, het was me vooral te doen over wat het ding kan.
Dan kwam ik dus dadelijk uit op de wandelGPS als beste keuze. En dat blijkt echt heel erg goed te werken. Sterker nog, de GPS die ik heb is daar op voorzien. De Garmin Oregon 450t heeft een optie waarmee je profielen kan instellen. Ik ga de GPS natuurlijk gebruiken om te geocachen als dat weer lukt. Maar nu dus ook om met de scooter naar een bestemming te rijden.
Dan komt er dus in principe een hoop ellende aan te pas om één en ander aan te passen. Je wil wellicht dat je routes laat berekenen over de weg en niet in vogelvlucht, zoals dat te voet vaak wel gebeurt. En je wil ook dat ie zich een beetje gedraagt als TomTom, dat wil zeggen dat ie automatisch gaat inzoomen op de kruispunten en dat ie duidelijke piepsignalen geeft op 200m voor je een straat indraait. Als je te voet gaat, is dat niet zinnig omdat 200m wandelen nog wel eventjes duurt, maar met de scooter ben je gauw aan die zijstraat. In scootermodus zal hij ook het scherm uitschakelen op lange rechte stukken om de batterij te sparen.
Nu komt dus het leuke truukje: ik heb één profiel 'wandelen' gemaakt en één profiel 'scooter'. Als ie op de scooter hangt (ik heb hem met een kit voor op een fietsstuur gemonteerd) dan zal ie zich gedragen als een soort TomTom die ook over fietspaden rijdt en zelfs de route over fietspaden mee berekent. Als ik ter plaatse ben, schakel ik de scootermodus uit en dan gedraagt ie zich als een normale wandel (geocache-) GPS. Zoomfuncties zijn anders en berekening van routes gebeurt niet vanzelf via de wegen.
Er is nog één verbeterpuntje. Fietspaden waar je niet met een scooter klasse B op mag, worden ook meegerekend hoewel ik daar niet op mag. Maar dat is bij elke GPS zo, die info is gewoon niet ter beschikking. En tot nu toe moet ik zeggen dat ik me er ook niet vaak aan stoor. Als ik met een klasse B scooter op een klasse A fietspad rijd, kan ik gewoon 25 km/u rijden, zoals de fietsers en de klasse A collega's dat doen.
Maar al bij al: die Garmin is echt topklasse! Blijkbaar gebruik ik nog geen 5% van de mogelijkheden.
Allee, nu dus 10% :)
dinsdag 18 maart 2014
Dynesys in de vuilnisbak
Het ziet er zo toch naar uit hoor. Vandaag had ik dus die afspraak bij de fysisch geneesheer en hij heeft alles bevestigd wat ik eigenlijk al wel een beetje wist.
De revalidatie was onzinnig, dat staat nu vast. Ik spreek nu alleen in functie van het genezingsproces, je kan het ook anders bekijken. Zijn stelling is: als je zelfs in een gecontroleerde omgeving, zoals in de revalidatieruimte waar alleen nog maar oefeningetjes op een matje worden gedaan, geen enkele verbetering kan waarnemen in de stabiliteit van de rug (en ik heb het toch acht weken geprobeerd), dan weet je dat het dus niet meer kan. Met andere woorden, het heeft niet geholpen, buiten het feit dat je nu weet dat het niet helpt. Maar dat is natuurlijk wel heel erg belangrijk als je de beslissing gaat nemen die nu volgt.
Die beslissing is dat ik naar de neurochirurg ga. Ik hoorde nog eventjes dat die misschien ook wel de optie aankaart om langs de pijnkliniek te gaan en vanaf nu enkel de pijn te behandelen, maar dat ziet niemand echt gebeuren. Deze arts vindt dat ook behoorlijk onzinnig omdat ik niet in één bepaald gewricht in de wervelkolom pijn heb, maar in de hele zone rond de constructie en in de tussenwervelschijven. Een pijnkliniek kan zoiets niet behandelen.
Er komt dus wellicht een nieuwe operatie, de Dynesys zal verwijderd worden en vervangen worden door een vaste constructie. Zeg maar een hoop staven, vijzen en bouten die de onderste wervels aan elkaar vastmaken. Eigenlijk deed de Dynesys dat ook, maar dan met nog enige bewegingsruimte. Dat is ook wat me nu zuur opbreekt, het is die bewegingsruimte die me pijn bezorgt. Deze arts heeft er heel goede hoop op dat de nieuwe operatie dat helemaal oplost. Vaak is het geen zwart-wit verhaal, maar dat het een stuk beter zal zijn dan nu, daar durft ie met de nodige zekerheid over spreken. Dat zou al een hele stap zijn. Wat ook al vast staat, is dat als ik die operatie laat doen, ik minder beweeglijk zal zijn. Als dat dan de keuze is, dan is dat maar zo.
Ik weet nog geen datum, maar ga zelf bellen voor een afspraak. Wanneer de ingreep dan gebeurt, is een beetje gokwerk. Het is geen dringende zaak (dat klinkt vreemd, maar het is zo: ik ga niet dood als ze me morgen niet opereren ;) ) dus een maand of twee zal het wellicht nog duren.
De revalidatie was onzinnig, dat staat nu vast. Ik spreek nu alleen in functie van het genezingsproces, je kan het ook anders bekijken. Zijn stelling is: als je zelfs in een gecontroleerde omgeving, zoals in de revalidatieruimte waar alleen nog maar oefeningetjes op een matje worden gedaan, geen enkele verbetering kan waarnemen in de stabiliteit van de rug (en ik heb het toch acht weken geprobeerd), dan weet je dat het dus niet meer kan. Met andere woorden, het heeft niet geholpen, buiten het feit dat je nu weet dat het niet helpt. Maar dat is natuurlijk wel heel erg belangrijk als je de beslissing gaat nemen die nu volgt.
Die beslissing is dat ik naar de neurochirurg ga. Ik hoorde nog eventjes dat die misschien ook wel de optie aankaart om langs de pijnkliniek te gaan en vanaf nu enkel de pijn te behandelen, maar dat ziet niemand echt gebeuren. Deze arts vindt dat ook behoorlijk onzinnig omdat ik niet in één bepaald gewricht in de wervelkolom pijn heb, maar in de hele zone rond de constructie en in de tussenwervelschijven. Een pijnkliniek kan zoiets niet behandelen.
Er komt dus wellicht een nieuwe operatie, de Dynesys zal verwijderd worden en vervangen worden door een vaste constructie. Zeg maar een hoop staven, vijzen en bouten die de onderste wervels aan elkaar vastmaken. Eigenlijk deed de Dynesys dat ook, maar dan met nog enige bewegingsruimte. Dat is ook wat me nu zuur opbreekt, het is die bewegingsruimte die me pijn bezorgt. Deze arts heeft er heel goede hoop op dat de nieuwe operatie dat helemaal oplost. Vaak is het geen zwart-wit verhaal, maar dat het een stuk beter zal zijn dan nu, daar durft ie met de nodige zekerheid over spreken. Dat zou al een hele stap zijn. Wat ook al vast staat, is dat als ik die operatie laat doen, ik minder beweeglijk zal zijn. Als dat dan de keuze is, dan is dat maar zo.
Ik weet nog geen datum, maar ga zelf bellen voor een afspraak. Wanneer de ingreep dan gebeurt, is een beetje gokwerk. Het is geen dringende zaak (dat klinkt vreemd, maar het is zo: ik ga niet dood als ze me morgen niet opereren ;) ) dus een maand of twee zal het wellicht nog duren.
woensdag 12 maart 2014
Een symptoom
Ik heb er genoeg hé, van die symptomen. Maar sinds een half jaar of meer is er eentje bijgekomen. Ik krijg veel jeuk in mijn rechterhand en -arm. De arm voelt ook minder 'helder' aan, waarmee ik bedoel dat ie minder gevoelig is dan andere plaatsen. Het is dus niet gevoelloos, maar een verminderd gevoel.
Ik had dat een hele tijd geleden al gemeld aan de huisdokter. Het is al lang niet meer zoals vroeger, toen ik alles liet gebeuren en hopen dat het zou overgaan. Zijn antwoord was duidelijk en nuchter zoals altijd: als je er meer last van krijgt, moet je het zeggen. Op dat moment (en nu nog trouwens) had ik wel andere symptomen die veel meer aandacht nodig hadden.
Maar we zijn op dat punt vandaag. De laatste drie weken is het echt heel erg vervelend geworden. Heel de dag zit ik te krabben en dat zie je ook. Op enkele plaatsen lijkt het wel alsof ik enkele muggenbeten had waar ik doorgekrabd heb.
Helaas lijkt het heel erg op wat er al aan de hand is in de lage rug. Het is ook de linkerkant van de arm, rechts voelt alles normaal aan. Dat lijkt heel erg op de pijn die ik in mijn voet had bij de hernia's van de afgelopen jaren. Het feit dat het jeukt en gevoel mist, is anders natuurlijk. Maar de huisarts sloot toen zeker niet uit dat hetzelfde probleem zich hoger in de rug nu ook voordoet.
Ik zou weer naar hem kunnen lopen, maar voorlopig laten we het voor wat het is. Hij kan er trouwens toch niks aan doen, dat zei ie toen al. Als het probleem zich inderdaad veplaatst, dan heb ik weer een specialist nodig.
Dat moet nu lukken, ik ga dinsdag naar de specialist voor de rug. De revalidatie was gestopt, en verdere stappen moest ik bespreken met de fysisch geneesheer.
We hebben dus veel gespreksstof dinsdag...
Ik had dat een hele tijd geleden al gemeld aan de huisdokter. Het is al lang niet meer zoals vroeger, toen ik alles liet gebeuren en hopen dat het zou overgaan. Zijn antwoord was duidelijk en nuchter zoals altijd: als je er meer last van krijgt, moet je het zeggen. Op dat moment (en nu nog trouwens) had ik wel andere symptomen die veel meer aandacht nodig hadden.
Maar we zijn op dat punt vandaag. De laatste drie weken is het echt heel erg vervelend geworden. Heel de dag zit ik te krabben en dat zie je ook. Op enkele plaatsen lijkt het wel alsof ik enkele muggenbeten had waar ik doorgekrabd heb.
Helaas lijkt het heel erg op wat er al aan de hand is in de lage rug. Het is ook de linkerkant van de arm, rechts voelt alles normaal aan. Dat lijkt heel erg op de pijn die ik in mijn voet had bij de hernia's van de afgelopen jaren. Het feit dat het jeukt en gevoel mist, is anders natuurlijk. Maar de huisarts sloot toen zeker niet uit dat hetzelfde probleem zich hoger in de rug nu ook voordoet.
Ik zou weer naar hem kunnen lopen, maar voorlopig laten we het voor wat het is. Hij kan er trouwens toch niks aan doen, dat zei ie toen al. Als het probleem zich inderdaad veplaatst, dan heb ik weer een specialist nodig.
Dat moet nu lukken, ik ga dinsdag naar de specialist voor de rug. De revalidatie was gestopt, en verdere stappen moest ik bespreken met de fysisch geneesheer.
We hebben dus veel gespreksstof dinsdag...
dinsdag 11 maart 2014
The Journey
Na een alcoholverslaving van tien jaar nam Michael Niclaus de Beste Beslissing door vanaf dan voor een alcoholvrij leven te gaan. Nu is zijn levensverhaal opgepikt door Joey Kugelmann, een Nederlandse singer-songwriter die er een heel mooi nummer rond schreef. Prachtige muziek, een refrein dat bij mij alvast blijft hangen en hele mooie (en akelig herkenbare) lyrics.
En nu is het wachten op de videoclip, maar die komt er naar 't schijnt ook nog !
Joey Kugelmann - The Journey
En nu is het wachten op de videoclip, maar die komt er naar 't schijnt ook nog !
Joey Kugelmann - The Journey
maandag 10 maart 2014
Location, location, location
De laatste maanden probeerde ik twee keer om op pad te gaan maar dat lukte nauwelijks. Alleen met de auto rijden en nauwelijks kunnen stappen maakt het bijna onmogelijk om locaties uit te zoeken voor de schatten die ik ga verstoppen. Het werd dan ook hoog tijd dat ik echt op pad kon gaan en sinds ik dat met een scooter kan doen, gaat dat veel makkelijker. Je kan immers tot op de plaatsen geraken die de schat echt zullen verbergen, ook al moest ik daarvoor enkele keren het verkeersreglement een beetje naar mijn hand zetten. Nu gaat er niemand wakker liggen van een scooter klasse B op een plaats waar enkel de tragere broertjes van klasse A zijn toegestaan.
In het concept ben ik verantwoordelijk voor twee gemeentes: Zwijndrecht en Niel. In Brecht heb ik een beetje in de pap te brokken, maar daar ben ik niet de cache-eigenaar. Nu drie dagen na elkaar ben ik op pad geweest met wisselend succes. Dat wil zeggen dat ik nog geen definitieve locaties heb gevonden, maar alles komt wel dichtbij.
Er zijn trouwens heel mooie plaatsjes, zowel in Niel als in Zwijndrecht.
Dit kiekje nam ik op de Scheldeoever in Niel, ook daar zijn scooters niet toegestaan. Dat lijkt een constante naast water.
Maar voor de foto moest het toch eventjes en ik hoorde niemand klagen.
En vandaag was ik hier opnieuw in Zwijndrecht.
Ik zeg opnieuw voor twee redenen: eerder deze week was ik al eens in de buurt en in een vroeger leven, toen ik nog nachtcaches deed in mijn eentje, nam ik er ooit een foto bij een bestaande cache.
De cache heet 'Igor en de lichtjes' en geeft een prachtig uitzicht op de skyline van Antwerpen vanaf linkeroever. Het is eigenlijk in Burcht, maar het reglement zegt dat ook deelgemeenten mogen meespelen in het spel.
Soit, toen zag het er prachtig uit op een lentenacht:
Ik was trouwens vooral op pad omdat ik absoluut de toestemming wil hebben van de gemeente Zwijndrecht. Ik hoorde al dat het niet zo nauw komt als je maar wegblijft van terreinen van Natuurpunt of het Agentschap voor Natuur en Bos. Maar toch wil ik het expliciet horen van iemand van de gemeente. Ik ga namelijk wel wat elektronica wegmoffelen en zou niet graag hebben dat later blijkt dat Zwijndrecht dat niet zo fijn vindt.
Weet je wat nu zo vreemd is? Ik kom dus aan de balie van het loket van de 'Dienst Communicatie en Onthaal' waar je dus zo'n dingen blijkbaar moet vragen en wat blijkt? Hoewel er ondertussen 55 geocaches verstopt liggen in Zwijndrecht ben ik toch de allereerste die hier om een toestemming komt vragen. Dat wil zeggen dat alle anderen eigenlijk niet in orde zijn, tenzij ze op een plaats liggen die beheerd wordt door Natuur en Bos en ze daar de toestemming hadden. Maar ik kreeg nu slechts twee gebieden mee waar dat voor geldt, alle anderen liggen er in principe zonder toestemming.
De dame zei eigenlijk meteen dat het in orde was, maar na een telefoontje met iemand van de dienst Milieu besliste ze toch om het ook echt officieel te vragen. Binnen tien dagen zal het schepencollege een nota te lezen krijgen die de dame heeft uitgewerkt en hopelijk weet ik dan dat mijn plannen zijn toegestaan.
De dame zei trouwens dat ik misschien wel een té brave burger ben.
Dat moet ik hier thuis eens zeggen. Iemand gaat de slappe lach krijgen :D
In het concept ben ik verantwoordelijk voor twee gemeentes: Zwijndrecht en Niel. In Brecht heb ik een beetje in de pap te brokken, maar daar ben ik niet de cache-eigenaar. Nu drie dagen na elkaar ben ik op pad geweest met wisselend succes. Dat wil zeggen dat ik nog geen definitieve locaties heb gevonden, maar alles komt wel dichtbij.
Er zijn trouwens heel mooie plaatsjes, zowel in Niel als in Zwijndrecht.
Dit kiekje nam ik op de Scheldeoever in Niel, ook daar zijn scooters niet toegestaan. Dat lijkt een constante naast water.
Maar voor de foto moest het toch eventjes en ik hoorde niemand klagen.
En vandaag was ik hier opnieuw in Zwijndrecht.
Ik zeg opnieuw voor twee redenen: eerder deze week was ik al eens in de buurt en in een vroeger leven, toen ik nog nachtcaches deed in mijn eentje, nam ik er ooit een foto bij een bestaande cache.
De cache heet 'Igor en de lichtjes' en geeft een prachtig uitzicht op de skyline van Antwerpen vanaf linkeroever. Het is eigenlijk in Burcht, maar het reglement zegt dat ook deelgemeenten mogen meespelen in het spel.
Soit, toen zag het er prachtig uit op een lentenacht:
Ik was trouwens vooral op pad omdat ik absoluut de toestemming wil hebben van de gemeente Zwijndrecht. Ik hoorde al dat het niet zo nauw komt als je maar wegblijft van terreinen van Natuurpunt of het Agentschap voor Natuur en Bos. Maar toch wil ik het expliciet horen van iemand van de gemeente. Ik ga namelijk wel wat elektronica wegmoffelen en zou niet graag hebben dat later blijkt dat Zwijndrecht dat niet zo fijn vindt.
Weet je wat nu zo vreemd is? Ik kom dus aan de balie van het loket van de 'Dienst Communicatie en Onthaal' waar je dus zo'n dingen blijkbaar moet vragen en wat blijkt? Hoewel er ondertussen 55 geocaches verstopt liggen in Zwijndrecht ben ik toch de allereerste die hier om een toestemming komt vragen. Dat wil zeggen dat alle anderen eigenlijk niet in orde zijn, tenzij ze op een plaats liggen die beheerd wordt door Natuur en Bos en ze daar de toestemming hadden. Maar ik kreeg nu slechts twee gebieden mee waar dat voor geldt, alle anderen liggen er in principe zonder toestemming.
De dame zei eigenlijk meteen dat het in orde was, maar na een telefoontje met iemand van de dienst Milieu besliste ze toch om het ook echt officieel te vragen. Binnen tien dagen zal het schepencollege een nota te lezen krijgen die de dame heeft uitgewerkt en hopelijk weet ik dan dat mijn plannen zijn toegestaan.
De dame zei trouwens dat ik misschien wel een té brave burger ben.
Dat moet ik hier thuis eens zeggen. Iemand gaat de slappe lach krijgen :D
zondag 9 maart 2014
De percolateur
Het begon met een praktisch probleem. Opstaan om vijf uur 's morgens doe ik niet vrijwillig, maar het is nu zo. Als koffiejunk moet je dan behoorlijk goed op je tanden bijten om de eerste kop koffie pas om halfacht te drinken.
Dat komt omdat de machine die in mijn leefwereld de koffiebehoefte bevredigt niet in de keuken staat, maar wel in mijn kantoor. Ze geeft 19 bar overdruk en daarom denkt de onderbuurvrouw dat er 's avonds vaak een elektrisch rolluik sluit. Ik had de moed niet om te zeggen dat het eigenlijk een Nespressomachine was. Maar feit is dus wel dat de machine blijkbaar ontworpen is om enkel tijdens kantooruren gebruikt te worden. Om vijf uur 's morgens koffie zetten is in dit geval nachtlawaai.
Ik dacht aan iets. Vroeger dronk ik vaak oploskoffie aan de koffietafel waar de tafelgenoten een kopje thee of een tas 'Bonjour' dronken. Dat is zo'n kant-en-klare substantie die lijkt op koffie, maar die maar voor negen procent overeenkomt met the real stuff. Mijn levensgezel geloofde me nooit als ik zei dat "diejen brol gene koffie is". Het etiket met de ingrediënten had ik nodig om mijn stelling te staven, en het gaf me dus gelijk. Als er in een product slechts negen procent product zit, is het fake.
Dat terzijde, ik dacht aan iets. Ik dacht aan de koffie die ik toen dronk. Dat was ook oploskoffie, het was espresso koffie in kleine langwerpige zakjes van Nescafé. Als je er zo twee in een kopje deed en je vulde het aan met bijna kokend water, dan kreeg je behoorlijk sterke koffie die deed denken aan wat er nu uit de machine van 19 bar komt. Die heb ik dus nu gekocht en voilà, ik had koffie bij het ontbijt om vijf uur 's morgens.
Plots werd er veel overleg gepleegd over koffie. Dat kwam dan vooral omdat de machine geen capsules meer had en de tijd ontbrak om er nieuwe te bestellen tegen zondag. Dan kwamen gasten op bezoek en uiteraard hoort daar een kop koffie bij. Wat blijkt nu? Buiten mijn ingenieus 19 bar toestel, is er nog één en ander in huis. Dat is het voordeel van ooit op twee plaatsen tegelijk gewoond te hebben: je hebt alles op z'n minst dubbel. We hebben dus ook nog de thuisvariant die maar twee bar overdruk produceert en Senseo heet.
Maar we hebben dus ook een percolateur. Ik heb lang moeten nadenken wat dat woord in godsnaam betekent, maar het Zuidkempisch dialect bedoelt dus dit voorhistorisch toestel. Het heeft zelfs geen overdruk nodig om koffie te zetten, en de kopjes werden zondag gevuld met koffie die ik best wel OK vond.
Toen viel dus ook de beslissing om vanaf nu dit toestel in vast dienstverband weer aan te nemen. Ik zet nu om vijf uur 's morgens een halve kan koffie en daar kom ik de voormiddag mee rond. Na de middag is er weinig koffiebehoefte, maar indien nodig zijn er dus andere toestellen en er is oploskoffie.
Het tweede voordeel is de echte reden waarom ik een stap terug zet. De kosten binnen mijn bvba moeten weggefilterd worden en als ik koffie aankoop zoals ik dat vroeger deed, dan kost dat 150€ per kwartaal. Nu dit niet meer van de firma kan, moet ik het betalen van mijn uitkering van de ziekteverzekering en dan is dat behoorlijk onverantwoord.
Vandaar dat ik blij ben met onze percolateur ;-)
Dat komt omdat de machine die in mijn leefwereld de koffiebehoefte bevredigt niet in de keuken staat, maar wel in mijn kantoor. Ze geeft 19 bar overdruk en daarom denkt de onderbuurvrouw dat er 's avonds vaak een elektrisch rolluik sluit. Ik had de moed niet om te zeggen dat het eigenlijk een Nespressomachine was. Maar feit is dus wel dat de machine blijkbaar ontworpen is om enkel tijdens kantooruren gebruikt te worden. Om vijf uur 's morgens koffie zetten is in dit geval nachtlawaai.
Ik dacht aan iets. Vroeger dronk ik vaak oploskoffie aan de koffietafel waar de tafelgenoten een kopje thee of een tas 'Bonjour' dronken. Dat is zo'n kant-en-klare substantie die lijkt op koffie, maar die maar voor negen procent overeenkomt met the real stuff. Mijn levensgezel geloofde me nooit als ik zei dat "diejen brol gene koffie is". Het etiket met de ingrediënten had ik nodig om mijn stelling te staven, en het gaf me dus gelijk. Als er in een product slechts negen procent product zit, is het fake.
Dat terzijde, ik dacht aan iets. Ik dacht aan de koffie die ik toen dronk. Dat was ook oploskoffie, het was espresso koffie in kleine langwerpige zakjes van Nescafé. Als je er zo twee in een kopje deed en je vulde het aan met bijna kokend water, dan kreeg je behoorlijk sterke koffie die deed denken aan wat er nu uit de machine van 19 bar komt. Die heb ik dus nu gekocht en voilà, ik had koffie bij het ontbijt om vijf uur 's morgens.
Plots werd er veel overleg gepleegd over koffie. Dat kwam dan vooral omdat de machine geen capsules meer had en de tijd ontbrak om er nieuwe te bestellen tegen zondag. Dan kwamen gasten op bezoek en uiteraard hoort daar een kop koffie bij. Wat blijkt nu? Buiten mijn ingenieus 19 bar toestel, is er nog één en ander in huis. Dat is het voordeel van ooit op twee plaatsen tegelijk gewoond te hebben: je hebt alles op z'n minst dubbel. We hebben dus ook nog de thuisvariant die maar twee bar overdruk produceert en Senseo heet.
Maar we hebben dus ook een percolateur. Ik heb lang moeten nadenken wat dat woord in godsnaam betekent, maar het Zuidkempisch dialect bedoelt dus dit voorhistorisch toestel. Het heeft zelfs geen overdruk nodig om koffie te zetten, en de kopjes werden zondag gevuld met koffie die ik best wel OK vond.
Toen viel dus ook de beslissing om vanaf nu dit toestel in vast dienstverband weer aan te nemen. Ik zet nu om vijf uur 's morgens een halve kan koffie en daar kom ik de voormiddag mee rond. Na de middag is er weinig koffiebehoefte, maar indien nodig zijn er dus andere toestellen en er is oploskoffie.
Het tweede voordeel is de echte reden waarom ik een stap terug zet. De kosten binnen mijn bvba moeten weggefilterd worden en als ik koffie aankoop zoals ik dat vroeger deed, dan kost dat 150€ per kwartaal. Nu dit niet meer van de firma kan, moet ik het betalen van mijn uitkering van de ziekteverzekering en dan is dat behoorlijk onverantwoord.
Vandaar dat ik blij ben met onze percolateur ;-)
zaterdag 8 maart 2014
Eén YouTube dollar
Ik heb één dollar verdiend en negen cent. Een collega diabeet/blogger maakte me attent op het feit dat reclameboodschapjes op een blog wel werken, maar dat ze op YouTube meer opbrengen. Nu moet ik dat meteen relativeren, want in mijn geval gaat er meer aandacht naar mijn blog dan naar mijn YouTube kanaal. Sterker nog, ik ben met het kanaal gestart enkel en alleen om filmpjes te tonen op deze blog.
Ondertussen is daar wel wat verandering in gekomen. Dat is geen bewuste keuze, maar eerder toeval. Omdat ik in elk YouTube filmpje een link plaats naar het desbetreffende blogartikel, komen ook mensen die nooit mijn blog hebben gezien hier terecht. Ze zoeken een filmpje op YouTube en klikken dan door naar hier. Dat is een redelijk recent fenomeen, enkel van de laatste maanden.
Dit is hoe een doorsnee dag er nu uit ziet qua blogbezoekers. Vroeger waren er op één dag meestal enkel bezoekers uit België, enkelen uit Nederland en meestal enkelen uit één of meer buurlanden. Maar dit is dus een heel ander verhaal, er zijn op deze dag bezoekers uit 20 landen langsgekomen. Dat is niet elke dag zo, maar er zijn geen dagen meer van minder dan tien landen.
Dat komt enkel en alleen door enkele blogposts en bijhorende filmpjes in het Engels. Dit is de statistiek van een filmpje dat 'linear ball bearing' heet en het stond een tijd geleden hier op de blog. Wat ik dan normaal zie in de statistieken is dat het filmpje een 50 tal keer wordt bekeken de eerste week wanneer vaste bezoekers het bekijken. Dat is het blauwe stukje helemaal in het begin (blauw = België). Je ziet dat de weken daarna er weinig blauw te zien is.
De andere kleuren zijn dus andere landen, groen is de VS. Het grijze stuk geeft het totaal weer van alle landen, dus de laatste tijd wordt dit zo'n 100 keer per week bekeken (de grafiek toont telkens de som van de laatste zeven dagen, dat is grafisch meer leesbaar). Hoewel mijn Youtube pagina andere filmpjes toont als meest bekeken, zal dit soort op termijn winnen. De anderen zijn immers eenmalige dingen die bijvoorbeeld gedeeld werden op Facebook of filmpjes die op de website van Mancave verschenen. Eens hun nieuwsbrief verstuurd en bekeken is, zakken de statistieken als een pudding in elkaar. Dit filmpje wordt enkel gevonden door resultaten van YouTube zoekopdrachten. En hoe vaker het aangeklikt wordt, hoe hoger het komt te staan in de zoekresultaten. Daarom stijgt het altijd.
Of het echt zo is dat het meer inkomsten genereert dan een blog, weet ik natuurlijk niet. Mijn collega blogger heeft immers met één filmpje bijna zoveel kijkers als ik met de (bijna) 100 filmpjes samen van mijn kanaal ;-) Dat blijft dus afwachten.
Ah ja, weet je nog dat ik die inkomsten ging besteden aan reclame op Google om zo mensen naar mijn blogpagina's over alcohol te brengen? Het plan was dat het een nuloperatie zou zijn. Dat lukt tot nu toe niet, ik maak verlies. Misschien komt daar nu verandering in.
Ik heb nu alvast één YouTube dollar verdiend. En negen dollarcent :)
Ondertussen is daar wel wat verandering in gekomen. Dat is geen bewuste keuze, maar eerder toeval. Omdat ik in elk YouTube filmpje een link plaats naar het desbetreffende blogartikel, komen ook mensen die nooit mijn blog hebben gezien hier terecht. Ze zoeken een filmpje op YouTube en klikken dan door naar hier. Dat is een redelijk recent fenomeen, enkel van de laatste maanden.
Dit is hoe een doorsnee dag er nu uit ziet qua blogbezoekers. Vroeger waren er op één dag meestal enkel bezoekers uit België, enkelen uit Nederland en meestal enkelen uit één of meer buurlanden. Maar dit is dus een heel ander verhaal, er zijn op deze dag bezoekers uit 20 landen langsgekomen. Dat is niet elke dag zo, maar er zijn geen dagen meer van minder dan tien landen.
Dat komt enkel en alleen door enkele blogposts en bijhorende filmpjes in het Engels. Dit is de statistiek van een filmpje dat 'linear ball bearing' heet en het stond een tijd geleden hier op de blog. Wat ik dan normaal zie in de statistieken is dat het filmpje een 50 tal keer wordt bekeken de eerste week wanneer vaste bezoekers het bekijken. Dat is het blauwe stukje helemaal in het begin (blauw = België). Je ziet dat de weken daarna er weinig blauw te zien is.
De andere kleuren zijn dus andere landen, groen is de VS. Het grijze stuk geeft het totaal weer van alle landen, dus de laatste tijd wordt dit zo'n 100 keer per week bekeken (de grafiek toont telkens de som van de laatste zeven dagen, dat is grafisch meer leesbaar). Hoewel mijn Youtube pagina andere filmpjes toont als meest bekeken, zal dit soort op termijn winnen. De anderen zijn immers eenmalige dingen die bijvoorbeeld gedeeld werden op Facebook of filmpjes die op de website van Mancave verschenen. Eens hun nieuwsbrief verstuurd en bekeken is, zakken de statistieken als een pudding in elkaar. Dit filmpje wordt enkel gevonden door resultaten van YouTube zoekopdrachten. En hoe vaker het aangeklikt wordt, hoe hoger het komt te staan in de zoekresultaten. Daarom stijgt het altijd.
Of het echt zo is dat het meer inkomsten genereert dan een blog, weet ik natuurlijk niet. Mijn collega blogger heeft immers met één filmpje bijna zoveel kijkers als ik met de (bijna) 100 filmpjes samen van mijn kanaal ;-) Dat blijft dus afwachten.
Ah ja, weet je nog dat ik die inkomsten ging besteden aan reclame op Google om zo mensen naar mijn blogpagina's over alcohol te brengen? Het plan was dat het een nuloperatie zou zijn. Dat lukt tot nu toe niet, ik maak verlies. Misschien komt daar nu verandering in.
Ik heb nu alvast één YouTube dollar verdiend. En negen dollarcent :)
vrijdag 7 maart 2014
Dexcom en frieten II
Ik ben weer even blij dat ik heel mijn leven hier neerschrijf, zo kan ik telkens vergelijken met hoe het vroeger was.
Bijna een jaar geleden was ik nog behoorlijk aan 't oefenen om frieten te eten. Wat voor de meeste mensen vanzelfsprekend is, ligt soms voor een type 1 diabeet heel wat minder voor de hand. Maar toen ik hier over Dexcom en frieten een grafiekje plaatste, dan was dat nog om te zeggen dat ik blij ben dat Dex mij op tijd verwittigde en dat de schade beperkt bleef.
Als ik de grafiek van toen nu herbekijk en ik vergelijk hem met deze van gisteren, dan kom ik van heel ver !
Het komt natuurlijk omdat ik sinds de vorige blogpost mijn bolus voor frieten helemaal anders toedien met de insulinepomp. Ik weeg trouwens de frieten nu wel altijd af, anders lukt dit soort grafiekje nooit. Ik weeg nu 300g (diepgevroren) frieten af en reken daar 70g koolhydraten voor. Of het klopt met de werkelijkheid, weet ik niet maar dit doet het gewoon goed.
Die bolus geef ik nu gespreid met een zogenaamde 'dual wave bolus' van 50%/50% over 3.5 uur. Dat wil zeggen dat de insulinepomp 50% van de insuline meteen geeft, en de overige 50% krijg ik toegediend over de komende 3.5 uur. Als je weet dat insuline 3 uur werkt in je lichaam, zal je dus effectief 6.5 uur overbruggen om de frieten te 'verteren'. Het is dus geen 10u zoals in de vorige blogpost toen ik me wel overeten had. Maar toch, de frieten beïnvloeden mijn bloedsuiker nu 6.5 uur.
Ik vertelde een tijd geleden hoe blij ik was dat ik dit nu onder controle had aan een niet-diabeet. Zijn antwoord was dat dit toch wel allemaal een heel gedoe was en dat ie het zelf niet zou kunnen. Stel je voor dat je voor elk ding dat je eet zo moet nadenken en een jaar moet oefenen voor je één maaltijd onder de knie hebt, dat is toch geen leven? Dat waren zijn woorden natuurlijk.
Ik sta er nooit bij stil, het is nu gewoon zo. En dan ben ik inderdaad heel blij met dit grafiekje van de laatste vrijdag-frietjesdag :)
Bijna een jaar geleden was ik nog behoorlijk aan 't oefenen om frieten te eten. Wat voor de meeste mensen vanzelfsprekend is, ligt soms voor een type 1 diabeet heel wat minder voor de hand. Maar toen ik hier over Dexcom en frieten een grafiekje plaatste, dan was dat nog om te zeggen dat ik blij ben dat Dex mij op tijd verwittigde en dat de schade beperkt bleef.
Als ik de grafiek van toen nu herbekijk en ik vergelijk hem met deze van gisteren, dan kom ik van heel ver !
Het komt natuurlijk omdat ik sinds de vorige blogpost mijn bolus voor frieten helemaal anders toedien met de insulinepomp. Ik weeg trouwens de frieten nu wel altijd af, anders lukt dit soort grafiekje nooit. Ik weeg nu 300g (diepgevroren) frieten af en reken daar 70g koolhydraten voor. Of het klopt met de werkelijkheid, weet ik niet maar dit doet het gewoon goed.
Die bolus geef ik nu gespreid met een zogenaamde 'dual wave bolus' van 50%/50% over 3.5 uur. Dat wil zeggen dat de insulinepomp 50% van de insuline meteen geeft, en de overige 50% krijg ik toegediend over de komende 3.5 uur. Als je weet dat insuline 3 uur werkt in je lichaam, zal je dus effectief 6.5 uur overbruggen om de frieten te 'verteren'. Het is dus geen 10u zoals in de vorige blogpost toen ik me wel overeten had. Maar toch, de frieten beïnvloeden mijn bloedsuiker nu 6.5 uur.
Ik vertelde een tijd geleden hoe blij ik was dat ik dit nu onder controle had aan een niet-diabeet. Zijn antwoord was dat dit toch wel allemaal een heel gedoe was en dat ie het zelf niet zou kunnen. Stel je voor dat je voor elk ding dat je eet zo moet nadenken en een jaar moet oefenen voor je één maaltijd onder de knie hebt, dat is toch geen leven? Dat waren zijn woorden natuurlijk.
Ik sta er nooit bij stil, het is nu gewoon zo. En dan ben ik inderdaad heel blij met dit grafiekje van de laatste vrijdag-frietjesdag :)
donderdag 6 maart 2014
De Guido
De Guido wordt ie genoemd, maar voor de rest ken ik hem niet. De Guido is straalbezopen. Hij kan niet meer gaan en hij slaagt er niet in om zonder vallen de overkant van de parking te bereiken.
Ik weet niet vanwaar ie komt en ik ken nu ook zijn naam nog niet. Hij gaat binnen in de supermarkt en ik hou een beetje afstand. Ik kan al niet zo vlot wandelen, maar nu hou ik me met opzet wat meer in. Ik kom de supermarkt binnen en een walm van alcohol en zweet komt op me af. De Guido waggelt nochtans een meter of tien vóór mij de winkel binnen, maar de geur is overweldigend.
Andere mensen vinden dat ik traag wandel en ze passeren mij. De Guido moet nu door zo'n verchroomde draaimolen die je in dat soort oude supermarkten nog ziet en het lukt hem niet goed. De mensen die me passeerden lopen nu achter hem en van zodra de Guido toch door het draaiding is gesukkeld, volgen de drie andere mensen. Ze negeren hem en wandelen snel verder. De Guido mompelt veel en hij spreekt iedereen aan. Je kan geen woord begrijpen van wat ie zegt, maar af en toe lacht iemand eventjes en wandelt daarna verder.
Ik kom alleen een flesje Cola Zero halen en een koekje voor een lange rit op de nieuwe scooter die ik een half uur geleden kocht in het verre Tielt-Winge. Ik ben dus snel aan de kassa en de jongeman die ze bedient, schatert. Hij is een gesprek aan 't voeren met de Guido, die intussen de kassa passeerde zonder inkopen te doen. Nu is er weinig gesprek mee gemoeid, het is meer wat zwanzen en lachen omdat de Guido weer daar is.
Ik moet nu afrekenen en de jongeman zegt nu tegen me dat dat dus de Guido is. Het is nog geen elf uur in de voormiddag en hij is nu al straalbezopen. Ik zeg nog dat het wel vroeg is, maar de jongeman die nu de rekening maakt, vindt van niet. "Ah nee, bij de Guido is dat altijd zo". Hij komt elke dag meerdere malen de supermarkt binnen en sinds de jongeman er werkt, zag ie de Guido nooit nuchter. Het is ook nooit beter of slechter, het is altijd zoals het nu is. Straalbezopen, altijd.
Het is ver weg en ik ken zelfs de naam van het dorp niet waar de supermarkt lag. Maar zo ver moet ik het niet zoeken, recht tegenover ons appartement woont ook ne Guido. Ik ken zijn naam niet, maar deze Guido doet net hetzelfde. Ik zie hem heel af en toe en hij kan nooit recht wandelen. Hij doet er soms wel vijf minuten over om de voordeur van het gebouw te openen. Ik zag het een tijd geleden, hij werd zelfs geholpen door een bewoner van hetzelfde gebouw die hem binnenliet en even ondersteunde.
Deze Guido deed de moeite niet meer om zelf zijn bier te kopen. Hij liet het leveren door onze lokale buurtsupermarkt. Ze hadden een dienst die boodschappen aan huis leverde, en ook in ons gebouw kwam de zoon van de eigenaar vaak langs om de oudere mensen in ons gebouw te bevoorraden met boodschappen. Normale boodschappen bedoel ik dan.
Soms kwam ie dus voor onze Guido bier leveren op zaterdag. Hij kwam dan met zo'n steekkarretje uit de supermarkt gereden en wandelde tot aan de voordeur aan de overkant. Ik woon tien hoog, dus vanop zo'n dertig meter kon ik niet juist zien hoeveel halve-literblikken hij juist bestelde. Maar een laag of zes, zeven moet het zeker geweest zijn. En één laag heeft vierentwintig blikken, net zoals een bak bier met normale flesjes.
Die weekvoorraad moest ie kwijt en onze Guido had tot een tijd geleden de gewoonte om de blikken juist te sorteren in de blauwe zakken en die zakken werden dan verspreid over de appartementsblokken in onze straat. Zo stond er nooit leeggoed voor zijn deur en zo kon niemand hem 'betrappen' met grote blauwe zakken met enkel dezelfde lege blikken van een halve liter.
De supermarkt is sinds enkele weken gesloten. Dat is jammer voor ons en voor onze Guido, want nu moet ie zelf bier aanhalen.
Het heeft één voordeel: hij haalt nu bier op verschillende plaatsen en blijkbaar vindt ie het niet erg om verschillende kleuren in één zak te stoppen. In zijn hoofd denkt ie dat dat minder opvalt. Ik weet het omdat mijn hoofd zo vroeger ook dacht. Nu durft ie dus wél zakken voor zijn eigen deur plaatsen.
Maar hij heeft het mis. Zelfs vanop dertig meter hoogte zie ik het. Je moet meer moeite doen, Guido.
Het lijken vreemde mensen, maar dat is niet zo. Ik kan het weten, want ik was ooit bijna een Guido. Het zijn normale mensen die toegang hebben tot een goedkope drug.
Ik vind het jammer voor de twee Guido's.
Maar ik vind het ook jammer voor iedereen die in dit verhaal rondliep en het normaal vindt.
Ik weet niet vanwaar ie komt en ik ken nu ook zijn naam nog niet. Hij gaat binnen in de supermarkt en ik hou een beetje afstand. Ik kan al niet zo vlot wandelen, maar nu hou ik me met opzet wat meer in. Ik kom de supermarkt binnen en een walm van alcohol en zweet komt op me af. De Guido waggelt nochtans een meter of tien vóór mij de winkel binnen, maar de geur is overweldigend.
Andere mensen vinden dat ik traag wandel en ze passeren mij. De Guido moet nu door zo'n verchroomde draaimolen die je in dat soort oude supermarkten nog ziet en het lukt hem niet goed. De mensen die me passeerden lopen nu achter hem en van zodra de Guido toch door het draaiding is gesukkeld, volgen de drie andere mensen. Ze negeren hem en wandelen snel verder. De Guido mompelt veel en hij spreekt iedereen aan. Je kan geen woord begrijpen van wat ie zegt, maar af en toe lacht iemand eventjes en wandelt daarna verder.
Ik kom alleen een flesje Cola Zero halen en een koekje voor een lange rit op de nieuwe scooter die ik een half uur geleden kocht in het verre Tielt-Winge. Ik ben dus snel aan de kassa en de jongeman die ze bedient, schatert. Hij is een gesprek aan 't voeren met de Guido, die intussen de kassa passeerde zonder inkopen te doen. Nu is er weinig gesprek mee gemoeid, het is meer wat zwanzen en lachen omdat de Guido weer daar is.
Ik moet nu afrekenen en de jongeman zegt nu tegen me dat dat dus de Guido is. Het is nog geen elf uur in de voormiddag en hij is nu al straalbezopen. Ik zeg nog dat het wel vroeg is, maar de jongeman die nu de rekening maakt, vindt van niet. "Ah nee, bij de Guido is dat altijd zo". Hij komt elke dag meerdere malen de supermarkt binnen en sinds de jongeman er werkt, zag ie de Guido nooit nuchter. Het is ook nooit beter of slechter, het is altijd zoals het nu is. Straalbezopen, altijd.
Het is ver weg en ik ken zelfs de naam van het dorp niet waar de supermarkt lag. Maar zo ver moet ik het niet zoeken, recht tegenover ons appartement woont ook ne Guido. Ik ken zijn naam niet, maar deze Guido doet net hetzelfde. Ik zie hem heel af en toe en hij kan nooit recht wandelen. Hij doet er soms wel vijf minuten over om de voordeur van het gebouw te openen. Ik zag het een tijd geleden, hij werd zelfs geholpen door een bewoner van hetzelfde gebouw die hem binnenliet en even ondersteunde.
Deze Guido deed de moeite niet meer om zelf zijn bier te kopen. Hij liet het leveren door onze lokale buurtsupermarkt. Ze hadden een dienst die boodschappen aan huis leverde, en ook in ons gebouw kwam de zoon van de eigenaar vaak langs om de oudere mensen in ons gebouw te bevoorraden met boodschappen. Normale boodschappen bedoel ik dan.
Soms kwam ie dus voor onze Guido bier leveren op zaterdag. Hij kwam dan met zo'n steekkarretje uit de supermarkt gereden en wandelde tot aan de voordeur aan de overkant. Ik woon tien hoog, dus vanop zo'n dertig meter kon ik niet juist zien hoeveel halve-literblikken hij juist bestelde. Maar een laag of zes, zeven moet het zeker geweest zijn. En één laag heeft vierentwintig blikken, net zoals een bak bier met normale flesjes.
Die weekvoorraad moest ie kwijt en onze Guido had tot een tijd geleden de gewoonte om de blikken juist te sorteren in de blauwe zakken en die zakken werden dan verspreid over de appartementsblokken in onze straat. Zo stond er nooit leeggoed voor zijn deur en zo kon niemand hem 'betrappen' met grote blauwe zakken met enkel dezelfde lege blikken van een halve liter.
De supermarkt is sinds enkele weken gesloten. Dat is jammer voor ons en voor onze Guido, want nu moet ie zelf bier aanhalen.
Het heeft één voordeel: hij haalt nu bier op verschillende plaatsen en blijkbaar vindt ie het niet erg om verschillende kleuren in één zak te stoppen. In zijn hoofd denkt ie dat dat minder opvalt. Ik weet het omdat mijn hoofd zo vroeger ook dacht. Nu durft ie dus wél zakken voor zijn eigen deur plaatsen.
Maar hij heeft het mis. Zelfs vanop dertig meter hoogte zie ik het. Je moet meer moeite doen, Guido.
Het lijken vreemde mensen, maar dat is niet zo. Ik kan het weten, want ik was ooit bijna een Guido. Het zijn normale mensen die toegang hebben tot een goedkope drug.
Ik vind het jammer voor de twee Guido's.
Maar ik vind het ook jammer voor iedereen die in dit verhaal rondliep en het normaal vindt.
woensdag 5 maart 2014
Testrit
Eerst zou ie Sym Allo heten en zwart zijn, maar het is uiteindelijk Sym Cello geworden en hij is wit.
Op de tweedehandsmarkt kan je nu eenmaal niet alles kiezen. Dit zou eigenlijk een redelijk droef bericht moeten zijn, want het wil zeggen dat het niet langer financieel verantwoord is om nog twee wagens te hebben voor twee personen. Ik ga dus mijn Saab verkopen en om mobiel te blijven heb ik vandaag dit pareltje gekocht.
Hij is vier jaar oud, maar dat zou je hem niet aangeven. Slechts een goeie 3000 km op de teller en perfect onderhouden. En in één woord: heerlijk om mee te rijden. Ik kan hier dan ook onmogelijk een droef bericht van maken :)
Kijk zelf maar:
Op de tweedehandsmarkt kan je nu eenmaal niet alles kiezen. Dit zou eigenlijk een redelijk droef bericht moeten zijn, want het wil zeggen dat het niet langer financieel verantwoord is om nog twee wagens te hebben voor twee personen. Ik ga dus mijn Saab verkopen en om mobiel te blijven heb ik vandaag dit pareltje gekocht.
Hij is vier jaar oud, maar dat zou je hem niet aangeven. Slechts een goeie 3000 km op de teller en perfect onderhouden. En in één woord: heerlijk om mee te rijden. Ik kan hier dan ook onmogelijk een droef bericht van maken :)
Kijk zelf maar:
Abonneren op:
Posts (Atom)