Vandaag

Je moet het hebben om te weten hoe het voelt. Daarom verzamelen mensen zich die hetzelfde probleem delen. Daarom ga ik naar de AA, heb ik veel contact met andere diabetespatiënten en daarom was ik ook blij met de hulp die ik kreeg bij mijn rugproblemen. Diegene die me begeleidt, had namelijk vroeger ook problemen van die aard.

De les liep vlot hoewel ik best wel pijn voel, maar dat heb ik altijd. Toen ik dat vorige keer antwoordde na de les, werd dat meteen teruggekaatst. Jaja, iedereen zegt dat, dus dat is niet zo abnormaal. De vraag was echt: hoeveel pijn had je dan? Dan volgde een semantische discussie over procenten en hoeveel meer pijn na een les aanvaardbaar is.

Maar vandaag dus hetzelfde scenario. Als je me gezien hebt de laatste vijf maanden, dan weet je dat ik mank loop. Daar kan ik niks aan doen, ik doe dat om pijn te vermijden die ik heb als ik normaal rechtop loop. Toen ik na de les moeite had om recht te staan, moet dat opgevallen zijn. Ik kreeg opnieuw de vraag of ik last had van pijn en kon alleen hetzelfde antwoorden als vorige week: ik heb altijd pijn.

Bij mij wil dat niet zeggen dat ik aandacht zoek, het is een weergave van wat ik voel. Als je dus vraagt of ik pijn had, zeg ik ja. Als ik moet zeggen hoeveel, dan variëert dat een beetje. Het beslissen wat nu normaal is, laat ik vanaf nu over aan anderen. Voor mij is het in elk geval vreemd maar die discussie was er al eens. Ik vind persoonlijk iemand die mankend naar een revalidatie komt, niet juist. Volgens mij moet ie eerst naar een dokter die uitzoekt waarom ik mank loop. Alleen, die mensen heb ik allemaal gezien en niemand heeft een duidelijk antwoord.

Het ziekebezoek daarna was een verademing. Wat fijn om deze dame nog eens terug te zien. Ze krijgt vandaag een insulinepomp en dat is spannend. Maar om te meten hoe het zit met de suiker na een maaltijd, is er een 'drip' aangesloten. Dat is een grote spuit insuline aan een ijzeren paal op wieltjes.

Op het moment dat ik er zit, krijgt ze een hypo. Ik word zelf nerveus in haar plaats, maar ze is wel wat gewoon. Na een tijdje drukt ze toch op de rode knop en de verpleegster bevestigt dat 47 mg/dl heel weinig suiker is om in je bloed te hebben (schiet me niet dood als ik dat cijfer niet helemaal juist heb, maar het was in de veertig). Toch blijft de dame en de verpleegster rustig. We zullen dan wel de drip lager zetten en ik breng seffens wel glucose.

Ik weet niet wat seffens wil zeggen, maar het duurt in Sint Augustinus veel te lang. De verpleegster kent dat niet en heeft misschien eerst afgewerkt waar ze mee bezig was. Maar als ik dat cijfer hoor, moet je volgens mij in gang schieten en wel NU METEEN !

Soit, alles kwam goed en glucose in het infuus kwam er toch. Het werkt razendsnel en ik was even jaloers op zo'n infuus. Ik wil dat ook in huis, voor het geval ik een hypo heb ;)

Toen kwam er nog bezoek van twee dames die ik goed ken. De ene vooral, en ze zegt meteen dat het zo lang geleden is dat ze me zag. Het is mijn dvk die me opstartte met de pomp en ze volgt mijn dossier nog goed, hoewel ze me meer dan een jaar niet zag.

Haar eerste zin: meneer Adriaensen! Seg maar gij staat nog altijd goed geregeld hè :)