De beslissing om elke dag alcohol te drinken heb ik nooit gemaakt. Zeker de hoeveelheden die ik de laatste jaren per dag dronk, kiest niemand zelf uit vrije wil. Maar als je op dat punt gekomen bent, kom je terecht in een situatie die praktische problemen geeft.
Het was in mijn geval de belangrijkste reden om straffere dingen aan te halen. Meestal denkt men dat de verslaving ervoor zorgt dat je steeds sterkere dranken gaat drinken om hetzelfde effect te krijgen. In de praktijk was dat ook zo, maar er speelde een tweede punt mee dat zeker zo belangrijk is: de logistiek.
Stel dat je verslaving op het punt komt dat je elke dag één bak bier drinkt. Dat zijn zeven bakken per week. Stel dat je in je lokale supermarkt of buurtwinkel elke dag één bak bier gaat kopen. Wat zou dat voor effect hebben? De winkelier zou blij zijn met de klandizie en de verhoogde omzet. Hij zou na een tijdje weten dat je elke dag je bak bier nodig hebt, en hij zou die meteen klaarzetten als je binnenkomt. Hij zou het ook doorvertellen in de buurt. Hij zou naar je verwijzen als die zatlap die elke dag een bak bier komt halen.
Voor een alcoholist is dat een nachtmerrie. Hij wil immers dat niemand weet hoeveel ie juist drinkt. Liegen over die hoeveelheid is zijn favoriete bezigheid, en dit gedrag zou een keihard bewijs opleveren van de doorstroming in je lijf.
Daarom zoek je dus andere oplossingen. Je rijdt elke dag naar de supermarkt en koopt een fles sterke drank en een fles wijn. Of wijn, porto en wat blikjes bier. Leg wat brood en beleg mee op de rolband van de kassa en de kassière zal nooit doorhebben dat die hoeveelheid alcohol die ze inscant, bedoeld is voor één dag.
Er zit nog één foutje in mijn redenering. Als je elke dag dezelfde kassière ziet, dan zou ze je kennen na een tijdje. Ze zou denken dat je veel wijn en bier drinkt bij je beleg. Daarom ga je niet elke dag naar dezelfde supermarkt. Ik had een rotatieplan van drie à vier supermarkten in de buurt, zodat ik nooit twee dagen na elkaar in dezelfde winkel binnenkwam. Ik hield zelfs de mensen in 't oog die achter de kassa zaten en koos een kassa uit waar iemand zat die ik niet kende, of iemand bij wie ik al een hele tijd niet had afgerekend.
En dit hele verhaal heeft een keerzijde. Ik leg nu nog maar de helft uit, want het aanhalen van drank is één ding, er vanaf geraken is iets anders. Blikjes kan je niet verzamelen in de blauwe zak omdat die doorschijnend is. Je buren zouden zien dat je veel bier drinkt en dat is nog erger dan je geheim prijsgeven aan iemand die in een supermarkt werkt. Ik probeerde dan ook de blauwe zak niet te overladen, en de bierblikjes onderaan in 't midden van de zak plat te drukken. Je kon er dan ander PMD afval rond en bovenop leggen zodat het minder opviel.
Maar we moesten vooral spreiding hebben, remember? Daarom waren er ook lichte en donkere flessen. Ik had al enkele keren meer dan tien flessen wodka in een glascontainer gaan werpen en mensen keken dan soms raar. En dat is een aanslag op je privacy, zelfs al zijn het onbekenden. Daarom moest je dus afwisselen.
Als je vele verschillende soorten weggooit, kon men denken dat je gewoon maar één keer per maand naar de glasbak reed en je variabele flessen waren niet abnormaal voor een gezin met bijna volwassen kinderen. Die redenering kon je verzinnen voor de persoon die je zou kunnen aankijken als je de glasbak vult.
Hoewel het nu jaren geleden is, het idee zit nog heel vers in het geheugen. De trigger was een man die aan de glasbak stond terwijl ik voor het rode licht stond. Het viel me op dat ie enkel het gat voor wit glas gebruikte en nooit iets voor het gat voor donker glas uit zijn zak haalde.
Toen zag ik dat het enkel bokalen van groenten van Hak waren.
Misschien is ie wel verslaafd aan groenten :D
Geen opmerkingen:
Een reactie posten