VTM kwam met Echte verhalen: De Kliniek, op Vijf TV werd het Waargebeurd: alles uit liefde en op Vitaya werd het De Waarheid. Uit Nederland kwam Beschuldigd en Achter gesloten deuren overgevlogen.
Het principe is nogal basic: je stript alles uit een echte realityreeks, behalve het verhaal. Er is dus geen massa beeldmateriaal meer nodig. Je hoeft niemand nog een gans jaar op de voet te volgen om dan af en toe te hopen dat je één minuut leuke TV kan opnemen. Je huurt gewoon acteurs in en die spelen een leuk verhaal na. Maar het is op zo'n manier gefilmd dat het lijkt alsof het echt is op dat moment.
Alleen, daar heb ik het nogal moeilijk mee. Het valt namelijk behoorlijk op dat alles in scène is gezet en de makers doen een beetje veel moeite om het te verdoezelen. Sommige cameratechnieken die men in reality uit noodzaak gebruikt, worden hier nagespeeld. Alleen voelt het allemaal behoorlijk nep als je weet dat het is nagespeeld. Zo zie je bijvoorbeeld vaak dat één van de acteurs de camera wegduwt, of dat ie schreeuwt dat ie nu niet wil gefilmd worden. Of je ziet een ruzie tussen man en vrouw door het keukenraam gefilmd omdat de crew zogezegd niet binnen mag in het heetst van de strijd. Alleen, als je wéét dat het gespeeld is - men maakt er ook geen geheim van - dan voelt dat toch allemaal wel heel erg nep aan.
Als de dokter in De Kliniek een infuus aanbrengt, dan rommelt ie wat met een naald terwijl er een grote witte handdoek over de arm van de patiënt ligt. Bij een operatie zie je de dokter met mondmasker zeggen dat ie nu de wonde gaat hechten, maar je ziet natuurlijk niks want de patiënt speelde een uur geleden in een andere scene de vriend van een jongedame met griepsymptomen uit aflevering 3. En zijn buik ligt natuurlijk helemaal niet open, dat zou niet netjes zijn voor het budget en zeker niet voor de acteur. De makers hebben er niet op gerekend dat ik die afleveringen vaak per 3 of 4 stuks na elkaar zie op de digicorder, en dan valt zo'n gebrek aan cast meteen wél op.
In De Waarheid bootst men het privé gesprek na dat de acteur 's avonds voor de eigen draagbare camera heeft. De bedoeling is wellicht om het dagboekkamergevoel van Big Brother op te wekken. Ofwel de zelfgefilmde dagboekscènes uit afvalprogramma's waar men the biggest loser enkele maanden volgt. Alleen gebruikt men nu een GoPro camera die op de spiegel plakt. Probleem is dat de kwaliteit van de camera te goed is. Ik heb er namelijk zo eentje liggen, en mijn Youtube filmpjes in HD hebben geen beeldruis en zelfs een hogere resolutie dan wat het badkamergesprek toont. Er is dus achteraf digitaal wat mee gemorreld om de kwaliteit slechter te maken, zodat we denken: aha kijk, ze heeft dit zelf gefilmd. Alleen, dit is dus geacteerd en het was helemaal een kemel om de dame dan met een gewone camera te volgen om haar te zien binnengaan in de badkamer. Dit is bedoeld als dagboekscène na een lange dag van opnames met de echte reality crew, maar zo val je toch behoorlijk door de mand.
Zit ik er nu zo fel op af te geven? Dan heb je minstens al door dat ik ze wél allemaal gezien heb, die slecht geacteerde afleveringen die precies gemonteerd zijn op de MacBook van de vriendin van de regisseur. Dat wil dus wel zeggen dat ze toch al bij al goed zijn. En eerlijk? Dat zijn ze gewoon! Het is heerlijk gemaakt en eens ik me over de schoonheidsfoutjes zet, is het gewoon zalige televisie en ik ben er meteen aan verslaafd. Het is zoals de allereerste aflevering van Thuis zien en denken: wat is me dat voor rommel. Maar na al die jaren kijk ik ook nog altijd.
Er moet dus iets in zitten, in die scripted reality. Eens ik scripted eventjes vergeet, is het gewoon reality in het kwadraat. I love it !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten