De enige manier is leven dag per dag. Dat is het recept voor een nuchter leven én voor een gelukkig leven. Daarom staat het in ons boekje als stap één.
Het komt erop neer dat je elke dag moet leven alsof het je laatste kan zijn. Stel dat het je laatste dag was, dan zou je jezelf niet heel de dag willen pijnigen met de fouten die je vroeger gemaakt hebt of de kansen die je hebt gemist. Je zou je ook geen zorgen moeten maken over de toekomst, want die is er niet.
Ik heb de stap geleerd aan de tafel en ben er een gelukkig en nuchter mens mee geworden. De tafel leert me natuurlijk niks, het zijn de mensen die eraan zitten. We zijn allemaal in hetzelfde bedje ziek, maar voor mij stak er één mens bovenuit. Stap één als levensmotto gebruiken heeft ie verheven tot een nieuw niveau. Het heeft meer dan een jaar geduurd eer ik écht te weten kwam hoe lang je hier al zat. Toen ik via via hoorde dat het meer dan dertig jaar was, kon ik alleen maar meer respect krijgen.
Nu het plots duidelijk werd dat het echt zo zal zijn, verandert er niks. Je zal echt elke dag moeten leven alsof het de laatste kan zijn, want de dokter zei met zoveel woorden dat er vanaf nu een termijn op staat. Maar je besliste om gewoon te blijven komen op donderdag zo lang het kan. We zeiden het een beetje met een kwinkslag, maar ik meende het. Als je niet meer in staat bent om ons op te zoeken, kom ik bij jou op bezoek.
Je zou je hoofd kunnen laten hangen of je zou naar de supermarkt kunnen rijden voor een paar flessen troost. Nu maakt het toch niks meer uit. Maar je doet het niet en besliste om verder te gaan zoals je dat al meer dan dertig jaar doet.
Respect!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten