dinsdag 4 februari 2014

Klaagzang

Als je niet tegen zageventen kan, moet je nu maar niet verder lezen ;)

Het wil niet lukken met de rug en vandaag was er een nieuwe revalidatiesessie gepland. De groep was redelijk groot en de kinesist was een nieuw gezicht. Hoewel ik er nu toch al bijna een jaar vaste klant ben, deze jongeman had ik nog niet gezien. Toch niet als kinesist die de les geeft, hij was me al wel eens opgevallen als ie administratief werk deed achter de balie.

Daar is niks mis mee, dat ie dus vandaag de les gaf, maar was het plan niet om me elke keer door dezelfde kinesist te laten begeleiden? Het idee komt niet van de uitverkoren kinesist, want die vond dat vanaf dag één een slecht idee. "We wisselen hier nogal met onze lessen", was de uitleg toen. Ik zou dus best - als het lukt - een vaste les op een vaste weekdag inplannen, maar dat zou geen zoden aan de dijk brengen als men onderling haasje over springt in de planning.

Dat de reservatie niet vlot loopt danken we aan de vooruitgang. We kunnen nu immers online onze lessen reserveren zonder de kennis van de actieve kinesist die op dat uur de les zal geven, maar mijn redenering was: ik leg gewoon elke week dezelfde twee lessen vast op maandag en woensdag. Ik wist dat die ene kine daar gepland stond. Het moet dan al lukken dat je dan elke keer iemand anders treft voor de klas, maar toch was dit vandaag voor de derde keer wel het geval. Daar komt bij dat online reserveren maar twee weken in de toekomst kan, en de lessen staan meestal al twee weken bijna volzet. Je kan je inschrijven als 'reserve', maar wat is het nut dan van online reserveren?

Soit, mij maakt het niet uit, het was ook niet mijn idee. Het idee kwam van de fysische geneesheer: hij dacht dat een meer persoonlijke begeleiding beter zou zijn, gezien ik ondertussen een 'probleemgeval' blijk te zijn. Tijdens de les merkte de nieuweling dat op, en hij zei ook met zoveel woorden dat ik precies wel wat last had. Om niet voor een derde keer hetzelfde verhaal te doen - ik reken nu enkel de keren dat ik de uitleg tegen een kine doe, de rest van het ziekenhuis is ondertussen ook op de hoogte - heb ik me er vanaf gemaakt met de oneliner "dat is niet zo abnormaal, bij mij is dat altijd zo". Blijkbaar was dat voldoende qua uitleg.

De lange uitleg die erbij hoort is trouwens een fenomeen dat niemand tot nu toe aux sérieux neemt. Elke x aantal dagen, nu is dat één of twee keer per week, krijg ik hevige pijn die ik nooit eerder had en niet herken als 'gewone' spierpijn die me mank doet lopen. Ik krijg de pijn op één welbepaalde plaats, twee centimeter links van de operatieplaats en ze gaat tien centimeter in de hoogte verder. Hoe ik nog nauwkeuriger moet zijn weet ik niet, ze is er gewoon. Ze duurt een tiental minuten tot een half uur en vanaf dan ben ik eraan voor de moeite. De oefeningetjes uit de revalidatie die ik ondertussen thuis ook doe op mijn mindfulnessmatje van indertijd, hebben op dat moment weinig zin. Het enige dat me dan helpt is de sterke pil Oxycodon die nog in dezelfde initiële (maximum) dosis in mijn lijf zit sinds augustus.

Er kwam een lastig probleem bij sinds de laatste keer dat ik de pijn heb gevoeld, nu enkele dagen geleden. De slaap is ook zo goed als verdwenen en de laatste twee nachten sliep ik drie tot vier uur. Overdag inhalen lukt meestal niet, maar vandaag na de les zat ik er zo door dat ik terug in bed kroop.

Niet lang daarna gilde de Dexcom dat de suiker te laag stond. Dat is raar omdat ik net na de les gegeten had. Ik weet wel hoe dat komt, de les was uitputtend en na een inspanning gaat de suiker eerst omhoog om dan na een uur of twee als een pudding in elkaar te zakken.


Dat is dus wat er na 14u bezig was. Het rode puntje is een meting met de vingerprik, dus op dat moment heb ik boterhammen gegeten. Normaal stijg ik dan gestaag verder, maar dat was vandaag een klein bultje dat daarna onder de groene zone is gezakt. Iets na 15u slaap ik dus als het alarm afgaat als ik onder de groene zone zak. De laagste meting met de vingerprik was 58 en dan voelde ik me al behoorlijk slecht en de paniek zat er weer behoorlijk in.

Resultaat: een vreetbui met alles wat voorhanden was en iet of wat suiker bevatte. Goed wetende dat dat fout zou aflopen, heb ik toch nog heel wat insuline bijgespoten om de piek niet te hoog te laten stijgen. Voor mijn doen is dat niet gelukt, want waarden tot boven 250 zijn voor mij extreem hoog. Ik word dan duizelig en slaperig en daar heb ik niks van gemerkt. Ondertussen was ik immers zo moe dat ik weer in slaap was gevallen. Een geluk bij een ongeluk, zeker?

Soit, iets voor 19u zit een avondmaal en ik heb een overdosis insuline gegeven. Daarna is de bloedsuiker behoorlijk goed aan 't zakken en ik kom wel weer in mijn groene veilige zone.

En dan beloof ik nu plechtig dat ik de komende weken niet meer zo ga zagen als al wat hier op deze pagina staat. Ik ben positief ingesteld en gelukkig, remember? Alleen heb je zo van die dagen.

Maar nu is het voorbij. Denk aan groene weiden, wind in de bomen of een kabbelend riviertje. Waar ik niet geraak, want ik sukkel met mijne rug. Dju, dat positief zijn moet ik nog wat oefenen.

Morgen gaat het beter. Beloofd ! :)

1 opmerking:

  1. Zagen? Nog niets van gemerkt, integendeel. Ik vind dat je deze pijn heel waardig draagt Jan. Ik zou er allang hondsdol van geworden zijn. Moest er nu ook maar een beetje verbetering in komen...

    BeantwoordenVerwijderen