Limahl

Een klasgenoot had een opmerking gemaakt over mijn uiterlijk. Dat lag uiteraard gevoelig en ik probeerde het weg te lachen. Maar het was een vriend van me, en ik weet dus dat ie het niet slecht bedoelde. Ik was 17 jaar en elke middagpauze brachten we door in de dreef. Er was een lange dreef met hoge bomen aan beide kanten tussen de voetbalvelden die aan onze school verbonden waren. Tijdens de middag kon je daar uitrusten op de banken tussen de bomen.

Ik zat op één van die banken en mijn vriend stond rechtop. Hij keek dus bovenop mijn hoofd en zei dat mijn haar daar heel dun was. Je kon er los doorkijken als de zon er op stond. Ik geloofde hem niet en lachte er een beetje mee. Dat het kwam door de manier waarop ik probeerde mijn kapsel wat stijl te geven. Eind jaren '80 moet je dan denken aan Limahl. Als je hem niet kent moet je hem eens googelen, het is hilarisch. Maar dat was nu eenmaal de mode en als tiener probeer je dat na te doen met de middelen die je hebt. Maar ik had te weinig middelen bleek nu.

Hij had dus gelijk, want een tijd later werd het overduidelijk. Omdat het toch wel erg jong was om al kaal te worden, besloot mijn ma om een laserbehandeling te starten. Elke woensdag namiddag ging ik naar een gespecialiseerd kapsalon in Turnhout om telkens een behandeling van een uur te ondergaan. Ik kende wel wat van lasers en vond het vanaf het begin heel louche. Die laser die hij gebruikte was naar mijn oordeel toen enkel een klein rood lampje. Maar het zag er duur uit en aan de muur hingen enkele diploma's van opleidingen die de kapper had gevolgd om deze behandeling te mogen geven.

Na een aantal weken begon hij te zeggen dat ie nieuwe kleine haren kon zien. De behandeling werkte dus. Voor thuis kreeg ik nog een lotion mee die op mijn hoofd moest en er hoorde een massage bij van de hoofdhuid. Die moest ik elke ochtend zelf doen. Het enige probleem was natuurlijk dat ik de kapper op zijn woord moest geloven, want ik kon niet vergelijken. Ik vond mezelf nog even kaal (toen "uitgedund" zeg maar) en er was nooit een "voor" foto genomen om een echte "voor en na" te doen.

De behandeling was dan ook gebaseerd op klinkklare onzin, maar je probeert wat je kan. Na een aantal weken heb ik zelf beslist dat ik er niet meer naartoe wou. Het kostte handenvol geld en mijn ma bleef nog even afwachten onder het motto: je weet maar nooit. Maar ik wist het al lang. Het was een bedrieger en zijn theorieën waren onzin.

Later heb ik nog een dokter (of was het nu een huidspecialist) bezocht en die beaamde dat er geen echte behandeling was. Het enige wetenschappelijk bewezen middel was toen minoxidil en dat heb ik een tijd gebruikt. Of dat eigenlijk iets deed, weet ik niet. In elk geval niet blijvend, want inmiddels ben ik bijna alles kwijt.

En dat vind ik helemaal niet erg... meer.