Een week lang ben ik erg bang geweest. Het is al een tijd geleden, maar ik herinner het me goed. Mijn diabetesbehandeling liep heel erg goed. Ik had mooie waarden en de dokter was telkens in de wolken over de resultaten. Toch was er iets mis, en niemand kon de vinger op de wonde leggen. Het is ook nooit echt gelukt, dus ik weet tot op vandaag niet hoe het kwam.
Ik was moe. Niet gewoon moe, maar heel erg moe. Zo moe dat ik elke namiddag een uur of twee in mijn bed moest liggen om uit te rusten. Ik was zo moe dat ik de afstand van ons appartement tot aan de tramhalte niet in één keer kon afleggen. Die afstand was maar 600 meter en gelukkig was er een copycenter halfweg waar ik even op de brede vensterbank kon uitrusten. Na een lange tijd is het probleem opgelost toen ik mijn insulinepomp kreeg. De dosis insuline was gehalveerd en dat zou en verbetering kunnen geven in mijn toestand.
Maar voor die tijd waren er in het ziekenhuis veel testen aan de gang. De jaaronderzoeken zijn normaal voor elke patiënt, maar in mijn geval waren er enkele extra's. De longen, het hart, de nieren, alles werd nagekeken. Eén rariteit werd opgemerkt. Er werd een knobbeltje gevonden op mijn linkerbijnier en dat moest verder onderzocht worden. Eén week later zou ik het resultaat weten. De week was vreselijk zenuwslopend. Plots had ik weer medicatie nodig om te slapen en kalm te blijven. Maar na die week was het resultaat daar. Ik mocht opgelucht ademhalen, want het was niet de ziekte van Cushing. De wat?? Ja dat was ook mijn idee. De dokter wou onderzoeken of ik deze ziekte had en sprak dus over een knobbeltje. Dat ik dan als patiënt andere conclusies trek, daar stond ie blijkbaar niet bij stil. Soit, ik ben blij dat ik die ziekte niet heb, want naar het schijnt is dat ook geen pretje.
Alleen vraag ik me af hoe je er mee omgaat als je toch de diagnose krijgt waar ik bang voor was. Iemand die ik goed ken kreeg ze deze week. De kansen op overleving zijn gunstig, maar hoe ga je daar mee om. Het wil ook zeggen dat de kansen op overlijden reëel zijn. Hoe het in ons programma past weet ik helemaal niet. Dag per dag leven en niet te veel zorgen maken over wat nog komt lijkt plots erg triviaal.
Jan, dat is soms de beste oplossing, dag per dag leven, want je weet met momenten niet wat het volgende uur je brengt.
BeantwoordenVerwijderenIk probeer dit al een hele tijd uit, ook met de wetenschap; wat er ook komt meestal kan je er toch niets aan veranderen, je moet het ondergaan...