De tijd gaat snel. Hoewel, in minuten valt het mee. Op 21 maart schreef ik nog dat het twee voor twaalf was. Nu is het twee na twaalf. Het scheelt maar vier minuutjes, maar in het echte leven is het een wereld van verschil. De staking werd een gewoonte. Ze miste haar effect op den duur. Nu is ze permanent. Dat wil bijna zoveel zeggen als werkloosheid. Het woordje bijna valt er deze week wellicht nog tussenuit.
De samenwerking lukt niet meer. De financiën helemaal niet. De rek is eruit en in de goede wil onder het mom van "het komt wel goed" gelooft niemand nog. Het zal dus weldra helemaal stoppen. Ik zoek nu ook actief andere uitdagingen en dat lukt wonderwel. Het zoeken lukt, concreet voor een persoon plaatsnemen en me aanprijzen als ideale nieuwe werknemer in zijn bedrijf, daar ben ik nog niet toe gekomen. Maar afspraken die deze richting uitgaan zijn op komst.
Er is wel degelijk een markt voor Delphi programmeurs. Ze is klein en iedereen kent iedereen. De ICT bedrijven die freelance programmeurs plaatsen kennen alle vacatures, ook die van de concurrentie. Niet dat ze zo goed op de hoogte willen blijven, er zijn gewoon weinig vacatures. Maar ze zijn er wel. En de mensen die het kunnen zijn schaars, want alle anderen zijn zo "verstandig" geweest om om te scholen. Niemand wou nog Delphi leren omdat het toch zal verdwijnen. Ik was zo dom om dat niet te doen. En misschien haal ik daar nu voordeel uit.
On verra..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten