Die glucosesensor is genen toffe. Ik heb het over het manneke dat nu is aangesloten op de insulinepomp. Gelukkig leven de mannekes maar zes dagen en dan worden ze vervangen. Maar dit is niet mijne maat. Het is de bedoeling dat ie me aangeeft hoe het gesteld is met mijn bloedsuiker. Als die te laag gaat heb ik daar het meeste last van. Te hoog is ook niet leuk, maar daar heb ik nooit echt een probleem mee.
Maar hij waarschuwt me dus op tijd als ik aan het zakken ben. Technisch staat het systeem niet 100% op punt, want in feite meet je niet de suikerwaarde in je bloed, maar wel in het onderhuids vetweefsel. Daar zitten verschillen op, en soms kunnen die dus groter worden zonder dat je iets merkt.
Ik had nogal wat stress de laatste dagen, dus toen ik vandaag zag dat mijn suiker weer de hoogte in ging, was ik niet verbaasd. Stress doet dat helaas met een mens. Ik heb dus extra insuline gegeven om dat te compenseren. Alleen wist ik niet dat de waarde die de sensor doorgaf helemaal aan het flippen was. Hij dacht dat het 160 was, terwijl het waarschijnlijk in het echt maar de helft was. Bovendien was de laatste boterham al een tijd verteerd, dus ik had kunnen vermoeden dat de waarde fout was. Dat heb ik niet gedaan, met als gevolg een hele nette hypo. Ik heb me nagemeten met een vingerprik en zat ergens in de 50. Voor mij is dat al behoorlijk laag. Ik kreeg het vermoeden toen ik plots zo kwaad werd op mijn computer dat ik hem uit het raam wou gooien. Normaal ben ik redelijk kalm, maar intussen weet ik dat een lage bloedsuiker mij onuitstaanbaar kan maken.
De moraal van het verhaal: ik moet ook nog een beetje vertrouwen op mijn instinct. Ik gooi zelden computers uit het raam. Als die neiging naar boven komt zal ik in 't vervolg best even prikken.
En binnen twee dagen krijg ik ne nieuwe maat. Hopelijk is dat wel nen toffe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten