Kleine mirakels

Ik zou meteen een volledig scenario kunnen uitschrijven over hoe het fout loopt. Dat komt omdat ik het al enkele keren heb meegemaakt. Gelukkig is dat weeral een lange tijd geleden en wellicht daarom voelt het nu een beetje meer aan als levenservaring. Of ik word gewoon oud, dat kan ook.

Ik ga nu een aantal weken niet meer naar de AA. Daar is een simpele reden voor: het doet pijn. Als ik langer dan een kwartier op een stoel zit, komen er lastige pijnscheuten in de rug en mijn linkerbeen. Je kan dan met je achterste links en rechts over de stoel schuiven tot iedereen denkt dat je dringend naar het toilet moet maar de beleefdheid hebt om te wachten tot de spreker is uitgesproken. Maar zo beleefd ben ik niet, het is dus een ander probleem en het wordt alleen erger als je langer blijft zitten. De kwaliteit van de AA stoelen is ook niet om over naar huis te schrijven. Dat kan men ook niet verwachten als de financiering uit de vrijwillige bijdragen uit den hoed gebeurt. Feit is dus dat het al lang niet meer houdbaar was en een tijdje geleden besloot ik dan ook om voorlopig weg te blijven.

Dan gebeurt er iets vreemds. Je weet heel goed dat je echt niet na één week naar de nachtwinkel zal hollen om een fles vodka te kopen omdat je nu niet meer naar de AA gaat. Zo straf is die kracht van de tafel ook weer niet. Maar er gebeurt elke keer wel één ding. Het feit dat je eraan denkt is voldoende om het originele probleem op te frissen. Ooit was het immers wel zo. Ik bleef weg van de AA tafel omdat ik opnieuw had gedronken en niet meteen de moed had om mijn verhaal aan de tafel te doen. Niet dat iemand je daar ooit raar om bekijkt, maar het gevoel alsof je de groep teleurstelt hield me toen toch erg bezig.

Alleen, nu is dat het enige wat gebeurt. Er is geen enkele drang naar alcohol want dat heb ik lang achter me gelaten. Maar je kan onmogelijk wegblijven van de AA zonder één keer te denken hoe het vroeger was. Het lijkt op de acteur die op de scène moet voor een voorstelling. Hij is niet zenuwachtig tot iemand hem de vraag stelt of ie zenuwachtig is.

En verplicht ergens niet aan denken kan je niet. Daarom is het gevoel weer daar als ik iemand anders een glas bier zie drinken. Ik krijg er geen zin in, maar plots valt de inhoud van zijn glas me weer op. In de supermarkt zag ik het prijskaartje van een fles vodka. Er stond een streep door en de prijs was tijdelijk een beetje lager. Ik voel niks, ik wil niks en er gebeurt niks verkeerds. Alleen heb ik het nu wel gezien. Ik weet ook dat dat vroeger de eerste stap was.

Toch is er geen probleem en ook daar ben ik me erg bewust van. Zoals ik zei, het ligt ver achter mij en het houdt me niet bezig. Alleen het wegblijven doet een klein knipperlicht branden om me eraan te herinneren dat ik dat nodig heb, die vergaderingen.

Misschien is dát wel de kracht van de tafel.