Nog één keer slapen

Morgen is het zover. Voor de tweede keer in twee en een half jaar onder 't mes. Nu we toch statistieken noteren: voor de vijfde keer in zes jaar zal ik voor één week in het ziekenhuis verblijven. Je zou gaan denken dat ik het met opzet doe! Trouwens, de vorige keer dat ik in 't ziekenhuis lag was dat de aanleiding om deze blog te gaan schrijven. Mijn allereerste pagina was een aftelpagina naar mijn ziekenhuisopname voor de insulinepomp. Wat gaat de tijd snel! Ik las net dat men toen dacht dat ik met een cavia samenleefde.

Nu was het niet de bedoeling, deze opname en deze operatie. De hernia zou dit keer vanzelf wel weer verdwijnen. De mensen die de MRI kiekjes bekeken waren het zelfs niet eens over het feit of er wel een hernia zat. Sommigen zagen er ook littekenweefsel in. Het deed me een beetje denken aan die inktvlekken die je moet definiëren bij een psychiater. In elk geval, het voelde als een hernia. Maar toegegeven, vorige keer was het heftiger. Ik kon helemaal niet meer gaan en ik lag vijf weken plat op bed.

Omdat het nu niet zo was, werd lang gedacht dat het zijn tijd wel zou duren. Alleen, dan moet je dat benoemen: wat is dat? Welke tijd is dan redelijk? Inmiddels ben ik sinds begin januari werkonbekwaam, en één maand vroeger had ik opnieuw last gekregen. Dat maakt dus bijna een half jaar pijn die met moeite onder controle was te krijgen. Nu nog niet, en de Targinact die ik nu kreeg heeft zijn tijd gehad. De pijn is nooit minder erg geworden, enkel erger. En de dosering werd ook zwaarder, dus dat werd onhoudbaar. Het is niet omdat het vorige keer meer pijn deed dat we nu moeten wachten tot het weer zo is. 6 maanden lijkt me meer dan genoeg om het rondje "afwachten en zien wat er gebeurt" te stoppen en te oordelen dat het nu echt wel genoeg is.

Al bij al heeft het dus 2,5 jaar geduurd. Trek het half jaar pijn daarvan af, en ik kom op twee jaar effectieve behandeling van de eerste hernia. Nu zou mijn vooruitzicht hetzelfde kunnen zijn, maar dat vond ik minder leuk.

Daarom wordt het dus die Dynesys, het moet op z'n minst een langere pijnvrije periode garanderen. Dat woord spreekt een chirurg nooit uit, garanderen. In tegendeel, ik heb het gevoel alsof ik de garantie heb dat dit niet de laatste operatie zal zijn. Maar dan zou de volgende toch op z'n minst een eindje in de toekomst mogen liggen.

Ik ben op z'n minst benieuwd. Morgen om 15u word ik verwacht voor het welkomstdrankje. Donderdag sta ik als eerste op de lijst voor de ingreep. Dan moet ik nuchter zijn. Gelukkig ben ik dat al jaren ;-)