Het aftellen is begonnen

Nog 10 dagen. Dan word ik voor één week opgenomen in het ziekenhuis voor mijn diabetes. Eigenlijk is het niet nodig, ik ben heel goed bezig. Mijn endocrinoloog (de suikerdokter) heeft bij mijn consultatie 2 maanden geleden een half uur lang moeite gedaan om het uit mijn hoofd te praten. Dan gaf hij het op en zei dat ik één van zijn beste patiënten was. Niet alleen omdat mijn getallen altijd perfect zijn maar ook omdat ik zeer veel discipline heb. Stel je voor! Dan moesten we de discussie netjes overdoen met het diabetesteam. "Hoe... waarom? meneer is goed geregeld ! Hij heeft dat toch niet nodig".

Ik krijg dan toch een insulinepomp. Een klein toestelletje dat constant insuline inspuit in mijn buik. Nu doe ik dat zelf, op 4 vaste tijdstippen per dag. En ik doe dat blijkbaar goed. En toch wil ik het niet meer... Ik ben gevangen in een vast eetpatroon. Elke dag op dezelfde momenten eten. 4 uur tussen de maaltijden. Juist hetzelfde eten. Niet op restaurant gaan.

Het kan anders hoor, ik kan gerust eens om 11u 's avonds een frietje of ne Magnum gaan halen zoals vroeger. Als je maar genoeg insuline bijspuit kan een type I diabeet alles eten. Awel den deze niet. Alles wat nog maar naar suiker ruikt moet ik laten. Ik word er eerst vreselijk duizelig van en een paar uur later krijg ik een hypo (een zweet en beef aanval omdat je bloedsuiker te laag staat).

"Meneer" is dus niet zomaar goed geregeld. Hij heeft niet zomaar discipline. Dat is pure noodzaak om een beetje normaal te functioneren. En dat lukt vaak helemaal niet. De cijfertjes zijn mooi maar ze voelen helemaal fout. 2 dagen onderzoek hebben geen oorzaken gevonden waarom ik zo moe ben. Hart, longen, conditie, bloed... Er is niks mis met mij, ik ben dus kerngezond. Ik heb zelfs bloedsuikerwaardes van een niet-diabeet.

Wat de insulinepomp gaat veranderen is afwachten. Zeker is dat ik geen vaste tijden meer zal hebben om te eten. Ik zal weer op restaurant kunnen gaan zonder problemen te hebben achteraf. Maar ik zal meer moeite moeten doen, meer meten, rekenen en oppassen. Ik zal altijd verbonden zijn met een klein toestelletje zo groot als een GSM dat met een naald aan mijn buik hangt. Ik mag het nooit afdoen, ook niet om te slapen. Dat het iets zal doen aan mijn moeheid is onwaarschijnlijk. Ik ben 'fysiologisch' moe, dat wil zoveel zeggen als: rust maar wat. Zeker is wel dat ik veel meer controle zal hebben over mijn lijf en daar is het om te doen.

Het aftelllen is begonnen ... spannend...