Verder dan de dag na de ingreep had ik niet nagedacht. Ik herinner me de eerste operatie, en toen waren dat de spannende momenten. Ik wist dus dat ik de dag zelf en de dag nadien veel pijn zou hebben. Ik wist dat ik onmogelijk kon bewegen de eerste dag. De eerste operatie is meer dan twee jaar geleden en toen was het een standaardoperatie die enkel de hernia verwijderde.
Nu was het anders. De eerste twee dagen met Dynesys heb ik heel veel pijn gehad, maar dat was voor een belangrijk deel te wijten aan problemen met de blaas en niet met de operatiewonde zelf. Als ik dat buiten beschouwing houd, kan je zeggen dat de eerste twee dagen nu en de eerste twee dagen twee jaar geleden vergelijkbaar waren. Hoewel, vorige keer stond ik wel recht na dag één, ik herinner me de vermaning van de chirurg nog goed.
Soit, dat is minder belangrijk. Het verschil zit hem in dagen die volgden. Twee jaar geleden herinner ik me veel verveling in het ziekenhuis. Ik wandelde rond alsof het niks was, de pijnstillende medicatie was meteen sterk verminderd en pijn was er gewoon niet. Toch niet na dag 2. Er was alleen dat onaangenaam voos gevoel in de spieren van de onderrug. Het gevoel alsof je hersenen wel het commando kunnen geven om te bewegen, maar ze luisterden niet altijd.
Nu was het helemaal anders. Ik werd gewaarschuwd dat ik na dag twee wellicht opnieuw pijn zou voelen. Baxters werden losgemaakt en de pijnstilling werd opgekrikt tot het niveau van voor de operatie. Targinact pilletjes van 20mg gaven me twee keer per dag de nodige verlossing. De spierontspanner leek op Epsipam, ik werd er in elk geval even duizelig van. Tussendoor was er standaard Dafalgan om de gaten op te vullen. Allemaal anders dan vorige keer, toen was er meteen een sterke vermindering van de zware spullen. Nu had ik elke pil nodig en het resultaat was inderdaad opnieuw pijn na enkele dagen zoals voorspeld.
Uiteindelijk werd de opname verlengd tot acht dagen. Mede op mijn vraag omdat ik er niet gerust in was. De score die twee maal daags werd gevraagd variëerde nog tussen drie en vijf op tien. Tien is dan de ergste pijn die je ooit voelde. Ik herinner me ze goed, want ze was er op dag twee. Maar nu dus schommelen tot vijf op tien, dat vond ik net te link om naar huis te gaan. Wandelen en trappen doen met de kinesist ging trouwens ook te moeizaam.
Nu is het zondag, de operatie was vorige week donderdag. Sinds de thuiskomst veranderde er weinig. Ik haalde nieuwe medicijnen. Oxycodon op halve kracht ligt klaar in de vorm van Targinact pilletjes van 10mg. Daarna eventueel verlagen naar 5mg. Ze liggen klaar maar ik neem ze niet. Voorlopig heb ik nog voor twee weken 20mg in de kast liggen en ik heb ze nodig. De spierontspanner is afgebouwd en daar ben ik blij mee. Ik hoop weer wat helderder te kunnen denken binnenkort ;-)
De nietjes werden verwijderd door de huisdokter. De wonde is zo'n 15 cm groot en vandaag hebben we zelf een nieuwe plakker aangebracht. De genezing gaat goed en mijn diabetes heeft precies toch geen invloed. Even dachten we in 't ziekenhuis dat het wel zo was omdat de drain niet goed genas. Maar misschien was dat gewoon een beetje pech.
Het is me duidelijk geworden dat ik deze keer het traject zal moeten volgen zoals het hoort. Eén maand 3 tot 4 uur per dag op bed rusten. Tussendoor een beetje wandelen en weinig zitten. Dan twee maanden revalidatie in het ziekenhuis. De kinesiste die ik gewoon was in mijn buurt vertrouw ik niet om deze taak op zich te nemen. Ze doet haar werk best goed, maar in het ziekenhuis is het een heel ander verhaal. Ik ontmoette reeds twee kinesisten en ik zal opgevolgd worden door een ergotherapeut die verslag uitbrengt aan een fysiotherapeut. Reken de neurochirurg daar nog eens bij, en je merkt meteen dat de dame die eerst mijn rug wat masseerde een ander niveau van nazorg aanbiedt.
Vergeet ik nu nog te zeggen dat de operatie een succes was? De uitstralingspijn in mijn linkerbeen is zo goed als helemaal verdwenen. Daar was het allemaal om te doen en de rest is bijzaak. Wat rest zijn kleine ongemakken van voorbijgaande aard. Het klonk misschien allemaal eerst wat minder positief, maar dat is het niet. Het komt gewoon omdat mijn eerste operatie te goed meegevallen was. Nu loopt alles normaal zoals het hoort. Ik ben net zo voorspelbaar als andere patiënten.
Behalve op één punt. Ik las in een online brochure een paragraaf over seksuele betrekkingen. Die zijn niet goed voor je rug, dat spreekt voor zich. Maar dat is geen probleem, zo zegt de folder. De eerste weken zal ik daar toch geen zin in hebben.
Really ??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten