Dat is toch normaal?

Een nieuweling aan de tafel! Dat was weer lang geleden. Nu, technisch gezien is het zijn tweede bezoek. Hij schuimt de plaatsen en de weekdagen af om te zien welke groep het beste past. Het is een goed idee, want als alles vlot verloopt zal je met de mensen die je nu ziet zitten nog vele jaren minstens één keer per week aan de koffie zitten. Je kan dus maar best een groep zoeken waar je je een beetje thuis voelt.

Omdat het dus technisch gezien zijn tweede bezoek is, wordt er niet afgeweken van ons stappenplan. Elke week gaat de teller plus één, en bij twaalf drukt iemand op reset. Enkel indien een nieuwe bezoeker zich voorstelt, gaan we even terug naar stap één. Vandaag dus niet.

Maar de praktijk is al lang anders. Wat er in de zevende stap staat, weet ik nog steeds niet. Ik moet dat boekje toch eens lezen. Maar niemand zegt er vandaag echt veel over. Het buikgevoel zegt toch dat dit een nieuweling is en dan doe je moeite om hem te verwelkomen. Dat moet met een verhaal dat herkenbaar is, en niet met iets dat uit het boekje komt. Wat zijn wij flexibel zeg, da's niet te doen.

Als iedereen zijn zeg heeft gedaan, is de vergadering as such beëindigd. In de monologen hoort het niet thuis, maar nu kunnen we wel discussiëren. Blijkt al snel dat er een lange weg dient afgelegd te worden. Na zijn eerste bezoek in een andere groep en op een andere locatie, was het goede voornemen al daar. De eerste pint niet drinken. Hmmm... zit het zo ineen? Dat zou ie wel kunnen. En niet zoals ons standaard mopje waar je twee pinten bestelt en de eerste laat staan.

Maar het was dus meteen mislukt. En dat was normaal. Het zijn niet mijn woorden hoor, wel de zijne. Waarom was het normaal? Ah, hij kwam thuis en zijn vriendin had hem een flesje Jupiler aangeboden. Hij had dat aangenomen en opgedronken, want dat is toch normaal? Er ontbreekt een cruciaal stukje info: de vriendin is niet op de hoogte. Daarom was het toch normaal hè...

Ik ben niet de enige die bedenkelijk kijkt. En wellicht niet de enige die gedacht heeft: hier is werk aan de winkel. Er komt een kleine beurtrol van tafelgenoten met de uitleg of truukjes die er bestaan om te zeggen dat je vandaag geen alcohol drinkt. We hebben een heel wapenarsenaal aan uitvluchten om niet te drinken. Het is de tegenhanger van het arsenaal van vroeger met redenen om het wel te doen. Maar de nieuwe wapens zijn sterker, alleen moet ie ze leren kennen.

Eerst heb je de revolvers:
Ik neem antibiotica.
Ik moet nog rijden.
Ik heb nog een kater van gisteren.
Ik heb meer zin in iets fris.
Ik heb last van mijn darmen.
Ik heb diabetes. - ok, die is erg selectief ;-)

Er zijn ook semi-automatische wapens:
Ik drink geen alcohol.
Ik heb in mijn leven al meer alcohol gedronken dan jullie allemaal samen.
Ik ben gestopt voor een tijdje.
Ik kan daar niet meer tegen.

Ik gebruik alleen de bazooka's. Ik krijg nooit wederwoord. Men zal bij mij nooit aandringen:
Ik ben alcoholist.
Ik heb een drankverslaving.
Ik ben bij de AA.

Natuurlijk zal ie dat niet durven, die laatste categorie. Maar weet op zijn minst dat er andere manieren zijn om een pint te weigeren. Kom nu toch aan deze tafel niet met die verontwaardigde blik vertellen: dat is toch normaal? Als iemand je een pint aanbiedt, mag je nee zeggen. Je mag uitvluchten verzinnen, je mag je in allerlei bochten wringen. Je mag ook gewoon zeggen hoe het echt is.

Of dat normaal is? Een pint aannemen en daarmee de eerste dag van je nieuwe leven verknallen?

Dat is niet normaal, nee.