Ik moet het heel vaak zeggen en in deze periode van het jaar nog veel meer. Het aperitief is fruitsap of cava. Dat is nu eenmaal zo. Het ene mag ik niet drinken, het andere wil ik niet. Maar cola zero of desnoods plat water kan ook als aperitief. Uiteraard heb ik liefst het eerste.
Aan de tafel waar we samen zitten staan wijnglazen klaar. Ik draai ze om, zo kan niemand er iets ingieten. Ik ben het gewoon en niemand stoort zich eraan. Ik twijfel of anderen het aanvoelen zoals ik. Ik ben eigenlijk zeker dat het niet zo is. Het hoort er toch gewoon bij? Klinken op het nieuwe jaar met een cola is toch saai? Niemand zegt het, maar ik weet dat het idee ronddwaalt.
Het is onmogelijk om dat uit te leggen. Je kan niemand anders doen geloven dat het leuker is op mijn manier. Ik weet dat niemand het gelooft. Ik weet dat de redenering in andere hoofden omgekeerd is. Toch is ze in mijn hoofd juist. Ze is juist voor mijn specifiek geval. Het is echt waar dat ik nu blijer ben dan toen er iets anders in het glas zat. Het is echt waar dat het er helemaal niet bijhoort voor mij. Maar ik bespaar me de moeite om het ooit uit te leggen. Ik zou het zelf ook in geen honderd jaar geloofd hebben.
In familiekring is het scenario vreemd. Er hoort cava bij als aperitief. Daar kan je niks aan veranderen en het hoeft ook niet. Toch krijg ik de vraag of ik geen glas cava wil. Ik zeg neen, maar niet meer dan dat. De lange uitleg die erbij hoort is bekend bij iedereen. Er zijn geen geheimen aan tafel. Toch herhaalt de vraag zich nog. Zelfs meer dan één keer. De reden waarom het gebeurt werd me vaak uitgelegd. Ik moet me er bij neerleggen. Toch doet het elke keer pijn. Ik moet me er bij neerleggen, want het zal niet veranderen.
Maar ik kan dat niet. Dat zal ook niet veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten