Dat was geen rare vraag die dat meisje stelde. Maar ik moest heel erg lang nadenken. Hoe kennen jullie elkaar? Hoe lang al? Ik moet zeggen, ik viel eventjes uit de lucht. Want dat is heel lang geleden. En blijkbaar hebben we zelfs een andere versie van waar ik je leerde kennen. Als ik me niet vergis liep jij in de weg bij een vriend van mij. Dat komt niet van mij, maar van die vriend. Jij was drie jaar jonger, en toen we tieners waren scheelde dat dus veel. Wij waren bezig met computers en games en jij ging daar in mee voor zover dat kon. Want je was in onze ogen veel jonger. En jij liep in de weg, zei hij toen al lachend. Maar ik weet wel dat ie dat niet meende. Want we konden altijd een flinke beet lachen als je er bij was.
Maar met de jaren verdwijnt dat leeftijdsverschil. En dat kwam van pas, want toen ik een paar jaar geleden hulp nodig had, stond je klaar. Het is niet makkelijk om naar de miserie te luisteren van iemand anders, maar dat lukte je blijkbaar toch wel goed. En dat ik dat zelf ook eens kan doen, is niet meer dan logisch.
Ik ben blij dat je mee in de cursus zit. Stel je voor, anders zat ik daar alleen met 18 vrouwen. En een beet lachen lukt in de cursus ook. Alle 18 moesten ze lachen toen jij zei dat je liever krabt als het jeukt. En niet gaat mediteren om de jeuk te aanvaarden zoals hij is.
Alleen gaan we volgende keer geen junkfood eten hé. Dat was niet goed voor de patiënt.
We worden oud hé. Ikke toch. Jij pas binnen drie jaar :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten