Welk model het nu precies was weet ik niet meer. Het merk was zeker Renault en ik dacht altijd aan een Renault 25. Zo zit het in mijn geheugen, maar het klopt niet. Ik herinner me ook de periode, en dan kan het helemaal dat model niet zijn. Ik was 15 of 16 jaar en het model moet dus een generatie ouder zijn dan wat ik dacht.
Ik weet wel dat ie in onze tuin stond. Ik weet ook nog dat die heel groot was. Zowel de tuin als de Renault. We hadden een lange dreef die aansloot op onze tuin. Ik denk dat je vanaf de poort tot aan het einde van die dreef makkelijk 250 à 300m kon afleggen. Toen ik veel jonger was, werd die afstand overbrugd met de fiets of met de go-cart. Maar op die leeftijd deden we dat dus met een auto.
We hadden hem gekregen van een nonkel. Hij had een nieuwe wagen gekocht en de oude stond nu bij ons. We mochten er alles mee uitspoken wat we wilden. Natuurlijk werd dat niet met zoveel woorden gezegd, maar we deden het wel. Elke woensdag namiddag gingen we eerst even naar het tankstation om een jerrycan te vullen met benzine. Die stond dan garant voor een namiddag absolute fun. Samen met mijn broer en neef hebben we in de dreef leren rijden met die auto. Dat was de eerste bedoeling, maar voor ons was het natuurlijk vooral speelgoed.
Dat je ook in de vijfde versnelling kan starten met een auto, dat heb ik daar geleerd. Dat het wellicht heel slecht is voor die auto ook. Maar hij was bijna klaar voor de sloop, dus we mochten proberen. Eén keertje is er echt iets fout gelopen op het einde aan de dreef. We hadden er sinds we veel jonger waren een kamp gebouwd. Op die leeftijd was er niks van over gebleven, enkel de hoogteverschillen verraadden nog dat we als kind hier een fulltime bezigheid moeten gehad hebben om dat allemaal uit te graven.
Maar dat is hem fataal geworden. Ik bestuurde de wagen niet op dat moment, maar er is een cruciaal onderdeel geraakt in één van die putten. Ik herinner me een luide klap en een ongerust gevoel. Niet dat ik bezorgd was over de veiligheid van de bestuurder, want op die leeftijd speelt dat nog niet erg mee. Maar wel dat ons avontuur nu misschien voorbij was.
Kort daarna was het ook zo. Het is niet duidelijk gebleken dat dat de oorzaak was, maar ik kon wel raden dat het mee de ondergang van ons speeltje heeft bespoedigd. Maar het was nu zo. De speeltijd was voorbij. Hij wou niet meer starten.
De auto is daarna vakkundig ontmanteld. Het was een full-option en voor die tijd wou dat zeggen dat je veel elektrische motoren kon recuperen. Aan de motoren van de twee automatische ruiten heb ik een hefboommechanisme bevestigd. Eéntje werd gemonteerd aan de deur van mijn kamer. De andere aan het raam. De ruitenwisser van de koplamp bediende de hefboom om het raam in het slot te vergrendelen. De gordijnen werden via een kabelsysteem verbonden aan de motor van de grote ruitenwisser. Tenslotte bestuurde de automatische deurvergrendeling van de auto een grote verroeste grendel die mijn deur op slot deed.
Al die dingen werden bestuurd met een schakelkast naast mijn bed. Een jaar later werd dat verder geautomatiseerd met spraakbesturing op de ZX Spectrum. Software die ik toen schreef kon onderscheid maken tussen tien spraakcommando's. Het werkte goed, maar de herkenning was niet 100% waterdicht. Soms ging de deur open als ik vroeg om de gordijnen te sluiten. Maar het is het principe dat telt. Dat principe was: amusement.
Tiens, combineren van hobby's heeft er precies altijd een beetje in gezeten bij mij :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten