zaterdag 26 oktober 2013

Eén jaar

Moest het nu juist één jaar vroeger zijn, dan was het vandaag vrijdag. Bye bye Aalst schreef ik hier en daarmee was de laatste werkdag bij de Vlaamse Milieumaatschappij een feit. Dat het mijn laatste werkdag tout court zou worden, kon ik toen niet voorspellen.

Toch waren er toen al problemen met de gezondheid. Het is vreemd dat je zoiets vergeet, maar net vorige week nog werd ik er op attent gemaakt dat hoewel in mijn herinnering alles pico bello was in die periode, de waarheid toch een beetje anders was. Het tijdelijke contract was toen reeds twee maal verlengd, wat me natuurlijk blij maakte. Ik deed dat namelijk erg graag, dat programmeren in het verre Aalst. Alleen, die afstand hè.

Maar een extra verlenging kwam er niet, en ik was toen blij. Blij omdat het niet meer zou lukken vanwege de rugklachten, tóén al. Een tijd later zou ik naar de dokter gaan om mijn usual stuff te vragen om de pijn weer actief te onderdrukken. Diclofenac is de ontstekingsremmer die ik in de periode tussen de twee operaties wel vaker nam. Niet altijd was het gevoel van wonderbaarlijke genezing aanwezig dat was blijven hangen meteen na de eerste operatie. Ik was recht gesprongen uit mijn ziekenhuisbed en kreeg meteen naar mijn voeten van de chirurg die dat toevallig had opgemerkt toen ie net op dat moment mijn kamer binnenkwam.

Maar soms was dat dus toch nodig, zo'n medicijnenkuur en in november 2012 startte er dus weer één. Die zou niks meer helpen en vanaf januari zou ik zelfs werkonbekwaam verklaard worden. Daarna zou weer niks meer helpen en in mei zou er een operatie volgen. De revalidatie zou minder snel gaan en zelfs op een moment helemaal stoppen. Dat moment ligt ook al weer enkele maanden in het verleden en echt beterschap is er niet. Er is geen hernia meer, maar de pijn en de mankepoot zijn weer helemaal daar.

Hoe het verder gaat, weet niemand. Misschien weet de chirurg dat volgende week als ie de uitslagen van de laatste botscan beoordeelt. Ik reken niet op duidelijke antwoorden, want die bleven in 't verleden na een botscan ook altijd uit, maar je weet nooit.

Hoe het carrièregewijs verder gaat weet ik dus evenmin. Wat wel vast staat is dat de toekomst anders wordt.

Als het lukt toch, maar daar ga ik altijd vanuit :)

6 opmerkingen: