Zoals altijd is er geen protocol om te volgen. Voor alles moet je altijd aan de centrale inschrijving zijn. Dit keer was het wellicht niet zo, ik kon dat afleiden uit het papier dat me was toegestopt. Aanmelden bij nucleaire geneeskunde staat er op. Het is een standaardblad waar de chirurg alle mogelijke onderzoeken kan aankruisen die hij wil uitgevoerd zien. Alleen staat deze er niet op, dus ik moet me oriënteren op de aanwijzingen in zijn handschrift.
Er is geen nucleaire geneeskunde op de eerste verdieping. Ik heb alle afdelingen gezien en iemand aangesproken die het ook niet kende. Dan toch maar naar de centrale inschrijving. Kortaf zijn ze als je aan de verkeerde inschrijving staat. Ah meneer, dat is hier niet. Het is op de afdeling nucleaire geneeskunde in de kelder. Als je het weet zie je dat de één uit het handschrift na een minteken stond.
De afdeling is creepy. Eerst een gang waar de afvalverwerking gebeurt en de poetsdienst haar thuisbasis heeft. Een grote deur met zo'n groot radioactief teken dient om de patiënten nog zenuwachtiger te maken. Het toestel dat bijna opstijgt is ook niet goed voor de suiker. 40 minuten stilliggen is niet simpel maar het lukt beter dan de vorige scan. De MRI moest opnieuw omdat ik mijn been had bewogen. Ik doe dat soms omdat dat been pijn doet. Daarom ben ik ook hier, weet je zuster?
Het tweede onderzoek ken ik niet. Iets met zenuwen en elektroden. De dokter is een jonge dame die van wanten weet. De sfeer is meteen goed als ze zegt dat ik er slecht uit zie. Ze vraagt of ik bang ben van haar. Ik antwoord negatief maar vraag me ineens af of dat dan zou moeten. Ja ik zie er bleekjes uit, maar 't zal een tekort aan zon zijn.
De test verloopt goed en de conclusie is dat de zenuwen in het linkerbeen niet zo goed werken. Toch slechter dan die aan de overkant. Maar dat wil alleen zeggen dat ze kan zien dat er wat dingen in de weg zitten. Het wil niet zeggen dat er een nieuwe hernia is. Dan zou de test wellicht nog slechter zijn. Of ik pijn heb vroeg ze niet. Ik riep heel hard AAAAHH toen ze mijn linkerbeen omhoog duwde. Het is beter dan de vraag stellen, zegt ze. Nu is ze tenminste zeker. Ik moet zeggen, ze heeft gelijk. Het is op z'n minst duidelijk.
Hernia's opereren is geen goed idee. Studies bewezen dat statistisch gezien mensen die een operatie hadden 2 jaar later even ver staan dan mensen die geen operatie hadden. Het is een staalharde aanval op de broodwinning van de chirurg. Ik vraag me hardop af hoe ik in deze statistiek had gepast. Ik zou dus twee jaar niet kunnen werken hebben. Ik zou dan dus evenveel pijn hebben maar ook failliet zijn. Nu antwoordt haar buikgevoel als zelfstandige arts en ze zegt dat ze het zo nog niet had bekeken.
Het ziet er dus niet naar uit dat er een operatie komt. Haar voorkeur gaat uit naar epidurale infiltraties met eventueel de pijnstillers die ik al neem. Zelfs als het de diabetes verstoort zou dit in overleg moeten kunnen. Dat lijkt me best een goede oplossing. Ik ben benieuwd hoe de chirurg en de endocrinoloog daarover denkt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten