donderdag 31 juli 2014

Eén op zeven

Ik schrijf het beter op, dat is een feit. Waar zit ik nu met die balpennen van Child Focus die ik per kilo kocht? En nu heb ik er vaak geen enkele bij. Stom.

Verbazingwekkend! Mijn eerste woord in gedachten en uit mijn mond. We zitten hier weer met zoveel volk aan tafel. Die nieuwelingen, ik tel er vier, zitten er nog altijd. Een paar weken geleden dacht ik nog dat het één groep was die samen hoorde. Het was gewoon toeval. Vier nieuwe mensen die op één avond beslisten dat ze best niet meer zouden drinken. Ze kwamen uit verschillende huizen en zaten plots mee aan tafel.

Wat er zo raar aan was, ik krijg 25 minuten spreektijd en dat is veel. Er staat nooit een limiet op, enkel bij de laatste spreker. We stoppen om 22u, en om 21u35 krijg ik het woord. Als laatste. Dat is verbazingwekkend en ik gooi het in de groep. Hoe meer mensen aan tafel, hoe minder ze zeggen. Blijkbaar toch, want vroeger draaiden we vaak overuren met weinig volk. Nu heeft iedereen zijn zeg al gedaan en omdat ik graag afsluit - het zijn niet mijn woorden en ik weet niet of het klopt - heb ik dus 25 minuten over van de 90 (min taart dan nog). Het is niet evenredig verdeeld.

Stap 5 zegt me niks. Na 20 seconden ben ik uitgepraat. Gelukkig is er de vrijheid om te praten over alles wat er op je maag ligt. Het heet koffieklets, het is op café gaan hoorde ik van de week nog. Ik zei dat ik het zo nodig had en het werd pas duidelijk toen ik maanden verplicht moest thuisblijven. "Natuurlijk", zei ie, "met alle respect: de AA is gewoon op café gaan voor u!" Hij kon er niet meer naast zitten, en toch voor een stuk zo de nagel op de kop slaan.

Ik ben bezorgd om die gasten, meer dan ik zelf dacht. Chatberichten en sms'jes van hun dames met alleen maar slecht nieuws. Ik antwoord en probeer moed in te spreken als het past. Het lukt niet maar ik hoor soms toch dat het helpt. We zullen zien als ze weer thuis zijn, maar het ziet er niet goed uit. Ook de thuisblijver is een zorgenkind. Het kan wel over de telefoon omdat de gesprekken dan nationaal zijn. De inhoud is gelijk. Wanhoop, aan het einde van haar latijn. Woorden helpen niet altijd, het gewoon gezegd hebben aan iemand die het snapt, blijkbaar wel. Het is wat het is, maar het komt dus ook op mijn boterham. Het is beleg waar ik niet om vraag en ik kan het niet altijd kwijt. Maar zie, wat we 'de kracht van de tafel' noemen, doet het toch maar weer.

Nog vijftien minuten over. Tel ik dat nu echt? Ik moet geen 25 minuten vullen, er moet me gewoon één ding van het hart. Het gaat over dromen die onnozel en belachelijk zijn. Ik bedoel geen dromen in de nacht die je wakker maken, maar dagdromen. Ze zei iets over uren aan een stuk achter de PC zitten en plots beslissen dat ze alles achterlaat en in Spanje gaat wonen. Of op een appartementje aan zee. Het gaat ver, want er kwamen makelaars aan te pas en ze ging al een kijkje nemen. Er was maar één probleem: ze moest haar imaginaire hond in opvang plaatsen, want die moet toch eten hebben en verzorgd worden. De hond is imaginair omdat ie het resultaat is van een vorige droom. Het is stom, want de dromen komen niet uit. Maar als de ene droom de andere opvolgt, bestaat de eerste nog.

Ze denkt wel dat ze gek moet zijn om zo te denken. Het is niet zo, want ze vertelde net mijn hele leven. Ik zie mensen knikken als ik het zeg, maar het hing altijd al aan mekaar met dromen die onzin lijken. Waarom bestel ik meer dan honderd (nu al een pak meer dan tweehonderd) keer iets op een Chinese website? Ik koop dromen. Ze liggen er nog in aparte bakjes die zelfs een etiket krijgen. Ik zit er soms op te kijken en denk na over waarom ik dat ene bakje heb gevuld met dat ene componentje in 50-voud een jaar geleden. Ik weet het wel, het kost allemaal niks, maar het ligt hier maar. Ik gebruikte het nooit.

Maar ik snap de clou nu wel, men heeft het me geleerd. Probeer zeven dingen en faal zes keer. Schaam je er niet voor en laat het los. Maar die ene zevende keer is zalig! Daar gaat het om, dat was de clou. Het is niet het resultaat dat telt, maar de inhoud van de originele droom. En toen ik zat was, was de verhouding nul op zeven. Nu één op zeven. Mijn slimme psychologe zei dat het de sleutel was tot mijn geluk. Ik moest mensen verbazen, dat was mijn ding. De reden waarom iemand opstaat en doet wat ie doet. Zij heeft dat dus ontdekt: ik moet dit doen, maar de verhouding aanpassen. Voer één droom echt uit van de zeven die in je hoofd komen en laat de rest liggen. Dat is wat ze zei, en het is wat ik nu enkele jaren doe.

Het leuke is dat je een lange lijst krijgt aan échte dingen. Dingen die je vast kan nemen, zijn geen dromen meer. Je hebt ze verwezenlijkt.

"[Jangeox] did a little experiment in taking a unipolar motor, cutting the trace to the coil taps, and measuring the before and after torque. The results are impressive: as a unipolar motor, the motor has about 380 gcm of torque. In bipolar mode, the same motor has 800 gcm of torque. You can check that video out below."

Het staat op een website die ik niet ken. Ze hebben me niks gevraagd maar ineens kwam er 8000 man kijken wat ie bedoelde. Het is een dom filmpje van een jaar oud dat niemand echt interesseerde. Het was tweehonderd keer bekeken en dan na één dag 8200. De reacties zijn navenant want mensen kopen die kleine motortjes in grote massa's en zien dan dat ze niet sterk zijn. Door met een cuttermes één koperbaan te knippen, wordt ie plots twee en een half keer sterker, en dat was de geniale ingeving een jaar geleden. Ze dient nu tot iets, want plots zijn ze bruikbaar voor veel mensen. Het was maar één voorbeeld.

Foto's nemen van een gebouw was er één. Fantaseren over geocachewaypoints ook. Maar de film bestaat nu en er volgt een nieuwe echte opdracht uit. En de waypoints liggen er nu echt en mensen komen op bezoek en zijn enthousiast. Ik maak ze ook in grotere aantallen voor andere mensen. De dromen kan je vastpakken en opsturen. Ze liggen dan ergens in de duinen binnenkort. Een logic analyzer van 9$, een lens en een camera, een tijdschakelaar die waypoints regelt, nieuwe servo's die zo klein zijn dat ze in een glucosepotje passen en nieuw RAM geheugen dat ik echt ga gebruiken. Misschien komt er niks van. Maar één op zeven is geen slechte verhouding, je moet gewoon aanvaarden dat je zes keer alleen wat hebt gelummeld. De zevende keer is echt, en als je al die zevende keren optelt kom ik aan vier nuchtere jaren vol geluk. Wist ik vroeger maar dat het zo simpel was. De dame schrijft vanalles op als ik dit zeg en even moet ik zelfs uitrekenen hoeveel procent dat is, die één op zeven. Ik weet niet, vijftien of zo? Zo nauw zal 't wel niet steken, zeker?

Weet je dat ik er bijna ben? Ik moest er mee lachen want ik ben verlegen. Hoe kan ik nu 25 minuten volpraten tegen een groep mensen die ik nog niet helemaal ken over wat er op de lever ligt. Dat kan ik nooit hoor, want ik ben verlegen.

Maar 20 minuten is blijkbaar gelukt.

De kracht van de tafel doet het weer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten