Dynesys - 20 dagen later

Kleine stapjes, dat was vooropgesteld. Niet alles ineens willen en zachtjes aan elke dag een beetje meer proberen. Soms zou het ineens lijken alsof de operatie niks heeft uitgehaald, en op andere dagen zou ik precies alles aankunnen en helemaal geen pijn meer voelen.

Ik moet zeggen dat heel het verhaal klopt. De voorbije dagen en weken dacht ik vaak dat het ineens goed was, maar net zo vaak heb ik gevloekt omdat er ineens weer behoorlijk veel pijn was. Maar er is wel degelijk een rode draad. Gemiddeld gezien gaat alles beter en vlotter. Ik begin nu ook langzaam maar zeker weer mijn normale leven op te pikken. Voor zover dat al mogelijk is wel te verstaan.

Dit was een aangenaam uitstapje en het was dringend nodig. Voor het eerst in maanden ben ik weer op een middag buiten geweest voor een lunch. Sensunik is gelukkig op wandelafstand en het weer was natuurlijk geweldig. De middagzon heeft zelfs een beetje zonnebrand veroorzaakt op het terras, maar een beetje kleur kan ik wel gebruiken, zelfs al is dat eerst een beetje rood.


Dan nog de eerste AA meeting sinds maanden, en ik ben weer vertrokken in een ritme dat mijn sociaal leven hopelijk wat opkrikt. De pijnstillers zijn nog steeds daar en nog steeds in de dosis van 2x 20mg Targinact per dag. Deze week zijn mijn 20mg pillen op en zal ik noodgedwongen naar de halve dosis gaan. Maar nu moet dat wel lukken, mits de nodige rust die een erg belangrijk deel van mijn dag blijft uitmaken.

Volgende week mag ik weer met de auto rijden en meteen staan er enkele afspraken op mijn bord. Dingen die wel kunnen hoor, niks te lang of te zwaar.

Ik ben tevreden. Het gaat goed.