Ghostbusters

Het was 1984. In de bioscoop was de film Ghostbusters een mega hit. Ik was toen 14 en niet zo geïnteresseerd in bioscoopfilms. Toch was het nu een beetje anders, want er volgde een computerspelletje met hetzelfde thema op alle platformen. Je kunt dat moeilijk vergelijken met nu. Nu wil alle platformen zeggen dat het uitkomt op de PC, Playstation, Xbox, Wii... Toen was dat de Commodore 64 en de ZX Spectrum. Misschien was er nog sprake van een Atari maar ik weet niet meer of die nog meespeelde in 1984.

Het spel was niet geweldig. Dat was toen nooit zo trouwens. Alle moeite werd gedaan om herkenbare karakters uit de film op het computerscherm te tonen. Maar met 256 beeldpunten in de breedte die je slechts in 2 verschillende kleuren kon toveren kan je echt geen mannetje met een herkenbaar gezicht tekenen. Het resultaat was dan ook schabouwelijk.

Maar er was iets heel bijzonder aan dit spel. Alle ZX Spectrum eigenaars waren in extase toen dit uitkwam. In het spel klonk namelijk voor de allereerste keer een echte stem door de mini luidspreker van het computertje. Tot die tijd was dat nog nooit gebeurd, het luidsprekertje kon enkel pieptonen genereren. Maar nu was het anders, dit was de vooruitgang. Dat klonk toen zo.

Ik kon moeilijk meegaan in de euforie die toen in de computerclub die ik wekelijks bezocht in de lucht hing. We kregen les in machinetaal, maar voor en na ging het natuurlijk op z'n nerds over de laatste nieuwe ontwikkelingen. De reden waarom ik moeilijk kon meegaan was dat ik ondertussen zelf bezig was met het opnemen en afspelen van spraak. Ik ging zelfs al een stap verder door ook enkele gesproken woorden van elkaar te kunnen onderscheiden. Ik had dat ook gezegd tegen enkele clubleden, maar ze reageerden een beetje vreemd. Misschien geloofden ze niet wat ik zei, maar ik ben er nooit verder op ingegaan. Ik was ook veel te verlegen om in de hele groep een grote mond op te zetten en te tonen wat ik had gemaakt.

Na de les was dat anders. Ik sprak immers elke keer af om iets te drinken met de lesgever. Die moet toen rond de 30 jaar oud geweest zijn. Zijn mond viel open van verbazing toen ik het hem vertelde. Ik heb hem ook getoond wat ik had gemaakt en probeerde het eenvoudige programmaatje - want dat was het het echt - uit te leggen. Hoewel het maar één enkel schermpje lang was, kon de lesgever er echt geen begin en eind aanknopen. Hij begreep niks van wat ik had gemaakt.

25 jaar later zit ik bij een psycholoog. Ik heb duidelijk problemen met mijn zelfvertrouwen en dat is één van de redenen waarom ik nu verslaafd ben aan alcohol. Zonder daar echt een lijn in te zoeken vraagt ie me uit over mijn jeugd. Ik vertel hem allerlei verhalen van wat er gebeurd was toen ik jong was. Dit was één van die verhalen en de hulpverlener is net als de leraar toen stomverbaasd. Hij vraagt me of ik wel besef wat dat betekende. Ik deed dat blijkbaar niet, voor mij was het enkel een herinnering. Hij wijst me erop hoe bijzonder dit was. Hij zegt dat trouwens van elk verhaal dat ik vertel. Hij vraagt me waarom ik zijn verbazing niet kan delen maar dat weet ik niet.

Hij wijst me erop dat het niet gezond is om bescheiden te zijn. Ik vind dat een beetje vreemd omdat ik net geleerd heb van het wel te zijn. Toch is dat volgens hem problematisch. Het is belangrijk om je kwaliteiten te kennen. Je hebt die kennis nodig om jezelf te "verkopen". Als dat niet in je aard ligt, moet je je aard veranderen.

Ik weet nu in elk geval dat dit heel bijzonder was. Het is een mooie herinnering en moest ze nu gebeuren zou ik er anders mee omgaan. Ik zou wel in de groep tonen wat ik waard was.

Dat heet zelfvertrouwen en ik heb het pas geleerd toen ik 40 was.