Net iets te laat op de afspraak bleek dat we met z'n vijven waren. Twee muppets volgden aan de leiband ;-)
In het begin toch, na een paar waypoints konden ze de wijde wereld even verkennen. En zoals je ziet gebeurde dat met grote snelheid.
We hebben natuurlijk ook onze chronische ziekte bij. En ik een grote mond omdat ik een glucosesensor heb. En die is net nu heel handig als je een inspanning gaat doen. Helaas was het ding helemaal ontregeld na de lange autorit richting Aalst. De veiligheidsgordel heeft heel de rit tegen de sensor geduwd en ik wist al een hele tijd dat de waardes van 170 en meer onmogelijk waren. Zo onstabiel ben ik nu eenmaal niet. Ik kon hem dus niet meer vertrouwen, en nu moest ik net diegene zijn die er aan moest geloven na een tijdje stappen. Hoewel de sensor nog veel te hoog stond kreeg ik een hypo. Nagemeten en ja hoor, ergens voor in de 50. Een kleine rustpauze met suiker en koeken loste het probleem op en we konden weer verder.
Het was niet de bedoeling om een aartsmoeilijke opdracht uit te puzzelen. De kans zou bestaan dat we de twee schatten dan niet zouden vinden, en ik weet uit ervaring dat zoiets ontmoedigend kan werken op een eerste kennismaking. Maar de waypoints (de tussenstapjes op weg naar de schat) waren allemaal van dit type. Een plaatje op een boom, een paal of op de leuning van een brug.
En na de schattenjacht een hapje en een drankje, zoals dat hoort. Dat maakte voor mij de zondag compleet. En zeker voor herhaling vatbaar. Ik voel al komen dat we met het diabetesforum dit een keer moeten plannen. Het is de ideale ontspanning met toch dat beetje inspanning. En door de tussenstopjes en het zoeken naar de tips heb je niet het gevoel dat je erg veel wandelt.
En dan kunnen we allemaal in één keer een "beweegmoment van de dag" invullen :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten