Spijt

Ik moest eventjes nadenken toen ik deze titel op een andere blog las. Ik wou er op reageren omdat ik het heel erg herkende. Tot vier keer toe heb een reactie geschreven en daarna weer gewist. Blogs zijn geen discussiefora. Ik moet nadenken voor ik zoiets schrijf.

Ik heb geen spijt. Ik heb nergens spijt van. Het klinkt arrogant, want het lijkt alsof ik dan van mezelf vind dat ik altijd gelijk had. Dat ik nooit fouten heb gemaakt, of dat ik zo sterk in mijn schoenen sta dat spijt me niet treft. Maar niets is minder waar. Ik heb wel veel fouten gemaakt. Verkeerde keuzes en inschattingen die me al heel zuur zijn opgebroken.

De keuzes waren fout en als ik toen had geweten wat ik nu weet, dan zou ik de keuze wellicht niet maken. Of toch een andere aanpak zoeken. Je zou dan denken dat ik daar spijt van moet hebben, en toch is het niet zo. Het probleem zit in de zin "als ik toen had geweten...". Ik kon het toen niet weten, want ik had de levenservaring niet om de juiste keuze te maken. Ik heb een keuze gemaakt, en later pas bleek dat ze fout was. Het is dus een leerproces dat nodig was om vandaag te zijn wie ik nu ben.

Dat wil zeggen dat ik in het vervolg niet dezelfde fouten zal maken. Daarom ben ik blij met de fouten die ik heb gemaakt. Niet dat ik ze omarm, want het heeft me al een hoop miserie gekost. Maar ze zorgen ervoor dat ik nu sterker ben en de dingen hopelijk juister kan inschatten in de toekomst. Dat blijft natuurlijk koffiedik kijken.

Lang heb ik wel veel spijt gehad. Spijt dat ik niet de juiste studiekeuze heb gemaakt. Zeven jaar hoger onderwijs was achteraf bekeken nutteloos want ik heb er niets geleerd, was veel gebuisd en ik heb in mijn latere jobs nooit één letter leerstof nodig gehad. Ik heb zelfs het diploma dat ik uiteindelijk toch behaald heb nooit nodig gehad. Op mijn sollicitatiegesprek kwam het niet ter sprake. Sterker nog, toen ik het bedrijf na enkele jaren verliet zei mijn toenmailige baas: Jan, je hebt dat eigenlijk altijd heel erg goed gedaan voor iemand zonder diploma. Wabief? Hij wist dus zelfs niet dat ik een A1 informatica had.

Spijt heeft me in de put geduwd. Het heeft me beperkt in wat ik nog deed, wat ik aandurfde. Ik was bang om nog iets te doen omdat het toch zou foutlopen. Het veroorzaakte veel zelfmedelijden. Ik werd kwaad op heel de wereld omdat alles zo oneerlijk was.

Ooit zag ik een aflevering van Friends. Monica's Visakaart wordt gestolen. Op haar afschriften verschijnen allerlei uitgaven voor zaken die de dief doet met haar Visakaart. Ze is jaloers op de activiteiten die de dief allemaal doet, en ze gaat er achteraan. Ze ontmoet de dievegge en ze vindt het een prachtige vrouw. Het is iemand die elke dag iets nieuws probeert en vaak mislukt. Maar af en toe lukt er één dingetje en dat blijft ze doen. De rest vergeet ze zonder spijt te hebben. De aflevering was heel grappig, dat hoort zo bij een sitcom. Maar ik heb ze altijd onthouden omdat ik jaloers was op de dief.

Mijn psychologe heeft mij dit allemaal ingefluisterd. Ze zei: probeer zeven dingen en als ééntje lukt kan je blij zijn. Je moet geen spijt hebben dat je de zes andere probeerde en faliekant mislukte. Vergeet ze en hou de zevende vol. Dan heb je er ééntje dat je plezier brengt en van de anderen weet je dat je het niet kan. We hebben een lijstje gemaakt van dingen die ik wou doen, maar niet durfde. Ik ben uiteindelijk niet in een helicopterclub gegaan, maar wel in een schuttersvereniging. Ik ben niet opnieuw DJ geworden, maar ik ben wellicht wel een beetje onderweg. Dat ik een Mindfulness CD en een yogamatje in huis zou halen, dat had ik nooit verwacht. Mijn vaste donderdag was ook een opdracht van de psychologe. Ik ben haar eeuwig dankbaar.