Hoe lang kan je het volhouden, dat principe? Als iets werkt, moet je er af blijven. Heel erg vooruitstrevend is dat niet als een computerprogrammeur zoiets zegt, maar ik hou het al mijn hele professionele leven vol. Ik gaf die raad ook altijd bij klanten toen klantenondersteuning nog in mijn takenpakket zat.
Ik doe dat dus al 12 jaar met één welbepaalde PC uit mijn "collectie". Het is de allereerste computer die ik kocht toen ik mijn bvba startte. Ik weet niet meer hoe dat kwam, maar ik herinner me het moment. De boekhouder had me na minder dan één jaar als zelfstandige aangeraden om een bvba op te richten. Zo zou ik immers een pak minder belastingen betalen. Zijn berekening spuwde een bedrag uit dat exact zei vanaf welke jaaromzet dat zinnig was. En daar zat ik toen nog vóór ik mijn eerste boekjaar afsloot behoorlijk boven.
Ik kan me zo voorstellen dat dat voor mij reden genoeg was om meteen een nieuwe laptop te kopen. En die werkt dus nog steeds tot op de dag van vandaag. Correctie! Tot gisteren. Al enkele weken haperde mijn mail en ik wist niet waarom. Na heel wat geknoei en ge-Google stel ik vast dat dat ene grote bestand dat al mijn mails bevat dus kapot is. Ik kan het niet meer kopiëren omdat blijkbaar de helft van de harde schijf niets meer doet. Ergens had een belletje moeten rinkelen toen er twee weken geleden plots verscheen dat die schijf nog 48% vol was. En dat was tot dan toe meestal 99% en erger.
Het lang verhaal moet nu korter. Ik hou dus al 12 jaar op één enkele PC al mijn mails bij. Nu moet ik uit Outlook de mails redden die ik kan redden. Dat schijnt alleen nog te gaan door ze per 100 of 200 te selecteren en kopiëren naar een nieuwe map. Dat wil zeggen dat ik meer dan 50000 mails manueel mocht kopiëren. Nu komen ze terecht op een andere PC in één map: postvak in vanaf het jaar 2001 tot vandaag.
En dat is vreselijk akelig. Bij het kopiëren van de mails kan je niet anders dan soms er eens eentje uit te pikken. En wat ik heb gelezen is niet mooi. Vanaf het begin zijn er bitsige mails heen en weer naar mij en mijn toenmalige compagnon/baas. Klanten zijn niet beleefd, maar mijn antwoorden ook niet. De taal is netjes maar de toon vaak arrogant. Ik heb altijd die neiging gehad om op die manier te antwoorden als de vraag niet zo beleefd was. Ik ben er zelfs van overtuigd dat die klanten slechte ondersteuning kregen van mij, want technische details opzoeken na een mail die me niet beviel deed ik niet. Ik kroop meteen achter de PC om die lastigaard een beleefd maar kordaat antwoord te geven.
In 2008 verandert de toon. Ik antwoord ook veel sneller. Ik krijg berichten van klanten die euforisch zijn na de presentatie van onze nieuwe software. De toon van mijn collega/baas is ook vaak anders.
Januari 2008 is mijn eerste nuchtere maand en dat zie ik nu duidelijk in de berichten. Veel contact met klanten had ik niet meer, want die taak was overgenomen door Maarten. Maar je ziet dat alles luchtiger was en er veel meer optimisme uitstraalde.
De berichten van Maarten zijn trouwens wel een constante, vanaf 2001 al. Hij is altijd rustig en vaak zit er een kwinkslag in de communicatie. Dringende vragen stelt ie door te vragen: kan je dat eens op de todo-lijst plaatsen? Het andere kanaal gebruikte enkel uitroeptekens en rode kleuren in de HTML mail.
Het is confronterend om te zien hoe ik was. Vaak wil ik die pagina uitwissen maar dat kan je niet. De mails blijven nu zitten op een nieuwe computer die misschien weer 10 jaar meegaat. Ik ben benieuwd hoe ik er dan op terugkijk.
Eén ding staat vast: wat ik vanaf nu schrijf is wél echt. Wellicht word ik nog boos en als het moet zal er nog een kordaat antwoord komen. Maar dit is niet meer gekleurd. Dit is de echte ik :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten