donderdag 29 augustus 2013

Een noodgeval

Echt fijn vind ik het niet, maar het hoort bij het engagement dat je aangaat. Plots viel de avond in duigen, al kan ik niet meer precies herhalen waarom. Voor iedereen uit de vaste groep van de donderdag was er een reden, en ze waren allemaal belangrijk. Je bent dan ook niet verplicht om naar de AA te komen hè. Gelukkig is alles een vrije keuze. Iets anders zou voor een alcoholist trouwens helemaal niet werken.

Daarom gingen er gesprekken aan vooraf over de telefoon. Er moet immers wel één iemand komen, al zit ie daar heel de avond alleen. Dat is dus ook part of the deal als je het daar meent. Je moet een beetje meedraaien in de organisatie, hoe klein de groep ook ging zijn vanavond. Feit was dus dat ook de chairman verstek liet gaan voor een belangrijke vergadering in zijn privéleven. Omdat hij de sleutels had van het lokaal, ging ik die oppikken in een voor mij heel erg bekende Antwerpse buurt.

Plots was ik chairman ad interim en als je verlegen bent, ben je automatisch nerveus. Er zullen wellicht niet meer dan één of twee mensen komen opdagen vanavond, mensen die een tijdje de donderdag bezoeken maar niet zo lang dat je ze tot de vaste ploeg rekent. Geen reden dus om nerveus te zijn, maar het zit gewoon in de aard. Wat als er plots een nieuwe zou komen opdagen? Er hoort dan uitleg bij over hoe de AA werkt en je moet zorgen dat de nieuwe zich op z'n minst op z'n gemak voelt. Allemaal dingen waar ik niet goed in ben. Dat is toch wat ik me na al die jaren nog steeds wijsmaak.

De praktijk was anders. Er kwam geen nieuweling. Er kwamen er twee! Nu ja, nieuweling mag ik niet helemaal zeggen want ze waren enkele dagen nuchter en hun eerste vergadering was al voorbij. Maar voor ons, uiteindelijk dan toch twee mensen van de vaste kern, waren ze wel nieuw. De vierde stap waar ik iedereen een klein stukje van liet lezen, was vandaag dan ook niet belangrijk. Als je enkele dagen in 't programma zit, maakt dat allemaal niet zoveel uit. Je wil gewoon nuchter zijn en dat is een fulltime job op dat moment.

Eén taak die me rest. Eén voor één hun verhaal laten doen en alles wat we horen beamen en herkennen. Soms geruststellen en zeggen dat alles goedkomt. Zorgen dat het thuisgevoel in de kamer hangt, want dat was het eerste wat mij hier liet terugkomen. Mijn "jarenlange" ervaring verbleekt met die van de andere tafelgenoot uit de vaste groep, maar dat wil niet zeggen dat ik geen goede raad in petto heb. Alles wat nu gebeurt in hun leven, heb ik ook meegemaakt. Dat is net wat de groep in die periode zo aantrekkelijk maakt. Plots ben je niet meer die rare die zich niet kan bedwingen. De kamer zit "vol" met zo'n mensen en dat schept die band.

Je kan dat moeilijk beoordelen of het goed was. Maar als je ziet en hoort hoe de reactie is, weet je best dat het goed was. Dat ze opnieuw terugkomen op de donderdag is een fijne gedachte. Misschien is één van de twee later wel één van de vaste klanten op donderdag.

Misschien wel allebei :)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten