woensdag 28 augustus 2013

Het paleis

"Je ziet wat je ziet" zei de man. Meer moeite dan dat deed ie niet. Het houten deurtje was te klein om een volwassen man door te laten. Toch als die volwassen man rechtop wou blijven lopen, dat lukte niet. Ik vroeg me af waarom het zo klein was. Later zou ik het snappen als ik het mechanisme zelf ging gebruiken.

Het was donker en de moeite om het rolluik te openen deed ie maar half. Ik snap waarom hoor, er hing een stalen kabel aan die je met een katrol in beweging moest zetten. Omdat het ding zo gigantisch breed was, vond ie het niet de moeite om het volledig te openen. Bovendien was het gevaarte van hout, dus aan het gewicht deed dat geen goed. Maar vooral, hij vond het verloren moeite. Het stond al lang te koop, die oude pralinewinkel. Niemand had interesse en een half uur later zou ie zelfs toegeven dat ik één van de eersten was die ooit verder dan de gelijkvloerse verdieping had gekeken.

We wandelden rond en hij toonde de afgeleefde winkel. De toonbank leek achtergelaten op een normale werkdag. De houten planken achter de toonbank hadden zelfs nog enkele grote glazen bokalen met van die lichtblauwe doorschijnende snoepjes, elk in zijn eigen wikkel verpakt. Misschien zijn ze nog wel goed, lachte de man van het immokantoor.

Maar ik zag dus alle verdiepingen. Voor mij was de oppervlakte van 200m² een paleis. Dat was dan ook wat ik zag: mijn paleis. Andere huizen had ik nooit betreden omdat ik op voorhand wist dat ze te smal waren. Ik heb dat nodig, dat ruimtegevoel. En met 9 meter gevelbreedte was dit een paleis. De garage telde ik er nog bij, hoewel ze in het huis ernaast lag. Dan had ik zelfs 14 meter !

Ze waren nog goed, die snoepjes. Mijn vader had ze geproefd toen ie zich in de verbouwingen stortte. Ik was voltijds aan het programmeren en hielp waar ik kon, maar pa was net op pensioen. Hij kon zich uitleven in die dingen en dat heb ik geweten. Een perfecte badkamer toverde hij tevoorschijn, met absoluut geen budget dat die naam waard was. Maar de tegels waren nieuw en de leidingen waterdicht. Het ijzeren bad was oud, maar zalig groot en zelfs heel waardevol. De TV kwam later, want ik vond dat elke kamer een toestel nodig had. Na het werk kwam ik vaak het bad niet uit en zag na het nieuws zelfs de volledige avondprogrammatie. Al wat je moest doen was af en toe de kraan opendraaien om de temperatuur weer op te krikken.

De woonkamer was fantastisch. Drie brede ramen aan de straatkant, de hele negen meter groot. Er kwam een surroundsysteem en een open haard in het tweede salon. Ja hoor, ik had twee salons. Eén om languit in de zetel te liggen en één om gewoon te hebben. Als overschot. Drie kleine slaapkamers werden één grote en een logeerkamer. Daarboven kwam een dakterras dat al helemaal af was in mijn hoofd. Alles was al berekend en uitgetekend. De keuken werd berging en de eetkamer werd keuken. Veel te groot allemaal voor één persoon, maar het was mijn paleis. De winkel was overschot. Gewoon, om te hebbben. Het tweede stuk van de winkel werd later kantoor toen ik besliste om ook het werk alleen te gaan doen, zonder baas.

Maar dat deurtje was heel vreemd. Ik heb het vervangen hoor, heel de 14 meter gevelbreedte werd een groot elektrisch rolluik. Maar toen was het dus nog hout. Het is fysiek niet mogelijk om een deur te maken in een houten rolluik. De horizontale lamellen die het rolluik uitmaken zou je immers moeten doorzagen, en wat je overhoudt zou een kleine aaneenrijging van lamellen zijn die niet rechtop kunnen staan. Daarom zaten er ook twee verticale houten balkjes naast. Vóór je het rolluik opendeed met de zware katrol moest je eerst de deur openen en die dan samen met de verticale balkjes wegnemen. Daarom waren ze ook zo klein mogelijk, want het was een aanslag op de stabiliteit van het hele rolluik.

Later zou ik het verhuren aan Maarten. Ik was plots geen vrijgezel meer, en hier wonen was geen optie. Maar loslaten kon ik niet.

Vandaag reed ik er voorbij omdat ik in de buurt sleutels moest ophalen. Alles is anders nu en de nieuwe bewoners zijn er wellicht gelukkig.

Dat kan ook niet anders.

Het is een paleis.




pothoekstraat 61 , 63 (1998 , 2013)

1 opmerking: