dinsdag 27 augustus 2013

The next level

De timing was zeker niet perfect, maar ik heb dan ook niks te maken met het schema van mijn revalidatie. Vorige week kreeg ik aan het begin van een "laten-we-de-beentjes-strekken-op-een-matje"-les plots te horen dat dat nu tot het verleden behoorde. Niets was aangekondigd, dus ik mocht meteen de drie volgende afspraken schrappen die ik inmiddels wegens de volle agenda - die van het ziekenhuis, niet die van mij - al had ingepland.

Nu wordt het dus serieus. Dat is wat de kinesiste bedoelde denk ik, toen ze me aankeek en bevestiging zocht toen ze ervan uit ging dat ik daar al lang naar uitkeek. Dat is niet echt zo, maar soit die timing dus. Ze was een beetje slecht omdat de eerste les van mijn tweede deel van de revalidatie nu net de dag na onze Ardennentrip ligt.

Nu bleek dat al bij al erg mee te vallen. Er zijn nu vier toestellen die mijn rug in alle richtingen gaan uitrekken. Het klinkt een beetje als marteltuigen als ik het zo omschrijf, maar dat zijn ze niet hoor. Vier bewegingen van de rug moeten de buitenste spieren van de rug en de buik nu steviger maken. Als het goed is zal ik daar weer twee maanden zoet mee zijn.

Waarom het meeviel, dat heb ik gemerkt aan de persoon die na mij één van de toestellen in gang duwde. Hij moet erg geschrokken zijn toen ie het toestel meteen op het einde van zijn bereik drukte met zijn stevige rugspieren. Het ging zo hevig, je zou er nog een rugletsel aan overhouden ;-) Ik zei dat het toestel nog ingesteld was op "sissi" en daar moest ie erg mee lachen. "Wacht maar", zei ie, "je zal dat hier nog wel gaan voelen".

De eerste vier lessen stellen op zich weer niet veel voor. Er wordt nauwelijks gewicht aangebracht, enkel het aantal keer dat je één beweging doet wordt elke week een beetje verhoogd. Na les 2 voel ik nu al dat het na de les toch andere koek is. Hoewel je niet het gevoel hebt van enige inspanning te doen (nu ja, er komt wel zweet aan te pas maar dat zegt meer over mijn conditie) is er daarna toch weer pijn in de rug. Het is die leuke pijn zoals ze daar dan zeggen. Zo heet spierpijn blijkbaar, door dat woordje te gebruiken maak ik snel het onderscheid met echte pijn die komt door zenuwen die niet zitten waar ze horen te zitten. Het enige verschil is dat ik er niet bang van ben, maar pijnstillers zijn net zo goed nodig. Ik vraag me weer hardop af of ik in feite dit al zou kunnen combineren met gaan werken en heb daar grote twijfels over. Gelukkig moet ik me daar nog even geen zorgen over maken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten