Te koop: dromen

Normaal valt het niet zo op, maar nu is het even anders. Normaal ben ik alleen thuis als de postbode aanbelt, maar de voorbije twee weken was de vakantieperiode daar. En nu kreeg ik plots commentaar dat de postbode blijkbaar elke dag aanbelt.

Of het nu echt zo is, dat weet ik niet. Ik weet dat ie vaak aanbelt voor de levering van de Chinese gadgets, maar na een tijdje sta je daar niet echt meer bij stil. Dan moest ik toch even slikken toen ik het eens echt wou nakijken. Ik kan dat zien in het overzicht van mijn bestellingen bij AliExpress. Een totaal aantal zag ik niet meteen, maar onderaan de eerste pagina zag ik wel paginga 1/12. Pagina één van twaalf! Dus er zijn al twaalf pagina's met bestelde en geleverde items. Als je weet dat er tien items per pagina staan, kan je meteen de rekening maken.

Uiteraard werd dat ook meteen gedaan. Nu moet ik in my defense zeggen dat het over een periode van tien maanden gaat, en dat de bestelling meestal minder dan tien dollar waard is. Het is ook niet zo dat er ééntje in China goed verdient aan mij, want het is enkel een doorgeefluik, die AliExpress. De leveranciers zijn allemaal kleine en minder kleine bedrijfjes waar je uiteraard niks van weet. Toch is er tot nog toe van al die bestellingen niet echt iets misgelopen. Niemand heeft me tot nu toe bedrogen, toch niet dat ik besef.

Waarom ik dat doe, dat is al lang geen geheim meer. Dat komt omdat de rem kapot is, en ik dus nooit logisch kan redeneren als het over dat soort zaken gaat. Vandaar dus een schoenenverslaving en nu een AliExpressverslaving.

Ik mocht toch even de vergelijking maken met "normale" mensen. Op het tafeltje op het terras lagen de boeken en de CD's die mijn ventje net in de Fnac had gekocht. Of dat nu nodig is, weer een kookboek van Jamie Oliver? De meeste recepten uit de boeken die hier liggen zijn nog nooit geprobeerd. Sterker nog, vele kookboeken hebben mooie foto's van gerechten en leuke receptjes om eens in te bladeren. Toch zijn vele kookboeken nooit nuttig geweest omdat er nog geen enkel recept uit geprobeerd werd. Met de andere boeken was dat ook trouwens. Niet alle boeken in de kast zijn gelezen en vele CD's werden na enkele vluchtige drukken op de skip-knop geklasseerd.

Het is dus niet anders. Ik doe net hetzelfde als wat andere mensen doen. Alleen is het extremer.

Weet je trouwens wat je kan doen met dit knopje dat ook op die vorige foto stond? Het is een eindeloopschakelaar. Zo noemde men dat vroeger toen ik nog probeerde ingenieur te worden. Ik zou een motor kunnen gebruiken om de lattenbodem van mijn bed automatisch op te tillen. Zo kan ik beter naar de televisie kijken. Die eindeloopschakelaar zou het einde van de beweging aangeven aan de processor die hem bestuurt.

Of ik zou de schakelaar kunnen gebruiken in een nestkastje dat automatisch opent. Of voor een display die moet aanschakelen als je een deur opent.

Dat is het dus, hè. Ik koop geen schakelaars, ik koop dromen. Of ik ze nu echt ga gebruiken? Wie weet. Dat maakt niet zoveel uit. En aan 5.78 dollar voor tien stuks kan je toch niet sukkelen hè ;)