Evergreen

Kan je je voorstellen dat ik in een danscafé binnenstap en bij het horen van een nummer van Elvis Presley of Cliff Richard helemaal uit mijn dak ga? Natuurlijk niet, want ik ga nooit uit mijn dak voor een nummer dat door de boxen klinkt :p

Maar je snapt het punt wellicht. Ik kan me niet inbeelden dat ik de muziek die mijn ouders graag beluisterden zo geweldig zou vinden dat de dansvloer me meteen toeschreeuwt. Toch is dat net wat ik nu al een aantal keer zag in datzelfde café waar we geregeld een stapje in de wereld zetten.

Laat ons zeggen dat we bij de oude garde horen in dat etablissement. Of hoe mijn drinkebroeder, die twee jaar jonger is, zegt dat ik dan bij de oude garde hoor. Nee, hij zegt het een beetje straffer. Eerder iets van: allee, ge zijt weeral den oudste in de keet. Nu kon ik deze keer gelukkig de aandacht afwimpelen op de dame die vandaag had besloten om het feestje van haar pensionering hier te vieren. Het moet gezegd, haar collega's waren pakken jonger, dus gemiddeld steeg de leeftijd niet zo erg.

Nu moet dat gemiddelde op een normale avond in een normaal weekend zo rond de 20 jaar liggen denk ik. Dat wil ook zeggen dat vele jongedames en -heren een stuk jonger zijn. En daar is dus dat vreemde fenomeen. Ze worden gek van de platen die de DJ nu draait uit zijn hele oude doos. Ik zei al verschillende keren dat ik makkelijk in dit café zou kunnen draaien met mijn originele vinyl singles die ik uit die tijd heb liggen. Maar het is echt zo, bijna niets anders dan de periode eind jaren '80 en begin jaren '90 haalt ie uit zijn CD speler.

En dan komt telkens die vreemde blik. Stel je voor dat ik die fascinatie vroeger had voor de jaren '60. Ik kan het me echt niet inbeelden. Maar het is dus wel zo. Ik ken nu ook jonge mensen die nog 20 moeten worden en die een sterke fascinatie hebben voor die jaren. Toen onlangs de films E.T. en Footloose opnieuw op de buis kwamen omdat het zomer is en er dan niks kwalitatief wordt aangeschaft om die enkele kijkers te entertainen, werd er zowaar enthousiast op gereageerd. Dat zijn toch klassiekers, hoorde ik. Voor mij zijn het enkel oude films die er gedemodeerd uit zien maar daarom niet minder fijn om net daar eens op te letten als ik ze terugzie.

Maar om bij de muziek te blijven: Brian Adams en Meatloaf waren al evergreens toen ik jong was. Ik draaide ze al zot omdat het zo hoorde en al lang niet meer omdat ze in de hitparade stonden. Dat het nu nog zo is, is misschien raar maar het blijft een evergreen. Alleen de andere kronkel snap ik niet. De muziek die toen hot was in de charts hoort nu in een oude doos. Behalve dan blijkbaar in dat café. En behalve blijkbaar bij de jeugd die daar komt. Een goed moment om me nog eens jong te voelen ;-)