Er is een duidelijk patroon aanwezig. Het gaat over van generatie op generatie en het doorbreken is niet makkelijk. Alleen kan en wil ik het patroon niet volgen en dat geeft stof tot discussie.
Het gaat over de weg die je bewandelt en de manier waarop je gelukkig wilt worden. Laat ons voor de eenvoud even als vertrekpunt nemen dat we dat toch allemaal willen. Het patroon is heel duidelijk en het is opgedrongen. Je wordt verliefd, je trouwt, krijgt kinderen en leeft nog lang en gelukkig. Het zit zelfs ingebakken in de laatste standaardzin die iedereen zo logisch vindt.
Als je dat niet doet, wordt dat best wel aanvaard. Uiteraard ben ik daar blij mee, want verliefd worden deed ik al verkeerd. Ik had natuurlijk een meisje moeten kiezen. Trouwen zou nog kunnen, maar dat willen we niet. Kinderen, tja.. dat is biologisch nog niet mogelijk. Maar hier bestaat ook helemaal geen kinderwens, dus daar is geen probleem.
Of toch wel blijkbaar? Het probleem zit niet hier, maar bij de toeschouwer. Ik krijg niet het verwijt dat ik geen kinderen heb, maar wel dat ik dat niet snap. Ik kan toch nooit weten hoe dat aanvoelt, dus ik mag me niet moeien in het debat. En dat is best vreemd, want mijn mening werd gevraagd. Het ging er namelijk over hoe je dat moet doen, dat gelukkig worden. En ja, ik behoor zelf nu tot die categorie waar het lukte.
Maar de toeschouwer behoort niet tot die categorie. Het geluk zoeken blijkt niet te lukken en mijn suggesties die bedoeld waren om te helpen, werden afgeblokt met het eeuwige cliché: dat begrijp jij niet want jij hebt geen kinderen. Om die reden werd de suggestie genegeerd. En dat verbaast me want de suggestie zou echt veel invloed hebben op het geluk. Maar ze werd dus niet uitgevoerd. En niet omdat de kinderen last zouden ondervinden, daar waren we het over eens. Gewoon het idee alleen kon niet voor iemand met kinderen. Mijn logische redenering dat in dit geval kinderen dus geen geluk maar ongeluk brengen, kon natuurlijk niet gewaardeerd worden.
Ik sprak jaren geleden met mijn therapeut over de weg naar geluk. Omdat dit idee zo doorbakken is, vroeg ie mij op de man af: mis jij dat dan, kinderen? Nee natuurlijk niet, maar misschien zou ik dan gelukkig worden. Je weet wel, de kinderwens hè. Hij gaf een belachelijk voorbeeld van iemand die in therapie was gegaan omdat ie geen Porsche kon kopen. De man wou geen kinderen, hij wou een Porsche. Om het duidelijk te stellen lachte de therapeut nog en zei: hij had dus een Porsche-wens en geen kinderwens. Er waren kosten aan om het idee dat een Porsche hem gelukkig zou maken uit zijn hoofd te praten. Maar naar het schijnt is het wel gelukt.
Wat ie bedoelde met het voorbeeld: als ik geen kinderwens heb, moet ik me er toch zeker geen laten aanpraten? Het was het begin van een lange weg om uit te zoeken welke wens ik dan wel had. Maar kinderen hebben daar niks mee te maken. En toch is dat gelukt, dat gelukkig worden. Misschien moet de toeschouwer dan toch even luisteren als ik vertel hoe het me lukte? Als ik zelfs zonder kinderen gelukkig werd, hoe makkelijk zou het dan met kinderen wel kunnen gaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten