Het moet dus eventjes op een laag pitje. De revalidatie ging goed en toen ik hoorde dat mijn conditie zelfs "gemiddeld" was, was ik al heel erg blij. Men bedoelde immers gemiddeld over de ganse bevolking en niet over rugpatiënten die aan een revalidatie beginnen. Dat wou dus eigenlijk zeggen: beter dan gemiddeld.
Maar het gaat natuurlijk niet over conditie. Het opbouwen van het natuurlijk corset heet het. Daarom moet ik de diep verscholen spieren trainen die je niet ziet. Ze beschermen de rug en zorgen ervoor dat je die goede houding die je moet aannemen ook echt kan aannemen zonder dat het een inspanning is. Het moet een automatisme zijn, dat is het doel.
Alleen, om daar te geraken moet ik eerst behoorlijk domme oefeningen doen op een matje. Die doe ik twee keer per week en na 1,5 uur ben ik dan toch behoorlijk afgepeigerd. Het ziet er niet vermoeiend uit en met krachttraining heeft het niks te maken. Maar de voorlaatste reeks heeft me behoorlijk pijn gedaan. Het jammere is dat je dat pas één dag later voelt.
Dat moest lukken dat ook die dag net een sessie gepland was. En die ging helemaal niet goed. Het leek wel alsof ik plots een paar weken terug ging in de tijd. Het gevoel dat alles vlotter ging was helemaal weg, maar de kinesist beloofde me dat dat snel zou beteren. Een dag of twee mag je wel wat pijn hebben, dat geeft niks.
Alleen zijn we nu een week later en het is niet beter. Erger nog, de pijnstillers zijn weer daar en misschien bezoek ik opnieuw de huisarts. De lessen van deze week heb ik inmiddels afgebeld, want ze zouden het enkel erger maken.
Laat ons het houden op een kleine time-out en een beetje meer platte rust. Daarna zal het wel weer lukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten