Vork

Tram 7 rijdt naar de Meir. DL120 is de code die ik sms'te naar 4884. Het geeft recht op twee uur reizen en dat ging ik nodig hebben. Enkel de rit heen en terug natuurlijk. De tussentijd ging ik nuttig besteden. De Meir is een ideale plaats om dat te doen, tijd nuttig besteden. Zoals dat vaak gebeurt kom ik tijd te kort. Ik moet me haasten om het smsticket nog te gebruiken binnen de voorgeprogrammeerde tijd. Ik vraag me opnieuw af wanneer de tijd nu echt verstrijkt als je een ticket van twee uur koopt. Als de tijd verstrijkt terwijl je op de tram zit, ben je dan zwartrijder? Of telt het tijdstip van de opstap op de tram? Ik weet het nog steeds niet. Bij de papieren versie was het de opstaptijd. Dat was handig, want die kon je gewoon nazien op het ticketje. De tijd werd afgedrukt bij het ontwaarden van het ticket. Je kon dus zien wanneer je was opgestapt op de terugweg en meteen zou een controleur kunnen zien of je nog binnen de termijn zat. Met de elektronische versie kan dat niet. Je stapt gewoon weer op de tram en er is geen registratie van de tijd. Een humeurige controleur zou je kunnen berispen en beweren dat je tijd was verstreken toen je opstapte. Weet hij veel aan welke halte dat was. Alleen het feit dat ik hier weeral over nadenk bewijst dat ik veel te veel shop. Anders had ik dat probleem nooit. Dan zou ik op een half uurtje Meir wel terug huiswaarts keren. Maar nu is het anders want ik shop nu graag. Kleding verandert met de jaren, en smaak blijkbaar ook. In mijn geval verjongt die.

Toch houdt de vraag me plots niet meer bezig. Ik zit op de tram naast een jongedame die aan dezelfde halte opstapte. Haar plastic en papieren tassen van verschillende kledingzaken verraden dat we op zijn minst één interesse delen. Ze is jonger dan ik maar ik kan niet inschatten hoeveel jaren. Ik ben daar slecht in bij het andere geslacht. Het vraagt enige aandacht en ervaring in het bekijken van de kenmerken die de leeftijd verraden. Die aandacht had ik nooit en daarom ontgaat het me. Ik neem dus een brede vork, zoals dat heet. Tussen de 20 en de 35 jaar oud zal ze zijn. OK, ik ben er dus heel slecht in. Moest het een jonge kerel zijn, ik zat er geen twee jaar naast ;-)

Ze schrikt op van iets. Ik weet niet wat, maar ik merk het aan de beweging die ze maakt met haar arm. Tram 7 heeft geen brede stoeltjes, want het is een oud model. Nog zo'n model waar de 4 smalle deurtjes veel te snel openen en weer sluiten zonder dat ze een piepsignaal geven. Nieuwe modellen doen dat wel en dat is veiliger. Maar in dit model zitten passagiers noodgedwongen tegen elkaar aan. Ik merk dus eerst aan haar dat er iets mis is op de tram. Dan zie ik het en meteen ruik ik het. Een jongeman komt met veel lawaai in de tram gelopen tot voorbij de stoel waar wij zitten. Enkele malen vraagt hij, nee roept hij of iemand zijn jas heeft gezien. De lichaamstaal, de onbeleefde woorden, de kwade blik en de arrogantie verraden dat ie te veel gefeest heeft. De geur verraadt het helemaal.

Hij is net zo snel weer buiten. De deuren sluiten snel en dit keer zijn we daar wel blij mee. Nu is dat net veiliger. Elke passagier is verontwaardigd over de brutaliteit van de jongeman. De jongedame die me aanraakt zeker. Ze zegt dat ook met zoveel woorden. Sociaal onaangepast gedrag heet dat dan. Niemand aanvaardt het en het kan niet door de beugel. Toch kan niemand er iets tegen doen want er werd geen wet overtreden.

De jongeman was 23. Ik heb zijn paspoort niet gezien, maar ik kan er dus hoogstens twee jaar naast zitten. De beoordeling van de kenmerken werkt nog. Hij zou mijn aandacht getrokken hebben in positieve zin. Alleen is het plaatje verpest door het gedrag en de uitstraling.

Het is jammer dat het zo'n invloed heeft. En jammer dat hij het wellicht niet beseft. Misschien heeft hij vele troeven. Karaktertrekken en kwaliteiten die hij nu niet toont. Of waarvan hij niet weet dat ie ze heeft. Misschien is het wel een sympathieke jongeman met veel potentieel. Alleen dat ene probleempje verpest het. Misschien is het enkel vandaag en is ie anders niet zo. Dat kan je niet zien op zijn gezicht. Dat geeft enkel de toestand van vandaag aan, en die is duidelijk niet best.

Wat jammer dat ik het zo herken. Niet de agressie en hopelijk niet de onbeleefde woorden. Maar al de rest was ik ooit ook. Ik zie deze tekens vaak in de stad. Ik herken ze en ze doen me denken aan hoe het niet moet. Maar ook hoe ik het dan blijkbaar toch deed. Ik ben blij met de dag van vandaag. Blij met mijn zakken met nieuwe kleding. Blij dat ik me de vraag stel over het smsticket. Blij dat ik me nu als normale passagier gedraag en me niet meer vreemd voel in gezelschap.

De jongedame is bekomen van de schrik. Ze kijkt me even aan en ik knik. Ze zegt niks meer, maar ik begrijp haar emotie. Ik zeg wel iets. Ik zeg dat ik blij ben dat ik niet meer drink. Ze schrikt eventjes van die zin. Ik denk dat ze mij eventjes probeert in te beelden als iemand die zo zou doen. Ik zie dat ze dat niet kan. Ze weet niet goed hoe ze moet reageren maar zegt dan plots met een opluchting in de stem: "amai ja, dat zal wel!". Ze woont twee straten verder. Ze is 22 jaar en heeft pas een nieuwe vriend. Ze houdt van kleren en wou haar vriend wat imponeren met nieuwe spullen. Er kwam dus wel een gesprek op gang. Zoals normale mensen dat doen. Ik ben blij dat ik daar nu bij hoor.

Nu alleen nog wat oefenen op die vork :-)