Te

Vandaag reed ik door Hoboken. Er is een nieuwe doe-het-zelf zaak op de A12, en die wou ik eens opzoeken. We zijn dan wel verhuisd, de verbouwingen zijn achter de rug, maar er blijven altijd kleine details aan de todo lijst plakken.

Mijn winkelmandje was niet vol maar de belangrijkste items waren wel in stock. Ik kom aan de kassa en zie dat er Glühwein staat uitgestald. Mooi gepresenteerd, mooie etiketten en versierd met de nodige kerstballen en slingers. Plots valt het me op dat het hier helemaal niet thuis hoort. Waarom vind ik dit abnormaal? Als ik wijn zoek ga ik naar de supermarkt. Ik zoek al een tijdje geen wijn meer, maar moest ik het zoeken, dan zou ik niet naar de Hubo rijden.

Zoals gewoonlijk is de A12 weer een ramp. Het verkeer stropt altijd, zelfs op een zaterdag. Ik moet nog avondeten zoeken en besluit om naar Hoboken te rijden via een sluipweg. Dat was mijn habitat een paar jaar geleden, dus ik ken de buurt zoals de binnenkant van mijn broekzak. De Carrefour onderweg naar Hemiksem is het dichtste bij. Ik rijd de parking op en herinner me dat de glasbak daar goed verborgen staat. Je kan er makkelijk een koffer vol leeggoed weggooien zonder dat iemand je ziet. Vroeger kwam dat van pas. Ik herinner me ineens dat ik in Hoboken alle glasbakken weet staan. Ik had een beurtrol om leeggoed weg te gooien. Als je elke week op dezelfde plaats komt zouden mensen je kunnen herkennen. Ja, zoiets hield me bezig.

De feestbieren zijn er! Ik zie de reclame aan de kassa hangen. Nu is er Dobbel Palm en Hoegaarden Speciale te krijgen. Ik weet nog dat het heel lekker was. Het was iets om naar uit te kijken. Het hele jaar moest ik normaal bier drinken en dan was er ineens een betere versie met de feesten. Ik heb me altijd afgevraagd waarom ze dat niet het hele jaar door verkopen. Toch doet het me niks. Ik ken de smaak nog, maar ik verlang er niet naar. Er is een knoop ontward in mijn hersenen. Ik koop Cola Zero en ik ben er heel blij mee.

Maar terug naar die Glühwein. Ik weet wel dat ik daar geen commentaar op hoor te geven. Maar dit is mijn blog en ik schrijf wat ik wil. Nèh :-)
Moest ik er iets van zeggen tegen mijn familie of vrienden, dan zou ik de wind van voor krijgen. Daar is toch niks mis mee? Een fles Glühwein in de Hubo kan toch geen kwaad? Neen, dat klopt. Als je een fles zou kopen in de Hubo, en de inhoud thuis zou opwarmen, dan kon je een lekker glaasje drinken. Daar is niks mis mee. Alleen kan ik dat niet. Ze staan ook uitgestald per karton van 6. En ik zou me wellicht de moeite van het opwarmen besparen.

Ik heb ook andere vrienden. Die ken ik minder lang. Als ik het hen vertel, zullen ze even verontwaardigd zijn als ik. Ik ben ook van plan om er donderdag over te spreken. Ik ken veel mensen die meteen een karton kopen. En die misschien zelfs het opwarmen zouden achterwege laten. Ik vraag me af wie normaal is. De oude ik of de nieuwe? Ik weet het niet. Echt, ik kan het niet zeggen. Ik weet wel dat ik veel blijer ben met de nieuwe. Misschien is mijn beeld nu misvormd over wat aanvaardbaar is, dat zou kunnen. Maar liever dat dan de oude ik. Die had misschien een kartonnetje gekocht en niks opgewarmd.

Dat is die karaktertrek. Hij zit er nog steeds in, maar op dat gebied is het nu goed. Eén van mijn nieuwe vrienden heeft me geleerd dat alles waar te voor staat niet goed voor me is. Te dik, te dun, te rijk, te arm, te groot, te veel, te kort. Slechts één te is goed. Tevreden.

Catchy hé? :-)