Kalfszwezeriken

Op lage temperatuur gegaard buikspek, krokant gebakken kalfszwezerik en groentenloempia. Dat was het hoofdgerecht vandaag. En nee, het spreekt voor zich dat ik dat niet zelf ineen gebokst heb.

Maar als ik het woordje kalfszwezerik op restaurant zie staan in het suggestiemenu, is het nog nooit gebeurd dat ik het niet kies. Het is mijn absolute favoriete number one food. Helaas vind je het bijna nergens meer terug. De meeste zaken doen niet meer de moeite om het in huis te halen. De bereiding is ook redelijk omslachtig.

Vroeger bezochten we af en toe een restaurant op de Antwerpse Vlaamse Kaai waar het gerecht op het gewone keuzemenu stond. Maar met de jaren is de uitbater enkele keren van gedaante verwisseld en de menukaart is aangepast. Geen zwezeriken meer...

Toen ik nog geen 20 jaar was maakte mijn moeder dat geregeld klaar. Niet op een weekavond in plaats van stoemp met worst, maar als er gasten werden uitgenodigd deed ze die extra moeite. Ik was een hele makkelijke eter, ik lustte echt letterlijk alles. Maar ik herinner me dat ik één ding absoluut weerzinwekkend vond: kalfszwezeriken. Raar toch dat je na een aantal jaren zo van idee kan veranderen.

In de tijd van die etentjes waren wij vaak proefkonijn. Tijdens de week durfde mama wel eens als test zwezeriken klaarmaken om te zien of haar ideetjes aansloegen. Ze had net zoals ik een aangeboren allergie voor recepten, dus probeerde ze zelf hoe je dat het beste zou klaarmaken. En dan moesten wij proeven.

Mijn vader was daar heel blij mee, want ook hij was er dol op. Er was een klein probleempje, hij had last van jicht. Op een keer was de jichtaanval zo ernstig dat hij enkele dagen werkonbekwaam was. De dokter kwam langs, en hij probeerde te achterhalen wat de oorzaak van de jichtopstoot was. Met een grote zwans zei hij: je zou jicht kunnen krijgen van orgaanvlees, bijvoorbeeld kalfszwezeriken. Maar dan zou je het al drie keer per week moeten eten. Mama zei: dat moet nu lukken dat we dat net deze week drie keer hebben gegeten. En het was ook zo. Net die week had ze drie keer een poging had gedaan voor het recept. Twee keer om te proeven, en toen het goed bevonden werd één keer voor de gasten. De dokter moet wellicht het zijne gedacht hebben van die opmerking.

Met de jaren heb ik het zelf leren appreciëren. En ook zelf leren maken. En het gekke is, net zoals de mama. Het is te zeggen, ik heb het dus vertikt om haar te vragen hoe je het klaarmaakt. Ik heb geen recept opgezocht, enkel vaak besteld op restaurant. En dan geprobeerd om het zelf te maken zoals ik dat het liefste heb. En nu lukt het me aardig. Het is wel een heel gedoe want je moet het bestellen. Mijn slager gaat dan naar de slachterij en neemt mijn portie mee. Het bereiden is even verstand op nul zetten want het ziet er niet smakelijk uit. Maar eens het op je bord komt, ziet het er heerlijk uit en het smaakt hemels. Voor de fans hé, want vele mensen vinden het toch nog vies.

Maar vandaag ben ik blij dat ik het nog eens gevonden heb. Two thumbs up voor Restaurant Bicyclette !