Aaah, wat een mooie film. My all time favourite. Ik heb hem efkes opgezocht om dit blogblaadje bijeen te kribbelen, en blijkt dat ie eigenlijk best al oud is. Van 1996 al.
Ik hou niet van romantische films. Dat heb ik toch altijd van mezelf gedacht, maar ik had natuurlijk nooit door hoe dat er uit zag, een romantische film. Het veronderstelt op zijn minst dat je je kan inleven in de personages die meespelen. En dat lukt natuurlijk nooit. Stel dat een hetero man heel zijn leven enkel romantische films zou zien waar enkel mannen elkaar kussen, hij zou dat genre ook niet echt appreciëren. Zo was het bij mij ook altijd al. Een film op tv over boy meets girl werd steevast weggezapt als de kusscène daar was. Of vaak veel vroeger al. Wellicht daarom dat ik al vroeg een eigen TV op mijn kamer had als tiener. Dan kon ik dat soort onzin wegzappen.
Het heeft dan toch heel lang geduurd, vooraleer ik de eerste echte gay romantische film zag. Ik weet niet wanneer, maar zeker na 1996 dus. En dan was ik al 26 jaar. En het was meteen een schot in de roos. Alles was herkenbaar, de verliefdheid die ik als tiener voelde, de twijfels, de moeilijkheden om het te aanvaarden. Het zal wel weggaan, het is maar een fase. Dat had de leraar godsdienst ons uitgelegd.
Alleen was de film mooier. Want daar was het wederzijds. Twee jongens vinden elkaar op een manier die ze niet verwachtten. En dat is heel mooi, het is ontroerend maar het gebeurt natuurlijk in de film. Bij mij was het zo nooit. Ik had vaak kriebels maar het was natuurlijk nooit wederzijds. Op één keer na, maar toen had ik het zelf niet helemaal door.
Het spreekt voor zich dat ik die film al eindeloos heb herbekeken. Ik had hem vroeger op VHS, maar hoe speel je zoiets nog af? Gelukkig staat ie nu volledig op YouTube. Toch laat het meestal een wrang gevoel na. Ik vind het een hele mooie film, maar hij drukt me steeds met de neus op de feiten. Ik heb dat hele stuk gemist. Als je jong bent hoor je verliefd te worden. Het hoort vaak mis te lopen, maar soms ook niet. Je zou mooie herinneringen moeten hebben over die momentjes dat er een vonk terug was. En die had ik niet. Ik heb veel langer moeten wachten en dat vind ik jammer. Maar gedane zaken nemen geen keer...
Oh, nog één ding... Sindsdien ben ik ook fan van The Mamas & The Papas. De nummers uit de film toch, ik ga niet overdrijven hé.
Dit laatste danske sluit de film af. Hoe schoon hé. En voor de hetero mannen: hoe irritant hé, nu weet je ook hoe het voor ons is om een gewone romantische film te zien ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten