woensdag 9 november 2011

Aandacht

Hij was klasgenoot. Maar iets meer dan dat. Hoeveel kan ik niet zeggen, want ik heb het nooit gesnapt. Hij was heel speciaal, maar niet omdat ik dat van hem vond. Wel omdat het voor één keer andersom was.

Het derde middelbaar had een speciale godsdienstleraar. Hij sprak over rare dingen. Dingen die niks met God te maken hadden. Wel over dingen die jongens van 14 of 15 meemaakten. Eén keer ging het over homoseksualtiteit. Het woord werd nooit uitgesproken, want het was een katholieke school. Maar de leraar, geen priester dit keer, wel een geëngageerde katholieke leek, sprak daar niet over in exacte termen. Het was geen wiskundeles waar je axioma's en definities in duidelijke exacte termen moest omschrijven. Hij kon overal netjes rondfietsen zonder één keer een woord uit te spreken dat niet door de beugel kon.

En hij was er heel erg goed in. Met de nodige omwegen kwam hij tot de conclusie dat wij, jonge gasten van 14 en 15 op zoek waren naar onze identiteit. Dat er dan hier en daar een hormoontje zich wel eens kon vergissen, dat hoorde er gewoon bij. Het kwam er dus op neer dat we sommige gevoelens, je moet nu niet tussen de regels lezen, hij bedoelde jongens die jongens wel eens lief konden vinden, dat die gevoelens bij onze leeftijd hoorden. En als we die nu hadden, wou dat niet zeggen dat we later per se een verderfelijke toekomst tegemoet gingen. Dat zei hij natuurlijk ook niet, want ja, het was geen wiskundeles. Ik las maar tussen de regels...

Moest ik nu dan opgelucht zijn? Zou het rare gevoel dat ik al enkele jaren had gewoon weer weg gaan? Ik geloofde er niks van. Maar hij heeft me goed liggen gehad, want hij deed me toch een beetje twijfelen. Ik weet inmiddels dat hij de bal vreselijk heeft misgeslagen in mijn geval. Het was geen bevlieging. Maar mijn klasgenoot die naast me zat is er misschien wel ingetrapt. Of misschien had de leraar gelijk en kon het bij sommigen overwaaien?

Het was dus een rare, die klasgenoot. En wel omdat hij mijn vriend wilde zijn. Dat is op zich niet raar, maar ik was het niet gewoon. Ik was normaal de stille die niet opviel en een paar vaste vrienden had. Maar deze klasgenoot wou naast me zitten. Vanaf de eerste week van het schooljaar was dat al zo. Hij wou alles over mij weten. Hij was linkshandig en als hij iets opschreef ging hij expres extra ver naar links zitten omdat hij dan tegen mijn arm kon duwen. Ik trok dus elke keer strepen op mijn blad als ik dan iets wou opschrijven. Ik vond het vervelend en zei dat dan ook. Maar hij hield het vol en scheen het heel leuk te vinden. Na een tijdje deed ie het zelfs als hij niet aan het schrijven was.

Op de speelplaats kwam hij naast me staan. Maar veel dichter dan ik gewoon was. Er was een lange dreef in de school. Die dreef scheidde de voetbalvelden van elkaar. Tijdens de middagpauze zaten we steeds op de bank in de dreef. Hij ging tegen me aanzitten, en ik schoof een beetje op. Dan deed hij dat ook. Ik vond het heel vervelend. Hij vroeg me ooit of ik een vriendinnetje had. Ik ontkende en hij was verbaasd. Dat ik er nog nooit één had, kon hij helemaal niet geloven. Ik moest toch keuze genoeg hebben?

Het is heel abrupt gestopt toen ik iemand leerde kennen die samen met mij naar school reed op dezelfde bus. Hij zat niet in mijn klas maar we kwamen erg goed overeen. Er was natuurlijk niks aan de hand, maar hij heeft dat nooit kunnen verdragen. Plots was het teveel en hij vroeg aan de leraar een andere plaats in de klas. Hij wou niet meer naast mij zitten. Hij zei tegen de leraar dat we ruzie hadden, maar dat was niet zo.

Ik heb het nooit gesnapt. Een paar jaar later kwam ik hem tegen met zijn vriendin. Later heb ik gehoord dat hij getrouwd was en kindjes had. Ik weet nu nog altijd niet of het nu een bevlieging was zoals de leraar dat had voorspeld, of het misschien iets is wat hij tot op de dag van vandaag onderdrukt.

In elk geval, het is de enige keer dat ik me kan herinneren dat ik ooit dat soort aandacht kreeg op school. Maar nu ik erover denk... Potverdekke, ik had touche in het derde middelbaar! En 't was zelfs nog gene misse! Had ik toen geweten... Maar ja, spijt heb ik niet, remember ? ;-)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten