donderdag 10 november 2011

Wat als

Wat als insuline in je maag kon verteerd worden. Je zou een brood kunnen bakken waar insuline in zit. Elke boterham die een diabeet zou opeten zou tegelijk zijn bloedsuiker kunnen regelen. Niet iedereen heeft evenveel insuline nodig, dus je zou een paar versies kunnen bakken.
Maar dat is niet zo.

Wat als mijn pancreas niet had besloten om het op te geven de maand voor ik 40 werd. Ik zou nu geen toestelletje aan mijn buik hebben hangen dat de insuline in zijn plaats geeft. Ik zou me niet in mijn vinger moeten prikken om te zien hoe hoog mijn bloedsuiker staat. Ik had geen sensor nodig omdat ik zo hysterisch doe over bloedsuikerschommelingen.
Maar dat is niet zo.

Maar wat als ik 50 jaar geleden was geboren. Mijn levensverwachting zou misschien maar 10 jaar zijn na de diagnose. De behandeling stond nog nergens en mensen stierven aan de complicaties van diabetes.

En wat als ik 100 jaar geleden was geboren. Ik zou misschien wel een diagnose gekregen hebben, maar er was geen behandeling. Insuline was nog niet uitgevonden.

Dit is de hoeveelheid insuline die je per dag nodig hebt. Als je het zo ziet liggen ziet het er redelijk belachelijk uit. Je stelt je de vraag waar we ons zo druk over maken. Een paar stomme druppeltjes. Ikzelf heb wellicht minder insuline nodig. Mijn pomp geeft me 16 à 17 eenheden per dag. Dat is maar 0,16 à 0,17 ml. Dat is nog minder dan dit lepeltje. Ik kan het niet vatten dat door zo'n pietluttige druppeltjes zo'n invloed hebben op mijn leven.

Maar dan denk ik aan ons gebedje. Dat gebedje waar ik het woordje "God" en de komma erna heb geschrapt.

Geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
Moed om te veranderen wat ik kan veranderen.
Wijsheid om tussen deze twee onderscheid te maken.


Ons gebedje moet ik toepassen op alle dingen die ik tegenkom. Vaak is dat heel moeilijk maar bij diabetes is dat gelukt. Het is niet eerlijk en ik heb niets fout gedaan. Maar in dit geval aanvaard ik wat ik niet kan veranderen. Ik wou dat het met andere dingen ook lukte. Wellicht komt dat nog wel. We hebben nog tijd.

6 opmerkingen:

  1. Wauw, tof om te lezen! ik heb heel de avond jou blog zitten lezen, tot de allereerste pagina! :) vanaf nu ga ik (proberen ;) ) elke dag te volgen! :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Amai, Samantha, jij hebt moed. Tot de eerste pagina? Ik ben blij dat je het leuk vindt !!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. the what if-kwestie.. Het is goed eens te vergelijken met hoe we nu diabetes kunnen aanpakken en hoe het vroeger was. En jij bent dan nog ultra-modern met de sensoren :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ons moeder zei altijd: als ons kat een koe was, dan kon je ze melken onder de stoof. ;)

    Het is goed dat je het kunt aanvaarden ... en ik denk dat dat vandaag de dag ook wel gemakkelijker is dan pakweg 50 of 100 jaar geleden, gewoon omdat je zoveel meer mogelijkheden hebt. Maar je moet het toch maar doen.

    Wéér een pluim op je hoed! ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. zelfs het verschil tegenover 15 jaar geleden is immens...

    en idd, je kan makkelijker leven als je je beperkingen aanvaard...en sommige mensen aanvaarden die beperkingen rapper dan andere.

    Dus proficiat Jan, heb er zelf wat langer over gedaan, maar ik zat nog in mijn volwassenpuberteit toen ik type 1 kreeg, en de prehistorie op diabetesvlak...;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. prachtig spreekwoord Upje, het hoort een beetje thuis bij:
    als mijn tante ballekes had was't mijn nonkel :)
    of als mijn tante wielekes had was't een krimkarre :)

    BeantwoordenVerwijderen