maandag 8 april 2013

Jammer

Het ligt niet meteen in mijn aard om te klagen. Maar ik mag vaststellen dat het jammer is, toch?

De bewegingsvrijheid is opnieuw beperkt. Twee jaar geleden was het veel erger, en net daarom klaag ik niet. Toen was de enige vrijheid nog wandelen tussen het bed en de zetel. Zo erg is het dus niet. Maar er zijn opnieuw die kleine dingetjes die je één na één moet opgeven.

Het feit dat ik mijn mond hou, dat is op z'n minst een primeur. Het was de eerste keer op een AA babbel dat ik er niet aan toe kwam om te babbelen. Dat mag dus hè, je mag zeggen dat je niks te zeggen hebt. Maar het was in dit geval niet uit dikke miserie of omdat ik het helemaal niet meer zie zitten en voel dat ik me wellicht in de drank zou storten als ik niet op de AA stoel zat. Het was alleen omdat dag één van de nieuwe dosering der medicijnen net voorbij was. En die beperkten behoorlijk mijn denkvermogen. Dat was al zo bij het lezen van enkele zinnen na elkaar uit het boekje met de twaalf stappen. Maar voor de rest vroeg ik dus een time-out vanwege die reden.

Een week later heb ik de afspraak gemist. Het hoofd is nu helderder, voor zover het helder was om te beginnen, maar de pijn is te groot bij het stilzitten op een kleine keukenstoel. Dat lukt zeker geen twee uur, dus gooide ik de handdoek in de ring. Hetzelfde fenomeen doet zich voor bij diabetescafé's. Het zijn wel geen keukenstoelen die men aanbiedt als zitje, maar qua zitcomfort zijn ze gelijkwaardig. En dat is dus niet in de betekenis van waardevol. Helaas heb ik dus ook hier mijn kat moeten sturen. Net nu het over pompen en sensoren ging, ben ik er niet bij. Dat bedoel ik: jammer.

Een volgend slachtoffer is de hobby. Wandelen kan niet meer voor lange stukken, dus bij de afspraak om met z'n allen een geocache te doen op zondag heb ik ook moeten passen. De komende nachtevent is ook een vraagteken. Als je 't overdag niet aankan, zie ik het 's nachts ook niet lukken. Het kan natuurlijk weer een stuk beter zijn binnen een week, maar ik ben realistisch genoeg om het patroon te herkennen dat vorige keer tot de operatie leidde. Maar zeg nooit nooit. Dat doe ik dus niet, we zullen zien als de dag (nacht) daar is. De challenge heb ik nog niet opgegeven. Vreemd genoeg kan ik nog goed met de auto rijden, dat was twee jaar geleden ook zo. De autozetel schijnt zo ergonomisch gevormd te zijn dat het therapeutisch werkt. En de caches van de challenge waren opnieuw korte uitstapjes van een tiental meter gerekend vanaf de stopplaats van je wagen. Dat lukt nog net ;-)

Zei ik nu dat de hobby slachtoffer is? Dat is niet juist natuurlijk. Die hobby wel, maar gelukkig zijn er nog. En die andere hobby, daar geniet ik weer met volle teugen van. Na twintig jaar weer ontwerpen, solderen en dromen over wat je nog gaat maken.. het lukt wonderwel.

Ah ja, en die andere hobby! Ik heb ze verwaarloosd. Jammer. Bloggen gaat meestal beter als je je beter voelt. Maar na de kleine effort van deze pagina heb ik toch weer enkele ideeën om opnieuw neer te schrijven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten