Targinact

Nog geen maand geleden, en ik moet even terugkijken op mijn blog om te zien hoe het nu weer zat. Het plan was dus om tegen eind deze maand de Targinact af te bouwen. Dan zou de kleine petieterige hernia wel niet meer zoveel van zijn toren blazen. Het ding zou vanzelf wel wat bewegen naar een plaats waar het geen zenuw meer raakt. Dan zou het probleem herleid zijn tot wat het was sinds de operatie die nu 2,5 jaar achter me ligt. Het zou opnieuw beheersbaar zijn met een normale ontstekingsremmer waar ik zo om de paar maanden weer eens een kuur van nam.

Het is een beetje anders uitgedraaid. Het bezoekje aan de huisarts gisteren drukte me weer even met de neus op de feiten. De pijn is niet beter, hoewel ik dat zo graag af en toe droom. Soms is het gewoon ook zo, want elke dag is erg verschillend. Dat maakt het zo anders dan vorige keer. Toen was ze constant ondraaglijk en was een operatie de enige uitweg. Nu is dat niet zo, maar het wordt dus niet beter, enkel slechter. Ondertussen nam ik al een extra ibuprofen tussen de periodes van 12 uur die de andere pil zou moeten overbruggen. Omdat ze dat niet doet, kon ik zo wel voor enkele uren verder. Maar er komt een moment dat je gewoon moet toegeven dat het allemaal weinig helpt.

Nu is de dosis dus verdubbeld en dat hebben we geweten. Hoe de avond verlopen is, ben ik voor een groot stuk kwijt. Voor de eerste keer sinds ik aan de AA tafel zit heb ik niets gezegd omdat mijn geest danig versuft was. Ondertussen schijnt dat wel wat beter te zijn, we wachten weer even verder af.

Eén ding is wel veranderd sinds de vorige post. Ik ben werkonbekwaam gebleven, hoewel het plan eventjes anders was. Nu staat het ook op papier en als alles goed is, zou ik toch een kleine vergoeding kunnen krijgen van de ziekteverzekering. Vier maanden ben ik nu buiten strijd. Van de eerste maand krijg ik niks, en ik zal 10% moeten inbinden omdat ik de aanvraag te laat indiende. Maar als het goed is, ben ik nu dus echt "op ziekenkas". Nu weet ik ook eens hoe dat voelt ;)