Qwerty's revenge

Lieve poesjes toch, onze twee huisdieren. Deze zomer zullen ze voor het vierde jaar bij ons wonen. En dat is eigenlijk vanaf dag één volledig probleemloos verlopen.


Je zou het dan ook niet zeggen als je deze foto ziet, maar Qwerty is razend. Dat is sinds enkele dagen zo en het gaat maar zeer langzaam wat beter. Wellicht is er ook bij katten een humeur dat kan wisselen en dat hebben we gemerkt.


Enkele dagen geleden wou ik 's morgens twee kleine bordjes brengen met hun favoriete vlootjes katteneten uit de Colruyt - we hebben geluk dat ze niet zo kieskeurig zijn - en ik wist meteen dat er iets behoorlijk fout was. Ik kwam binnen in de kamer waar de beestjes overnachten en voor de allereerste keer in bijna vier jaar was er geen kat te zien. Letterlijk dan.

Normaal struikel je bijna over de twee poezen omdat ze zo hevig zijn, maar nu niks... helemaal niks. Na een minuutje komt Azerty (de donkere poes) toch ergens van achter een kartonnen doos vandaan, maar van Qwerty was nog altijd geen spoor. Ik hoorde wel nog steeds de buren die in de kamer onder ons al een uur gaten in de muur aan 't boren waren. Het is te zeggen, dat is wat ik dacht! Nu zag ik plots wel Qzerty achter een stoel zitten en ze was heel hard en diep aan 't grommen.

Sindsdien was het hek van de dam. Het maakte niet uit waar ik ze probeerde naartoe te leiden, het maakte ook niet uit hoeveel moeite ik deed om ze een beetje gescheiden te houden, het resultaat was altijd hetzelfde: na enkele minuten zaten ze op één meter tegenover elkaar te blazen en te grommen alsof ze elk moment elkaar in de haren zouden vliegen.

Toch is dat geen enkele keer echt gebeurd, maar het was echt niet houdbaar. Ik heb ze dan ook de volgende nacht en een deel van de eerste dag gescheiden gehouden door één van de poezen op te sluiten in een slaapkamer.

Omdat we daar geen verstand van hebben, is er nu wat opzoekwerk gebeurd en hebben we enkele mensen geraadpleegd. Het zou een goed idee zijn om de poezen niet af te zonderen, maar om er bij te blijven en hen af te leiden als ze kwaad zijn. Het is ook geen goed idee meer om ze 's nachts in een kamer te stoppen om te overnachten. Tot nu toe ging dat heel goed en het was ook nodig omdat ze de woonkamer afbraken toen ze jong waren. Maar dat is voorbij en ze hebben nu met hun agressieve buien bekomen dat ze vanaf nu altijd vrij zijn.

De vrees dat het dan 's nachts groot feest zou worden of dat ze aan de slaapkamerdeur gaan krabben of de buren bij elkaar miaauwen is ongegrond. Ze slapen ver uit elkaar in de woonkamer zonder dat we iets merken. Het eten geven gebeurt nog even apart om woedeuitbarstingen te voorkomen.

Maar al bij al is het al een stuk beter. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar Qwerty was heel boos en ze vergeeft niet snel blijkbaar. Maar tijd heelt alle wonden, zeker? We zijn enkele dagen verder en de rust is grotendeels weergekeerd. Soms is er nog eventjes een standoff, maar hoewel de wapens in de aanslag blijven, ze vallen gelukkig nooit aan.