Meneer doktoor

Ik was deze morgen bij mijn huisarts. Niet dat er serieuze problemen zijn, ik ging gewoon eens langs. Dat klinkt raar hé, ik ging eens langs... Net of je op bezoek gaat bij een kameraad. Eventjes een klapke doen. Wat praten over koetjes en kalfjes.

Pas op, ik moest er wel zijn hoor. Maar het was niet dringend. Wat medicijnen die bijna op zijn, een brief afgeven die ik had gekregen in het ziekenhuis. Ik ben de laatste jaren wel veranderd op dat gebied. Vier jaar geleden had ik helemaal geen huisarts, ik had dat nooit nodig. Het is te zeggen, ik dacht dat ik dat niet nodig had. Een kwaaltje hier en daar, dat lost zichzelf op.

Maar ik ben er terecht gekomen met serieuze klachten. De eerste keer dat ik hem bezocht verwees hij me door naar de spoedafdeling omdat hij zich zorgen maakte over mij. Dat zegt iets over hoe groot de drempel voor mij toen was.

Nu praten we over hoe het gaat. Eerst de insulinepomp, natuurlijk. Die had ie nog niet gezien. Hij kent er ook niet heel veel van, denk ik, maar hij was blij dat alles vlot verliep. En hoe gaat het met de rug? Bwah.. ça va. Er zijn van die dagen... En met het werk? Stress? Hoe is 't met uw gemoed? Ja veel stress deze week, maar het gemoed is weer goed!

Zalig toch, hé. Volgende maand of de maand daarna ga ik terug. Altijd met een reden, maar ook altijd omdat hij dat zo ongewoon goed doet. Het is een halve psycholoog, denk ik soms. En hij kent me door en door.

Hij heeft me ook doorverwezen naar de chirurg die mijn hernia opereerde en naar een psychologe toen ik me niet zo goed voelde. En daar, hetzelfde verhaal. Mensen die me direct au sérieux nemen en luisteren naar je bekommernissen.

Ik vraag me echt af waarom ik vroeger zo bang was om naar een dokter te stappen. Misschien heb ik gewoon veel geluk met die van mij...