De sensor

Ik heb dus één weekje de glucosesensor mogen proberen toen ik in Spanje zat. Het was het ideale moment om dit uit te testen. Op reis heb je toch een heel ander ritme en een ander eetpatroon.

Mijn eerste bedoeling was om te kijken of het een grote verbetering zou zijn in de controle over mijn suikerwaarden. Dus om te beginnen: is hij wel nauwkeurig genoeg? Ik had geluiden gehoord dat het wel eens kon tegenvallen. De sensor meet immers niet de glucosewaarde in je bloed, maar in de vochtlaag onder de huid. Dat kan minder nauwkeurig zijn, en het is in elk geval vertraagd. Dat wil zeggen, als je bloedsuiker stijgt of daalt, is dat pas later te merken in de meting van de sensor. Maar volgens de diabetesverpleegkundige is dat slechts een kwartiertje. In de praktijk bleek het inderdaad erg mee te vallen. Enkel de eerste dag zat ie er flagrant naast, maar dan wel zo veel dat ik meteen wist dat het onmogelijk was.

Belangrijkste is natuurlijk dat hij automatisch meet en dat elke vijf minuten. Zo krijg je een grafiekje met een heel duidelijk beeld van de actuele situatie. En je beschikt over de nodige alarmen die je kan instellen. Als je suiker te snel stijgt of daalt, als ie een waarde overschreidt, of zelfs als ie nog maar denkt dat dat gaat gebeuren. Wel wat fine-tuning nodig, maar het werkt heel goed.

Die alarmfuncties hebben tijdens mijn reis twee keer een nachelijke hypo vermeden. Sinds ik de pomp gebruik had ik geen enkele hypo gehad, maar in Spanje hadden we de gewoonte om 's avonds erg laat te eten. En vaak op restaurant. Daardoor kan je moeilijker voorspellen hoeveel insuline je nodig hebt, en je kan ook niet zien hoe ver je suiker nog zakt na het eten, want dan slaap je al. De pomp heeft me wakker gepiept/getrild voor het te laat was. En dan kon ik ingrijpen. De eerste nacht is dat wel een paar keer gebeurd, maar toen was ie nog wat te streng.

Wat er als bonus is bijgekomen, is dat het ding een erg rustgevend gevoel geeft. Onbewust was ik toch vaak bezig met de vraag hoe de suiker nu staat. Je voelt je wat slapjes of moe en je denkt direct aan de suiker. Maar soms ben je natuurlijk gewoon wat slapjes of moe en is je suiker in orde. Met die sensor houdt dat me niet meer bezig. Want ofwel kijk je gewoon naar je pomp, dat doe je dan wel veel :-) , ofwel piept ie om je op voorhand te waarschuwen. En dan hoef je daar niet aan te denken.

Maar hij werkte dus maar zes dagen en het was met pijn in het hart dat ik donderdag de boodschap SnEind op het scherm moest lezen. De sensor was dood. Ik heb de pomp kunnen wijsmaken dat ik een nieuwe sensor had geplaatst, en dat is gelukt tot vrijdagnamiddag. Dan was zijn batterij plat, en ik heb geen lader meegekregen. Maar ik weet dus wel dat je hem om de tuin kan leiden om hem meer dan zes dagen te gebruiken.

In elk geval, het is al duidelijk dat ik dat ding wil. Het kost nog aardig wat geld, en het wordt nog niet vergoed door het ziektefonds. Hoe of wat, dat is afwachten maar ... we'll meet again :-)