We moeten eens afspreken

Ik bel je nog wel.

Geef je je e-mail eens, dan stuur ik wel een mailtje.

of deze: Ik spring wel eens binnen als ik in de buurt ben.

Die ken je wellicht allemaal. Dingen die je belooft, maar je doet ze nooit. Andere mensen doen net hetzelfde en het komt er ook nooit van. Ik erger me er dood aan. Niet van andere mensen, want ik weet hoe het gaat. Maar van mezelf. Ik neem me telkens voor om dit keer écht waar te mailen, te bellen of langs te gaan en toch doe ik het niet.

Je wilt die vriend, die kennis of dat familielid echt terugzien. Het is weer veel te lang geleden en je bent allebei een andere richting uitgegaan. Je neef zag je niet meer omdat de familie niet meer samenkomt sinds oma er niet meer is. De jeugdvriend is getrouwd, heeft een huis en kindjes en we hebben niet veel meer gemeen.

En toch ga ik me er vandaag voor één keer aan houden. Ik zag mijn neef terug toen ik gisteren op een feestje van mijn tante DJ was. Mijn neef was in mijn jeugdjaren mijn beste vriend. Vele van de interesses en passies die ik nu heb, zijn toen ontstaan. De computers, electronica, gadgets, DJ spullen... Allemaal van toen. Als ik hem toevallig tegenkom zeggen we telkens weer: we moeten eens afspreken.

Ik ga me voornemen om dat met andere mensen ook te doen. Ik ken er zo veel waar ik vaak aan terug denk, en telkens met pijn in 't hart moet toegeven dat ik ooit wel beloofd heb om eens te bellen, te mailen, langs te gaan. Wie mijn blog leest moet mij er helpen aan herinneren. Het is nog geen 1 januari, maar dit is dus al mijn eerste goede voornemen voor 2012 :-)