Gemoedsrust

Daar was het om te doen. Niet alleen de sensor, maar het levenswerk dat ik gestart ben. Waauw dat klinkt heavy.

Maar het is ook wel wat. Aanvaarden wat je niet kan veranderen. Veranderen wat je kan veranderen. Onderscheid maken tussen deze twee. Het is ons gebedje. Eigenlijk staat er nog "God, " voor maar die laten we wijselijk weg.

En de bedoeling was dus: gemoedsrust. Kalm blijven, rustig zijn, niet piekeren, geen angst. Dat heet dan gelukkig zijn, zeker? Het plan was gestart bij de huisdokter. Hij helpt me veel met vanalles en nog wat. Ik was zenuwachtig, soms extreem veel. Daar gaf hij een pilletje voor. Uni-tranxene. Ik sliep slecht, soms een hele nacht niet. Daar gaf hij ook een pilletje voor. Zolpidem.

Maar er was nog iets. Ik kon het niet uitleggen, maar het was heel akelig. Zonder dat er een reden was werd ik plots heel angstig. Ik ging beven, zweten, ademde moeilijk en kon moeilijk praten. Dat waren de symptomen, maar ik kon ze moeilijk uitleggen. Ik deed toch een poging en plots ging de telefoon in de spreekkamer. Het is een hippe dokter, hij heeft ook een hippe telefoon. Maar het geluidje van de bel is oorverdovend schel en ik schrok zo erg dat ik bijna van de stoel viel.

Het telefoongesprek was direct gedaan, maar de dokter zag direct dat er iets niet klopte bij zijn patiënt. De symptomen die ik probeerde uit te leggen waren plots daar. Beven, zweten, stotteren, grote angst. Hij vroeg waarvoor ik bang was en ik wist het niet. Het was dus een angstaanval. Ik moest in zo'n zakje de lucht uitademen en weer inademen. Dan gebeurt er iets in je hoofd waardoor het mindert. Hij herkende het en gaf er een pilletje voor. Alprazolam.

De pilletjes werkten goed. Als er iets gebeurde, nam ik er één. Maar er gebeurde veel en ik nam ze ook preventief. Mijn psychologe vond dat we hier wat aandacht aan moesten geven. Waarom ben je onrustig? Angstig? Slapeloos? Ze deed haar werk heel goed. Mijn dosering veranderde naar "indien nodig". Een kalmeerpil enkel als je veel stress hebt. Slaappil als je écht niet kan slapen. Angstremmer alleen bij een angstaanval.

Maar toen kreeg ik diabetes. Het had hier allemaal niks mee te maken, maar het kwam er wel bij. De behandeling lukte allemaal wel goed, ik kreeg veel complimenten van de specialist. Mijn getallen waren altijd goed. Maar het voelde helemaal niet goed. De vermoeidheid is opgelost sinds ik een insulinepomp heb.

Maar er was een laatste stuk van de puzzel. Sinds ik diabetes heb, kreeg ik opnieuw meer angstaanvallen. Ze kwamen telkens (of toch vaak) een half uur na een hypo (dus als je suiker te laag staat). Ik kreeg ze ook als ik dacht dat ik een hypo had, terwijl er niks aan de hand was. Ik kreeg het gevoel dat ik een serieuze stap achteruit was gegaan. De moeite die de psychologe had gedaan was voor een stuk verknoeid.

Medepatiënten vertelden me dat het normaal was, dat ik zo'n hypo's maar moest gewoon worden. Maar 1,5 jaar na de diagnose ben ik ze nog niet gewoon. Ik krijg er niet veel, want mijn cijfertjes zijn goed, remember? Maar het feit dat ik weet dat het toch soms gebeurt, maakt me ongerust. En daardoor dus ook weer vaker een angstaanval, of het begin van één. Weer meer pilletjes...

Maar nu dus niet meer. De sensor is geen stukje van de puzzel maar een heel groot stuk van de puzzel. Zo voelt het nu toch aan. OK, het kost heel wat centen, maar gemoedsrust vind ik onbetaalbaar. Na één dag voelt het al heel goed. Ik maak me geen zorgen meer, want als er iets is piept ie. Hij is voorlopig nog wat ongeruster dan mezelf, want hij piept ook als het nog niet nodig is. Maar dat regelen we wel.

De programmeur gaat zijn gemoedsrust nu programmeren ;-)